BAŞARIYA HASRET

BAŞARIYA HASRET

Sabahın altısı, aylardan aralık, havanın karanlığı daha dağılmamış; sabah, selamını insanlara vermemişti o şehirde. Gecenin karanlığına merhem olmaya çalışan buğulanmış aydınlatmaların cılız ışıklarının düştüğü yolda, çatılardan sarkan buzların altından geçmemek için dikkatlice yürüyordu. Üç ya da dört gün önce yağan karın kurumuş hali, kıtırdayarak eziliyordu ayaklarının altında. Dondurucu soğuğun ayazı öyle sertti ki, nefes alırken burnunun içini kurutuyor, ağızdan çıkan hava bir anda koca bir buluta dönüşüyordu. Havaya karışmış hafif kömür kokusu, kesik kesik nefes aldırıyordu insana.

Her sabah aynı saatte uyanıyordu Hasret. 05:45 dedin mi ayaktaydı. Çalıştığı yer evinden yaklaşık iki buçuk saat uzaklıkta olduğu için erkenden yola çıkması gerekiyordu. Önce otobüse binecek, ardından tramvay, akabinde minibüsle belli bir yere geldikten sonra da 20 dk yürüyecekti. Bunu her gün yapmak hiç zor gelmiyordu ona. Saat 22:00’a doğru da işini bitirip çıktığını düşününce, neden zor gelmediğini anlıyordu insan.

Mevzu işsizlik miydi?

Hayır!

Oysa benzer iş kolları evinin çok yakınında vardı. Hatta daha da büyük işletmelerdi ama o ustasını seçmişti bir kere. Ondan işi öğrenmek hem tatmin ediyor hem de geliştiriyordu. Et nasıl kesilir, tezgaha nasıl dizilir, müşteri ile iletişim nasıl uzun süreli ilişkiye dönüştürülür... Bu arada kazandığı öyle ahım şahım bir para da değildi, ancak yoluna ve yemeğine yetiyordu.

Mevzu para mıydı?

Hayır!

Öyle olsa, çok daha iyi kazanacağı imkanlar vardı. Daha rahat çalışacağı, daha az yorulacağı, hatta daha temiz. Kirlenmeyi, yorulmayı ve bunları yaparken de daha az kazanmayı göze almıştı.

Gören gözler için gerçeği anlamak zor değildi, başka bir amaç vardı altında, yüksek bir ideal. Bu ideali uğruna, gençliğini daha konforlu yaşayabilecekken, bu konfordan vazgeçmesi dışarıdan bakanların anlam veremediği bir durumdu. Ama Hasret’in istediği şey çok netti, işini en iyi şekilde yapmak. Öyle ki insanların onu takip edeceği, örnek alacağı boyutta başarılı olmak.

Her akşam yatarken hayalini kurduğu kendi restoranıydı. Müşterilerini ağırlayacak, onlara en iyi hizmeti verecek, onlar mutlu oldukça kendisini daha da mutlu ve güçlü hissedecekti.

HOLA ARGENTİNA!!!

Uzun bir süre ustasının yanında çalıştıktan sonra artık yuvadan uçma vaktinin geldiğine karar verdi. Ancak varacağı yer henüz kendi restoranı değildi. Daha hazır değilim diye düşündü. En yeniyi, en güncelini, bu işin ehli olanlardan öğrenmeliydi. Biriktirdiği parayla küçük bir dükkan açmak yerine soluğu Arjantin’de aldı. Kasaplık konusunda zirveyi temsil eden ülke, en iyilerin çıktığı yerdi. Dilleriyle ilgili tek kelimesini bilmediği ülkede mesleğini geliştirme macerası delilik mi yoksa cesaretten mi tam kestiremiyordu.

Bulaşık yıkayıp mutfakta yatmayı göze almıştı Hasret, yeter ki yeni şeyleri görsün, şahit olsun, öğrensin. Bu uğurda üç sene boyunca karın tokluğuna çalıştı. Bulaşık yıkadı, yerleri sildi, etleri taşıdı, dokunmadığı hiçbir şey kalmadı dükkanda.

Çok iyi bir gözlemciydi, gördüğü en ufak ayrıntıları bile hafızasına alıyor ve unutmuyordu. Geceleri yatarken yeni edindiği bilgileri nerede nasıl kullanacağını tasarlıyordu. Kendisine her kattığı yöntem motivasyonunu arttırıyor ve ülkesine geri döndüğünde açacağı yerle ilgili inancını pekiştiriyordu.

Arjantin’deki misyonunu tamamlayan Hasret için sırada Amerika vardı. Evet, etin püf noktalarını öğrenmişti, peki bu işin pazarlaması, yani şov kısmı? Bifteklere şehirlerinin ismini vererek dünyaya nam salan bir ülkeden daha iyi bir yer olabilir miydi?

Amerika ona bambaşka deneyimler kazandırmıştı, o düşlediği nokta için eksik kalan detayları öğrenmişti. Para da kazanmıştı bu arada. Kazandığı para ve tüm deneyimiyle artık anavatana dönme zamanı gelmişti.

GERİYE/GELECEĞE DÖNÜŞ ZAMANI

İlk işi yer bakmaktı. Kendi mantığı ve hizmet anlayışının karşılık bulacağı lokasyonu buldu, şimdi sıra doğru dükkandaydı. Birçok yer gezdi, değerlendirdi ve sonunda 2 dükkan arasında kaldı. Bir tanesi cadde üstünde, işlek, görünür bir vitrine sahip büyük bir yerdi. Diğeri ise hemen arka caddesinde, daha sakin ve görece daha küçük bir dükkandı. Herkes ona “para da biriktirdin, bak sana destek olanlar da var, büyük gir büyük kazan” dedi. Ama o kararını vermişti, boyundan büyük bir işe girip bütün imkanlarını, hatta dışarıdan da alacağı imkanları kullanmak yerine, elindekinin bir kısmıyla hareket etmek istedi. Elindeki para arkadaki dükkan için fazlasıyla yetiyordu. Ne olur ne olmaz diyerek kenara da bir miktar para bırakmıştı.

Dükkanına dokuz masa koyabilecekken yedi masa koydu Hasret. Mutfak dahil on yedi personel çalıştırabilecekken ondört kişilik ekip kurdu, on yedi kişinin maaşını aralarında pay ederek. Vira Bismillah dedi ve açtı dükkanını. Şehirde yavaş yavaş adı duyulmaya, lezzetleri konuşulmaya başlanmıştı.

Bir süre sonra rezervasyon defterleri doldu, kapıda kuyruklar oluştu. O ise diğer işletmeciler gibi heyecanlanıp “hemen dükkanı büyütmeliyim, müşterileri kaçırmamalıyım!” demedi. Kapıda bekleyenlerin sayısının neredeyse çeyreğini karşılayacak şekilde masa sayısını arttırdı. Yani gözünün gördüğünden daha azına “Bu bana yeter.” dedi. O, aza hürmet ettikçe, daha fazlası ona dalga dalga gelmeye başlamıştı.  

RİCA ETSEM BİR MASA DAHA AÇABİLİR MİYİZ LÜTFEN?

İnsanların 1 aydan kısa sürede rezervasyon yaptıramamaya başladığını görünce “Tamam!” dedi, artık yeni yere geçme zamanı. Ve cadde üstündeki, hep içinde olan ama kendini tutmayı başardığı yeri hak etmişti. Bundan yıllar evvel ilk dükkanını orada açsaydı büyük ihtimalle başarısız olacağını ve boyundan büyük suda boğulacağını çok iyi biliyordu. Şimdi ise boyu onun gibi iki dükkana yetmesine rağmen o caddedeki yerine geçti.

 

Sonra ne mi oldu?

Az çok hepiniz neler olduğunu tahmin ediyorsunuzdur. 😊

Her defasında daha fazlasını alma/yapma/elde etme hakkı varken bir miktar azına razı oldukça, daha da fazlası onun oldu.

Peki asıl mesele ne?

Ne kadar hak ettin?

Hak ettiğinin ne kadarını harcıyorsun?

Azını mı?

Çoğunu mu?

Kabına büyük mü geldin?

Büyük kabı doldurmak için, büyük mü gözükmeye çalışıyorsun?

Ölçün nedir?

Gerçek ölçü nedir?

Bir İşte Başarının Sırları

• İnsanların ihtiyaçlarını tespit etmek
• Bunun için önce algılayarak başlamak
• Kabımızı doldurmaya çalışmak
• Açlığımızı doğru yere koymak
• Anlık acılara katlanmak
• Azimle çalışarak sürekliliğimizi korumak
• Daha fazlasına hak ederken, daha azı ile çalışmaya yaşamaya devam etmek 
• Bulunduğumuz kabı büyütmek yerine, oraya sığamayacak kadar büyümek