Başlamadan biten hikaye....

 

O gün diğer günlerin aksine heyecanlıydı...

Bir süredir işler kötü gidiyordu. Elemanlarla dönem dönem sıkıntı yaşıyordu. Ödemeler de artık çok bunaltıyordu. Karşına kaçırılmayacak bir fırsat çıkmıştı. Şimdiki dükkanından çok daha iyi bir dükkanın AVM'de boş olduğu haberini aldı. Kirası biraz yüksekti ama sanki işler iyi giderse altından kalkabilirim diye düşünüyordu. Çünkü o AVM’de müşteri yoğundu. Hatta onun yaptığı işi yapan başka bir mağaza daha vardı. O dükkana gittiğinde her zaman kalabalıktı.

O gün diğer günlerin aksine heyecanlıydı...

Geriye bakmayı hiç istemiyordu, yaşanan yaşanmıştı. Hem iki dükkan olursa birinin açığını diğeri kapatabilir diye düşündü. Çalışanlarına karşı da daha güçlü görünmek istiyordu. Maaşlar bir süredir gecikmeli yatıyordu ve bu yüzden sıkıntı yaşıyordu. 

Artık kararını vermişti. Bir esnaf arkadaşına anlattı durumu. 

-Ticaret risktir değil mi? diye bitirdi.

-Abi, dedi arkadaşı “Risk başka, kumar başka. Senin bu fikrin risk değil kumar.  Emin misin?.. Hani bir daha düşünsen, başkalarına danışsan fikrini alsan...” Arkadaşı onla uzun uzun konuştu, onun için endişelerini sıraladı bir bir...

-“Bak” dedi “bak sen benim büyümemi istemiyorsun. Senden daha başarılı olacağım diye kıskanıyorsun. Sanki bana düşmanlık ediyorsun. Hem benim başka şansım da yok zaten tek çıkışım bu...” dedi. 

Kaldığı yerden devam ederek:

-“Büyümek beni içinde bulunduğum sıkıntılardan kurtaracak” dedi. “Hem danışacağım da ne olacak beni bu fikrimden vazgeçirecekler. Onlar benim durumumda değil ki nerden bilsinler gelecekte ne olacağını...” diyerek yanından ayrıldı.

Halbuki bir olay olmadan öncesinde işaretini verirdi. Nasıl ki bir çocuğun yanan sobaya gidişinde annesi yanacağını biliyor ona göre panik yapıyor. Ama işin içinde insanın kendisi olunca pek böyle hesap yapmıyor. O yüzden arkadaşının söylediklerine kulaklarını kapadı. Zaten insan bir şeyi çok istediğinde gözü bir şey görmez. Uyarıları dinlemez, dostu düşman, düşmanı dost olarak görür. 

O gün diğer günlerin aksine heyecanlıydı...

Artık kararını uygulamaya koyulmuştu.İlk iş dükkan için kira pazarlığı yaptı. Bir şekilde anlaştı. Sonra sıra vitrin dekorasyonuna geldi. Sermayesi pek yoktu ama “mecbur, bunlar olmadan iş olmaz” dedi. Masraftan kaçınmadı ama harcadığı para kendi parası değildi. Biraz eş dost, biraz banka denkleştirdi. Biraz da tedarikçilere vadeli borçlandı. 

Bir işler tutsa çok rahat edeceğim diye düşündü. “Arabayı da değiştiririm, eskidi neredeyse beş yaşına geldi. Masrafları da günden güne artacak. Hem böyle bir mağaza sahibine böyle bir araba yakışmaz.” diye mırıldandı.

Aradan zaman geçti güzel bir açılış yaptı. "Emin misin?" diyen arkadaşı da gelmişti. “İşte böyle” dedi “insanlar iyi mağazalara değer veriyorlar...”

İşyeri açıldı ama işler beklediği gibi değildi. Müşteri giriyor, bakıyor ve çıkıyordu. 

-Fiyatlar biraz pahalı, diyen oluyordu.

-Aradığım ürün burada değil, diyen oluyordu...

O gün diğer günlerin aksine heyecanlıydı ve heyecanı geçmeye başlamıştı...

 Sonunda "bu da olmadı" deyiverdi...

“Acaba neden? Neden hep kötü olaylar beni buluyor?  Hayat neden diğer insanlara iyi davrandığı gibi bana iyi davranmıyor” diye düşündü. Yapması gereken her şeyi yaptığını düşünüyordu. İnsan bir olumsuz sonuç aldığında kendisini hatalı görmek istemez. Her şeyi yaptığını zanneder, bu yüzden dış dünyayı suçlar. 

Aynı AVM’de aynı işi yapan ve başarılı olan mağazaya baktı. Aslında benzer hamleleri yaptığını düşünüyordu, peki neden olmuyordu? Mağazanın iyi bir yerde olması yeterli değil mi? 

İnsan iyi bir yerde mağazaya sahip olduğunda işlerinin de iyi olacağını düşünür. İyi mağazaya sahip olmak insana başarı getirmez. Önemli olan sahip olduğun şeyde hangi evredesin? İlişki de, ticaret de, insan yetiştirme de. Çıraklıkta mısın, kalfalıkta mısın, ustalıkta mısın? Hayat bize sürecin sonunda başarıyı veriyor. İmkanlara sahip olduğumuzda değil…