KIRMIZI BİSİKLET

Sabah güneşinin odaya girmesi ile uyandı Mehmet. Kaç zamandır beklediği gün artık gelmişti. Bugün artık o hayalini kurmuş olduğu bisiklete kavuşma günüydü. Çok değil bir yıl önce babasından bisiklet istemişti. O zaman anlayamadığı bir cevap vermişti babası. Yaz tatilinde biraz çalışmaya ne dersin?

Mehmet dokuz yaşındaydı. İki kardeşin büyük olanıydı. Okulda sevilen ve derslerinde başarılı bir öğrenciydi. Geçen sene, derslerinde başarılı olduğu için babasından bisiklet almasını istemişti. Babası ona bu bisiklet için ne kadar parası olduğunu sordu. Mehmet’in okul harçlıklarından biriktirdiği çok az parası vardı. Babası ile şöyle bir anlaşma yaptılar. Mehmet yaz tatilinde mahalledeki Bakkal Rıza Amca’nın yanında işe başlayacak, bisiklet için para biriktirecekti. Mehmet babasının neden böyle yaptığını anlayamadı ama hemen bisikletine kavuşmak istiyordu.

Pazartesi günü sabah erkenden Rıza Amca’nın bakkalına gitti ve durumu anlattı. Rıza amcanın yüzünde hafif bir tebessüm vardı. Neler yapacağını anlattı Mehmet’e. İlk iş olarak sabahları dükkân temizlenecek ve raflar düzenlenecekti. Gün içinde de müşterilere poşetleri taşımalarında yardım edecekti Mehmet. İlk birkaç gün zor geçmişti. Akşamları ayakları ağrıyordu. Bir iki hafta içinde işe alıştı. İlk haftalığını aldığında çok hoşuna gitti. İlk defa kendi emeği ile para kazanmıştı. Parasını harcamadan kenara koydu. Bu şeklide çalışmaya devam ederse iki ay içinde bisiklet parasını biriktirebilecekti. 

Zaman çabuk geçmişti. İki ay bitmiş, artık parası birikmişti. Ne kadar çok emek sarf etmişti Mehmet. O sabah erken kalkıp babası ile bisikletçiye gideceklerdi. Babasının uyanmasını sabırsızlıkla bekledi. Kahvaltı yapmadan hemen gitmek istiyordu. Beraber mahalledeki bisikletçiye gittiler. İşte orada duruyordu istediği kırmızı bisiklet. Çok heyecanlıydı. Ne zamandır bugünü bekliyordu. Biriktirdiği paraları bisikletçi amcanın eline verirken içini bir gurur kapladı. Çok çalışmıştı, çok terlemişti ama en sonunda kendi kazandığı para ile alıyordu kırmızı bisikleti. 

Bisikleti alıp eve döndüler. Mehmet bisikleti eve çıkarmak istedi. Babası: “Binanın girişinde kalsın. Şimdi iki kat yukarı çıkarıp yorulma” dedi. Mehmet, küçücük elleri ile bisikleti kavradığı gibi bir nefeste eve çıkarmıştı bile. Babasına şöyle dedi: “Baba, ben bu bisiklet için iki aydır çalıştım. Benim için çok kıymetli. Bir şey olmasın. Evde balkona koyarım ben onu.

Mehmet’in babası bu cevap ile mutlu olmuştu. Zaten istediği de buydu. İnsan kendi isteklerine ulaşmak için, kendisi emek sarf edince değer vermeye başlıyordu bir şeye. Başkasının ona verdiği şeyler o kadar kıymetli olmuyordu. Babası Mehmet’e bu bisikleti ilk gün kendisi de alabilirdi. Ama o zaman bu kadar kıymetli olmazdı. Babası şunu çok iyi biliyordu: İnsan, emek verdiği şeylere kıymet veriyordu.

Mehmet bisikletini okul açılana kadar büyük bir keyifle kullandı. Bisikleti sürerken içini tarif edemediği bir mutluluk kaplamıştı. Hayalindeki kırmızı bisiklet artık hayal olmaktan çıkmıştı. Her akşam eve döndüğünde, iki kat yukarı taşıyıp balkona koyuyordu. Gece uyumadan önce şöyle bir göz atıyordu. Kendi emeği ile bir bisiklet almanın gururunu ve keyfini yaşıyordu. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Nedir?