MUTSUZ SON

MUTSUZ SON

Cem bakışlarını Sibel’den alamıyordu. Ara ara çaktırmadan bakıyor ancak bu ona yeterli gelmiyor ve yeniden bakmak istiyordu. Aynı durum Sibel için de geçerliydi. Aslında Sibel, bakışmaktan daha çok konuşmak istiyordu. Yani içinde sürekli, bir şekilde konu ortak bir noktaya gelsin de biraz daha konuşalım isteği yatıyordu. Bir yandan çaylar, kahveler içiliyor, bir yandan da sohbet koyulaşıyordu.

İşin gerçeği, bu buluşma onlar için planlanmıştı. Ortak arkadaşları onları birbirine yakıştırmış ve tanışmalarını istemişti. İki taraf da bunun farkındaydı ve buna pek itirazları yoktu. Bundan dolayı, ikisi de bunun bilincinde hareket ediyor ve karşılıklı birbirlerini tartıyorlardı. Bu iş olacak gibi gözüküyordu. İkisi de birbirini beğenmişti. Hatta bu beğeni, sadece somut veya fiziksel olarak karşı tarafı beğenmekten ibaret değildi. Cem de Sibel de belli ölçüde bu olgunluğa ermiş kişilerdi. Cem’in beğendiği özellikler Sibel’de mevcuttu. Sibel’in de beklentilerini Cem karşılıyordu. Nihayetinde bir süre sonra ilişkileri başladı. Her ilişkinin başında olduğu gibi, onların da hevesleri yüksekti. Yani beraber yaptıkları aktivitelerden yüksek miktarda haz alıyorlardı. 

Çekicilikler ve İticilikler

Cem’in karşı cinste çekici bulduğu ve önem verdiği özelliklerden biri gülümseme ve neşeydi. 

Sibel’de de bunlar vardı. Onun genel olarak neşesi, gülümsemesi ya da bir şey anlatırken gözlerinin büyümesi, Cem’in çok hoşuna gidiyordu. Mutlu olması ve mutlu olmak için çaba sarfetmesi çekiciydi. Aslında bu özellikler sadece Cem’e has ve onun hoşuna giden şeyler değildi. Bunlar, genel olarak insanlar için çekici olan şeylerdi. 

Her insan için gülümseme veya neşeli olmak iyi olan şeylerdir. Gülmek herkese yakışır.

Öte yandan, Cem’in yoğunluğu ve diriliği de Sibel’e çekici geliyordu. Hayatının genelinde dolu bir insan olması, işi haricinde ona katkı sağlayacak başka aktivitelerde bulunması gibi… Hatta tüm bu yoğunluğunun içinde ona zaman ayırmaya çalışıyor olması, Sibel’in daha da hoşuna gidiyor ve bunu kendisi için yeterli buluyordu.

Cem gerçekten de canlı bir insandı. İnsanlarla konuşurken enerjisini korur, yorgunken de canlı olmak için çaba sarf ederdi. Örneğin, hastayken dahi Cem’i bitkin ve güçsüz görmek mümkün değildi. Dinlenmek istiyorsa veya takati yoksa odasına çekilir ve dinlenirdi. Açıkçası tüm gün onun yaptıklarını bir başkası yapmış olsa, o kişi adeta ruh gibi gezerdi.

İlişkileri gayet iyi gidiyordu çünkü ikisinin de hayatında doğrularının sayısı yanlışlarının oldukça üstündeydi. Çekicilikleri birbirlerinin boşluklarını tamamlıyor ve işlerin rutin şekilde gitmesini sağlıyordu. İyi giden bu ilişkinin neticesinde evlendiler.

Evlilikleri de gayet güzel giderken, zamanla hayatlarında bazı değişiklikler oldu. Onlar bu değişiklerin dış dünyadan kaynaklı olduğunu düşünüyordu. Hâlbuki bunlar dış dünyadan kaynaklı olmayan, kendi iç dinamikleriyle ilgili olan şeylerdi. Aslında içten içe, bu tarz durumların evlilikte olabileceğini düşünüyorlardı ki bu durum çok tabiiydi. 

Sonuçta hayatta her şey belli bir çizgide gidemezdi. Bazen sorunlar artar, bazen artılar çoğalırdı. 

Ancak artık bu sıkıntılar uzun süreli hale dönmeye başlamıştı. Yıllardır çözülemeyen problemler şeklinde devam etti.

Artık birbirlerine o kadar çekici gelmiyorlardı çünkü çekiciliklerini yitirmelerine neden olan sebepler vardı.  Yoğunluk, gülümseme, mutluluk, canlılık Cem ve Sibel’den adeta uzaklaşmıştı. Çekici gelmek bir yana, yan yanayken birbirlerine sadece katlanır seviyeye gelmişlerdi. Kavgalar ve tartışmalar rutin hale gelmişti.

Hayatta durağanlık yoktur

Birbirlerine çekici gelen haller kaybolmaya başlayınca, bunun yerini daha itici davranışlar almaya başlıyordu. Devamında ise birbirlerinden beklentiye giriyor, her şeyden şikâyet ediyor ve birbirlerine karşı sürekli talepkâr davranıyorlardı. Bir sorumlulukta elini taşın altına koymak artık onlara zor gelmeye başlamıştı. Şu bir gerçek ki işler bir anda bu seviyeye gelmemişti. Her azın bir süre sonra çoğalması gibi, bu durumlar da yavaş yavaş başlamış ve bir süre sonra hızlanmıştı.  

Bu gidişatı toparlayamadılar ve sonucunda evlilikleri boşanmayla sonuçlandı. Onlar için her şey yolunda giderken, hayatlarında yapmış oldukları değişiklikler artık işlerin rengini değiştirmişti.

Çekicilikler yerini iticiliklere, 

Mutluluk yerini mutsuzluğa bırakmıştı. 

Elbette başlangıçta bunu onlar da istemezdi. Kimse boşanmak için evlenmezdi sonuçta. Ama işler bir şekilde bu noktaya gelmişti.

• Peki hayatlarında ne değişmişti?
• Neyi doğru yaparken yanlış yapmaya başlamışlardı?
• Hayatlarında neyin miktarı artmış, neyin miktarı azalmıştı?
• Neden bunları algılayamadılar?
• Algıladılarsa neden hamle yapamadılar?
• İlişkilerin gerçeği neydi?
• Birileri onlara anlatmayı denemiş miydi ya da dinlemek istemişler miydi?
• Peki ne zaman dinlemek istemişlerdi?

Sonra çünkü şimdi işleri vardı. Hiç bitmeyecekmiş gibi olan ve hep biten işler...