PLATONİK AŞK ÜÇGENİ

 

Geçmişine döndü, isteyip de ulaşamadıklarını anımsadı. Ne kadar çok istediğini değil, ne kadar çok ulaşamayacağı şeyleri istediğini fark etti. Aradan epey bir süre geçmişti ama geleceğini tasarlaması için halen erkendi. Öğrencilik dönemini düşündü. Bir gazete sayfasından yırttığı Boğaziçi Üniversitesi’nin fotoğrafını duvarına astığını hatırladı. Mezun olduğu üniversiteyi düşününce, aradaki farka kendisi bile gülümsedi.

            İş hayatına girmeden önce etrafına anlattığı kolay yoldan para kazanma öyküleri aklına geldi. Bunda baya ısrarcı da olmuştu aslında. Dönemin gelişmekte olan güneş enerjisi sektörlerini, bilgisi ve parası olmasa da sıkı takip etmişti. Hatta kendisine, kurmadığı şirketin, olmadığı genel müdür kartvizitini bile tasarlamıştı bilgisayarından. Bir logo yapıp, o logoyu telefonunun arka planı bile yapmıştı. Bu tarz sonuç sünnetlerinde iyiydi ama işin farzları olan bilgi ve para konusunda çok miskindi. Şimdilerde geriye dönüp düşününce fark etti ki, yarım kalmış her öyküsünde, sonuçtu onu asıl çeken şey.

             Sonra ilişkilerine dönüp baktı, yumruk yemekten yorgun köşesindeki bir boksör gibi. Saygı duyulsun istemişti kendisine. Sevilmek istemişti. Hatta bunlar içinden geçen tatlı hisler değil, bizzat talep ettiği şeylerdi ilişkilerinde. Yine de burada da istediği sonuçlara ulaşamadığını fark etti. İşin ilginç tarafı, birbirini tanımayan insanlarla yaşadığı ilişkilerinde, benzer süreçlerle karşılaşıyor olmasıydı. Ama artık, ‘’ hep bana denk geliyor’’ diye şikayet etmekten sıkılmıştı. Bu aynı ‘sonuçları’ tekrar yaşamamanın, yıllar sonra gelen ertelenmiş muhasebesiydi zaten üzerinde düşündüğü şey.

             İsteyip de ulaşamadığı sonuçların ortak özelliklerini düşündü. Hepsinde, talep eden tarafın, ulaşmayı hak etmeyen şımarığı olduğunu gördü. Bu bir şımarıklıktı, çünkü her şımarık gibi, sonuca aşık, sebeplerin zorluklarından kaçma refleksi gösteriyordu. Bu sadece onun değil, insanların çok azı hariç büyük çoğunluğunun platonik aşk üçgeniydi aslında. 

İnsan, çoğu sürecinde onun sonucundaki hazzı tatmak ister. Sonuca karşı bir aşkı vardır bitmeyen. Bu ilişkinin karşı tarafı olan ‘sonuçlara’ baktığımızda da, bunun pek karşılıklı bir ilişki olduğunu söyleyemeyiz aslında. Çünkü sonuçlar ise sebeplere aşıktır. ‘’Boğaziçi’ni kazanmış olmak istiyorsun, peki bunun sebepleri cebinde var mı?’’ der. ‘’İş hayatında belli yerlere gelmek istiyorsun, peki bunun gerekliliklerini yerine getirdin mi?’’ der. ‘’İlişkilerinde sevilen ve saygı duyulan bir insan olmak istiyorsun, peki sevilecek ve saygı duyulacak davranışlar sergiledin mi?’’ der. Yani sonuçlar, bizim onu ne kadar romantik istediğimize değil, ona ulaşmak için ne ortaya koyduğumuza bakar. İşte ona çekici gelen şey de, ‘’Sebepler’’dir.

            Sebepler de, kendisini insanlara teslim etmek ister. Kendisinden ısrarla kaçıp, sonucun hazzını yaşamak isteyen insanlara… Bu platonik aşk üçgeninde, döngü tersine dönmediği sürece insan, hayatla ilişkisini hep platonik olarak geçirmeye mahkum kalır. Şifası ise, tam da zıttında yatar. Döngü tersine döner, insan sebeplerine odaklanır ve sonuçları hak eder. Böylece platoniklik, gerçek bir romantizme dönüşmüş olur.

            Sahi, beni bekleyen beklediğime ulaştıracaksa, artık neden yanlış yoldan gideyim ki?