FARKI AÇTIN MERAK ETME

 

Kazım dün ailesiyle birlikte keyifli bir gün geçirmişti. Sımsıcak bir ortam onun için yeterliydi. Biraz sohbet biraz çekirdek... İşte bu kadardı... Öyle çok fazla şeyde gözü yoktu. 

'İnsanın işini sevmesi ne güzel bir şey' diye geçiriyordu içinden. 55 yaşındaydı ama hala ustasını unutamıyordu. Hatta ustasından yediği tokatın tadı damağında kalmıştı. Ona göre insan hatalı olduğunda sarsıntı oluşturacak tepkiler verilmeliydi. 

İşe gitmesine daha iki saat vardı. Ama artık uyanmıştı. Uyuyamazdı. Hele birde eskiler gözünün önüne geldimi uzaklara dalar giderdi. Eşinin mışıl mışıl uykusuna özeniyordu. Ama bir türlü uykuya dalamıyordu. Madem uyuyamayacaktı o zaman işe yarar bir şeyler yapmalıydı. Biraz yürüyüş yapmaya karar verdi. Kıyafet, yol, duş... gözünde büyüsede artık karar vermişti. İşe gitmeden önce kendisine vakit ayırması ona daha önceleri hep iyi gelmişti. 

 

Asansörde alt kat komşusuyla karşılaştı. Komşusu onun spor kıyafetlerini görünce gülümsedi ve "nihayet.." dedi. Bu kimbilir kaçıncı laf sokmasıydı. Göbeğinden ne istiyordu ki?

"Hadi beraber gidelim" dedi komşusu. 

Komşusu sabah sporunu eksik etmezdi. Sadece bu yaşlı adam onun temposuna yetişebilir miydi? "Neyse.." diyerek kabul etti teklifi. 

Kâzım'ın komşusuyla keyifli bir iletişimi vardı. Bir sene olmuştu taşınalı ama hiç beraber vakit geçirmemişlerdi.  Otuzuncu dakikada pes etmeye kendisini kodladığı anda komşu yüz otuz dakikalık hedeften bahsediyordu. "Hadi ordan.." diye geçirdi içinden.  

Komşusunun, enerjisiyle içi içine sığmıyordu sanki. Koşmanın adı ne zamandan beri yürüyüş olmuştu? Biraz daha yavaş gitse sohbet edebilecekti. Yavaşladıklarında sohbet etmeye zemin bulundu. Biraz hayat meseleleri biraz bir şeyler derken konu işe geldi.

"İnsan önce müşterisinin faydasına konsantre olunca işler nasıl su gibi akıp gidiyor değil mi?" dedi komşu Kemal Bey.

Kâzım "Sadece paraya odaklananların mutsuz olduklarını görebiliyorum." diye karşılık verdi.

Kemal - Kesinlikle abi öncelik gerçekten müşterin olmalı. O küçücük dükkanda üç tane çocuk yetiştirdim. Aslında müşterilerim beni yetiştirdi. Onların güzelliklerini gördükçe hep malın en iyisini almaya çalıştım.

- Değil mi abi. Yüzümüz hep gülsün emi.

- Zaten sen sert ve somurtkan davransan bedavaya da versen o dükkan bir süre ayakta kalabilir.

-Ya değil mi tebessümle müşteri karşılayınca insanlar şaşırıyorlar. Herkesin somurttuğu yerde sen tebessüm edince pırlanta gibi parlıyor görüyor musun?

 - Görüyorum Kâzım gerçekten öyle... İşe ilk başladığım zamanlarda ustam, müşteri varken çalış ama yokken daha çok çalış derdi.

- Etrafı temizlemen, dükkanı müşterine hazırlaman, kapının önünü toparlaman. Gerçekten bunların hepsinin bir anlamı var. 

- Evet müşteri kısmı bizim finalde gördüğümüz sahne. Arka planda ne yaptı da o dükkan doldu taştı? Hiçbir şey bir anda olmuyor be Kâzım.

– Hee! Aklıma gelmişken ben ne zaman söylenmeyi, şikâyet etmeyi bıraktım o zaman toparlandım. Çünkü dünyada problemler hep devam ediyor. Fırtına, yağmur, parti seçimleri, dolar kuru, altın bilmem ne oldu, ülke ne olacak şimdi... Bunlardan sıyrılınca işimin de ailemle geçirdiğim vaktinde kıymetine vardım.

 - Kâzım abi iyi ki karşılaştık. Sohbet bana çok iyi geldi. İnsan bazen doğru mu yanlış mı yapıyor diye endişeleniyor. Benim için teyit oldu. Çünkü dürüst iş yapınca artık sana enayi diyorlar. Bazen şüpheleniyorsun, enayi miyim diye.

Kâzım - İnsan anlık kazancı kâr zannediyor. 

İnsan iyi olanı 'iyi ki yaptım' demeli. Bu bize bazen bir sohbet esnasında gösterilir. Bazen yaşanan bir olaya şahit oluruz. Bazen bizden yaşça çok küçük bir çocuk tarafından anlatılır. 

Ama mutlaka anlatılır.

Daha sonra kazandıklarının sana temas ettiğini görürsün. Evin, araban, çocuğun, eşin. 

Bereketliymişsin, meğerse bundan dolayıymış.

Önemli olan hiç kimsenin olmadığı yerde olabilmek... 

Herkesin şikayet ettiği yerde fark oluşturabilmek? 

Herkesin somurttuğu yerde tebessüm edebiliyor musun?

Farkı açtın merak etme !