Fragmandan Filme

Bembeyaz, simli, düz hatları olan, modern bir gelinliğin içinde duran Derya, aynada kendine baktı. Her şey olması gerektiği gibiydi. Tüm hazırlıklar son sürat devam ediyor, eksikler gideriliyor, yakınlara haber salınıyordu. Ama sanki bir şey tam değildi. Nişanlısına bakındı, onu göremeyince seslendi: Aaaaahhhhmeeeet. “Aşkım, güzel olmuş muyum?” Ahmet, denenen son 5 gelinlikte olduğu gibi: “Çok güzel olmuşsun aşkım” demek yerine bu sefer: “Bu bir başka oldu aşkım, diğerlerinden daha güzel oldu” dedi. Derya, gözlerini en yakın arkadaşı Buse’ye çevirdi. Gözlerindeki onaylayan bakışlar, onu çoktan ikna etmişti. Derya: “Tamam, bu olsun. Hadi, daha kınalık bakacağız. Bindallısı var bunun” dedi. 

Derya’ya göre her şey eksiksiz olmalıydı düğününde. O güne kadar gördüğü hiçbir düğün aksaklığını istemiyordu kendi düğününde. Hatta bunun için davetiyeye büyük puntolarla: “Düğünümüze çocuklar davetli değildir” yazdırmıştı. Uzun tüllere bayılmasına rağmen, aksaklıklara, kazalara sebep olmaması için gördüğü kocaman duvaktan da vazgeçmişti. Ama bu vazgeçiş, ödenen diğer bedeller karşısında devede kulak misaliydi. Son model beyaz eşya, en kalitelisi, en bozulmayanından, mobilyalar da özel yapım olmalıydı. Sonuçta bir kez evleniyordu insan. Düğün için özel araç hazırlanmıştı. Süslemeleri bile, Derya kendisi seçmişti. Anlayacağınız, Derya bu düğün hazırlıklarında ne bir aksaklık ne de bir bozukluk görmek istiyordu. Çünkü onun canını en çok sıkan şey, programın dışındaki aksaklıklardı. Hem insan ne diye plan yapar ki? Uymak için değil mi?

Arabanın koltuğuna geçti. Güneşliği indirdi. Tam makyajını kontrol edecekti ki gelinliğin tacının kafasında kaldığını fark etti. Çığlığı bastı. Ahmet aniden frene yüklendi “Ne oldu? Neyin var? Bir yerin mi sıkıştı? Kaza mı yaptık?” dedi. “Tacım, Ahmet. Bende kalmış bu”. “Hayatım, kalsın. Ne olacak, zaten alacağız bu gelinliği” “Olmaz Ahmet. Daha gelinlikçi bu taca tül bağlayacak”. Ahmet, geri dönüp gelinlikçiye tacı geri verdi. O sırada Buseyle kınalıklara göz gezdirdiler. Buse ne kadar çok çeşit gösterse de Derya beğenmiyordu. Kendi kendine: “Her şey oldu, bir de bu olsa, tamam” dedi. Halbuki, bunu çatal bıçak takımında söylemişti. Koltuk takımında, kırlentlerde, hatta Amerikan serviste, hep aynı cümleyi, ezberlercesine… Sahi, gerçekten bu da olsa tamam mı olacaktı? Yoksa sürekli dahası gelecek miydi, diye düşündü. “Günün yorgunluğundan bu dalgınlık” dedi. Neyse ki bu sefer tamam olmuştu. Çünkü girdiği ilk mağazada kınalığını seçip eve geçebildi. Geç te olsa başını yastığa koyunca planlarına geri döndü. En sevdiği şarkı çalarken, konseptten kiraladığı çelenkten geçerken nasıl bir fotoğraf pozu versem diye canlandırdı gözünün önünde. Ama bir eksik vardı. Hatta bir fazla: Her şey bembeyazdı. Salon, gelinlik, konseptin çelengi… Ama Ahmet’in siyah bir takımı vardı. Derin bir “öffff” çekti. “Bunu da değiştirsek olur” dedi yine.

 Bunları serpiştirerek veya bir düzene sokarak daha ne kadar devam edecekti acaba? Evet, belki düğünü geçirirdi ama geriye koca bir ömür vardı sonuçta. Aynı insanla, aynı evde yıllar geçmesi gerekiyordu. Bu yılların insanı üzmemesi için keyifli geçmesi gerçek bir ihtiyaçtı. Ama insan bunun yerine hep film şeridindeki karelere mi odaklanıyordu? Derya’nın fotoğraf sahnesi gibi... Bu fotoğraf sadece bir an. Hayatın geriye kalanı ise bir film. Bu anların birleşimi…

 

Derya’nın bu kadar çabası çekilecek birkaç fotoğraf için değildi ama o gün içindi. İnsanın da bir günü, film şeridindeki bir kare gibi...

Geriye kalan onlarca kare sadece bir kare için mi? Peki bu kare için bu kadar bedel ödemeye gerek var mı? Bu bedeli ödeyenlerin filmleri nasıl devam ediyor? Diğer karelerde de yüzü gülüyor mu yoksa? Ne kadar çok soru var? Ve hepsinin cevabı da ortak: İnsan bir anını cennete çevirmek için kalan anlarını bozuk para gibi harcıyor. 

Halbuki, bu filmin iyi bir film olması için tüm sahnelerin ortalama olması yeterli olurdu.

Görsel efektleri, aksiyon sahneleri, patlamaları tek bir sahneye doluşturmak filmin kalanını biraz sıkıcı yapar sonuçta. Ve koca filmi birkaç sahne için izlemiş oluruz. Bir fragmana sığacak bir hayat gibi. Neredeyse fragmanı izlemekle filmi izlemek aynı derece keyifli olurdu. Öyleyse gerçekten neye ihtiyacı var insanın? Tabii ki filmini keyifli yapmaya. Tüm insanların ihtiyacı olan şeye. Bazen ağladığı, bazen güldüğü ama sahnelerin sonunda, bunun bir film olduğunu ve biteceğini, bitse de keyif aldığı bir film olmasına ihtiyacı var.