GERÇEĞİN HASATI

GERÇEĞİN HASATI

Yorulmuştu, nefes nefese tarlanın yanındaki ağacın dibine oturdu. Elindeki orağı kenara bıraktı. Ellerine baktı, nasırlıydı. Nasırlaştığı için acımıyordu, sadece orağı tutmaktan dolayı yorgunluk vardı. Ne kadar sıcak bugün diye içinden geçirdi, başı dönüyordu, suyundan bir yudum aldı ve gökyüzüne baktı. Nenesi öyle öğretmişti. Başın dönerse yukarı bak, aşağı bakma derdi her zaman. Doğruluğunu yanlışlığını bilmiyordu ama onda işe yarardı, gözünün önüne geldi nenesi, gülümsedi, nur içinde yatsın diye içinden geçirdi…

Onun yanında büyümüştü. Çok şey öğrenmişti ondan. Aklına nenesi ile birlikte ilk kez tavuk kümesine gittiği zamanlar geldi. Gel demişti nenesi hadi gidelim de yumurtadan çıkacak civcivler var bir bakalım. Belki çıkmışlardır dedi. Şanslıydılar, tam gittiklerinde civcivlerden bir tanesi yeni yeni kabuğunu kırmaya çalışıyordu. İlk defa böyle bir şey görüyordu. Çok şaşırmış ve heyecanlanmıştı. Nasıl hayatta kalabildi o kabuğun içinde diye düşünmüştü. Civcivi de zorlanırken görünce yardım etmek için atıldı yumurtayı tutacak oldu. Nenesi yüzündeki tebessümle onun elini tutarak dur bakalım dedi.

Müsaade etmek gerek dedi. Biz civcivlerin yanında olmasak bile asırlardır kabuklarından kendileri çıkıyorlardı. Biz insanoğlu aceleciyizdir, hemen olsun isteriz ancak o kabuktan kendisi çıkarken aslında güçleniyor diye cümlelerini sürdürdü. Ayakları, kanatları, boynu, bütün vücudunun o kabuğu kıracak kadar güçlenmesi gerekiyordu. Aksi halde büyümeye başladığında kasları yeterince güçlenmediği için, başka sorunlar çıkacaktı. Bırak kendi başarsın dedi. Başarması için andaki acıya katlanması gerekiyordu. Bu ona toplamda kazanç sağlayacaktı.

Sonra nenesi ona dönerek “Sen de böyleydin biliyor musun?” dedi. Yürüyemezdin, oturamazdın, konuşamazdın… Yürümeye çalışmak, oturmaya çalışmak, konuşmaya çalışmak, kaşık tutmaya çalışmak. Hepsi o anda zordu. Onlara tahammül ettiğinde, düştüğün zaman yeniden kalktığında, zorlanıp devam ettiğinde insan bir şeyleri başarır hale geliyordu.

O gün çok şey öğrendiğinin farkına varmamıştı ama sonrasında ne zaman zorlansa aklına bu sözler gelirdi. Bir şeyleri başarmak için andaki acıya katlanmak gerekiyordu. Eğer insan andaki acıya katlanamazsa, zorlandığı yerde bırakırsa o zamana kadar yaptığının karşılığını bir şekilde alıyor ama hedefine ulaşamıyordu. Tepenin arkasındaki güzel manzarayı görmek istiyorsa tepeyi tırmanması gerekiyordu. Bacakları acıyacaktı, canı istemeyecekti, bırakası gelecekti…

İnsanın başarıya ulaşmasına engel olan neydi peki?

• Sonucu hemen istemesi
• Aceleci olması
• Sebepleriyle motive olamaması
• Vazgeçmesi

Sonucun hemen gerçekleşmediğini görünce de motivasyonunun düşmesi. Ben yapamıyorum galiba düşüncesine kapılması ve orada bırakması. Halbuki süreklilik istiyordu başarı. Az az olsa da devam etmek, azı küçümsememek. Her sene o tarlayı güzelce sürmek, ekim yapmak ve hasadı ondan sonra beklemek.

Çin’de yetişen bambu ağaçları da aynı böyle işte. Toprak iyice hazırlanıp dikilebilecek hale getirildikten sonra özenle dikilir. İlk dört yıl süresince toprak altında büyür. Toprağın üzerinde görülen tek şey, küçük bir soğan ve içinden çıkan küçük bir filizdir. Sonra bambu ağacı beşinci yılının içine girer. Altı hafta gibi kısa bir zamanda yaklaşık yirmi beş metreye kadar boy atar.

İşte hayatta böyledir…

Yapılan çalışmalardan, ödenen bedellerden hemen sonuç alamayanlar bir şeyin farkında olurlar. Toprağı hazırlama, tohum ekle, gübreleme, besleme, sulama, otlarını temizlemenin ne demek olduğunu iyi bilirler. Çünkü eninde sonunda hasat zamanı emeklerinin meyvesini toplayacaklarına emindirler.

Hangi işi yapıyorsa o işin başındaki zorluk başta fazla olurdu. Başarıyı elde etmeye niyetlenen kişinin samimiyetine bakardı hayat. Hiç tahmin etmediği sıkıntılar çıkar, kimsenin başına gelmeyen sorunlar onun başına gelebilirdi. Kişi o andaki acıya tahammül edebilirse sonrasında daha rahat ilerlemeye başlardı süreç. İnsan buna sabredemez ve genelde baştaki zorluklardan sonra bırakıverirdi.

Herşeyde olduğu gibi burada da sabır gerekliydi.

Ne kadar gerekli bir şeydi başarı için. Sonuç görmediği halde kişinin başarı elde etmek istediği şeye devamlılık sağlaması.

EMEK ve SABIR

Birbirine çok yakışan iki gerçek. Gerçek başarının peşinde sarf edilen her emek ve geliştirilen sabır. Başarının vazgeçilmezi…

Yüzündeki gülümsemeyle beraber tekrar doğruldu. Tarlasına baktı, önünde daha biçmesi gereken çok yer vardı. Neşeliydi, gözünde büyümüyordu yapması gerekenler, olması gerekenlerin farkındaydı ve yapmaktan keyif alıyordu.

Zorlandığı zamanlar olmayacak mıydı?

Tabi ki olacaktı.

Başarı için olması gereken de bu değil miydi?

Herkesin kendi öyküsünde

BAŞARI ANDAKİ SIKINTILARA RAĞMEN VAZGEÇMEYENLERİNDİR.

ZORLUKLARA RAĞMEN İLERLEYENLERİNDİR.