SEN YOLA ÇIK, KERVAN YOLDA DÜZÜLÜR.

SEN YOLA ÇIK, KERVAN YOLDA DÜZÜLÜR

Kasvetli bir gündü. Bu aralar neredeyse her gün yağmur yağıyordu, daha önceki seneler hiç bu kadar yağmur yağmamıştı. İklimler değişiyor diye düşündü. Hava zemherideymişçesine sisliydi, adeta gri tonlara bürünmüştü. Sonbaharın başları olmasına rağmen hava çok soğuktu. Kuşluk vaktiydi, gökyüzü yeni aydınlanıyordu ve Yavuz’u yine uyku tutmamıştı. 

Ah şu kafamdaki deli soruları bir çözebilsem diye düşündü.

Gök gürlüyor ve rüzgârın uğultusunda uçuşan yapraklar ayaklarının altından kayıyordu. Yürürken yerdeki su birikintilerine basmamak için dikkatli adımlar atıyor, bir eliyle çantasını taşırken diğer eliyle de pantolonunun paçalarını yukarı doğru çekiyordu. 

Islak elleriyle zorlanarak arabasının kapısını açtı, iş yerine doğru sürdü. Ayakları işe gitmek istemiyordu. Pazartesi sendromu değildi bu. Neredeyse beş yıldır pazar günleri bile çalıştığından sendromlara karşı bağışıklığı yükselmişti. 

Mesaisinin başlaması için saat erkendi. İstese fabrikanın kapısını açıp içeri girebilirdi. Ara sıra gittiği simitçiye uğramaya karar verdi.

Aklından patronuyla karşılaştığında nasıl davranması gerektiğini geçirdi.

Birkaç gün önce patronu “Sen niye kendi işini kurmuyorsun Yavuz” demişti. Yavuz patronunun bunu niçin söylediğini anlamaya çalışıyordu. Bir yanda iş yerindeki ekibi kalabalıklaşmıştı, acaba patronu artık Yavuz’a ihtiyaç kalmadığını mı kastediyordu?  Yoksa Yavuz’un kendi işini kurma isteğini mi fark etmişti?

Yavuz kariyer yapmak, kendi işini kurmak, başarılı olmak, mutlu olmak istiyordu. Şimdiki işinde kariyer imkânları vardı ama kendi işini kurma fikrini aklından çıkartamıyordu. Belki de gereksiz bir istektir diye düşündü. Bir yandan birikim yapmıştı fakat işten ayrılırsa sürekli artan masraflarını nasıl karşılayacağını henüz planlamamıştı. Zira kış gelip çatmıştı, evin masrafı, yakıt, kira derken tüm bunları düşündükçe kararsızlığı artıyordu.

Her şeyin tam olduğu bir anda harekete geçerim diye düşünüyordu. 

O an da hiç gelmiyordu.

Hedefin yoksa hareket edebilir misin?

İnsan bu hayatta hedefini belirlemediğinde hareket edemiyor. Aslında birçoğumuz bu hareketsizliği kendini güvende hissettiğin noktada durmak ile karıştırırız. Durağan su bulanıklaştığı gibi bu hayatta bir amaç belirlememek ve o amaca götüren hedefleri tespit edememek, insan hayatını da bulanıklaştırır. Belirsizliğin içine sokar.

Hedefi olmayan gemiye hiçbir rüzgârın yardım etmeyeceği gibi, o gemi açık denizde hiç hesapta olmayan bir yere gidebilir, alabora olabilir veya bir adaya toslayabilir.

Hani çocuklara hep sorulur ya,

Büyüyünce ne olacaksın?

Hedefin ne?

Her birimiz çocukluktan itibaren birtakım hedefler belirliyoruz. Başarılı olmak, mutlu olmak, evlenmek, iş bulmak, kariyer yapmak gibi...

Bazen insan, hedefini belirleyip karar vermeden önce her şeyinin tam, eksiksiz olmasını bekler. Sürekli ihtiyaçları ve istekleri olan insanoğlu bu tamlık hissine belki de hiç sahip olamayacak. 

İnsan hedefini belirlemeden yola çıkamaz veya bir işe koyulamaz. Koyulsa da rüzgarla beraber yön değiştirir, savrulur.

Oysa eskiler ne güzel söylemiş. 

Hedefini belirle ve yola revan ol, kervan yolda düzülür.