BAŞARILI OLMAK

 

 “İnsan hayatta başarılı olmak zorunda..” dedim torunlarıma. Hepsi etrafıma toplanmış beni dinliyorlardı. Uzun zamandır görüşememiştik. Ayşe, Zeliha , Fevzi , Hasan ve Berat. Dedelerine sürpriz yapmışlar, karne tatilinde topluca gelmişler.

Kaçıncıya anlatıyordum köyden gelişimi, açlıkla geçen o yılları. Zor günlerdi. Kalacak yerim bile yoktu. Çalıştığım yerlerin depolarında yatıyordum. Korkmamışım, yoksa korkmaya fırsat mı olmamıştı? Hatırlamıyorum. Torunlarımdan hangisini bir gece dahi olsa orada bırakabilirdim ki. Yıllarca çekilen eziyetler şimdi tebessümle anılıyorlar. Gayret göstermek, yapılan işi öğrenmeye çalışmak, bir türlü becerememek ama bir önceki yılı düşününce de yapabilir olduğunu görmek. Azmetmek, sabretmek çocuklarıma aktarmıştım geçmişte, şimdi de torunlarıma öğretmeye çalıştığım şeyler. 

Daha o zaman başlamıştım tutumlu olmaya, elime her geçeni harcamamaya. Harcayınca, biriktirmeyince nasıl sahip olabilecektim istediklerime. Ne kazandıysam hep geleceğe yönelik birikimler yaptım. Sadece tutumlu olmak yetmez, bir gün gelip değerlenmeliler de. İşte bu yüzden hep arsa aldım. Şehrin dışında, insanların gitmediği, işlerine yaramayan yerlerden. Genelde aldığım yerlerin sahipleri kadınlardı. Çünkü mirasta onlara hep kötü, bataklık ya da kıraç yerleri veriyorlardı. Verimli iş yapacak yerleriyse erkek çocuklar kendilerine alıyorlardı. Hem miras malı hem de istenilmeyen yerler olduğundan ucuz satılıyordu. Ben de tüm kazandığımla onları topluyordum.

Aradan yıllar geçti, ömrüm boyunca çok çalıştım, biriktirdim ve hep ‘’ işe yaramaz’’ denilen yerleri topladım. Artık oralara imar geldi, şehir büyüdü. Büyümekle de kalmadı şehrin merkezi oldu. Bir ömür harcadım ama başardım. İnsanlar bir oturacakları eve bile sahip olamazken devasa sitelerin, iş merkezlerinin, sanayii sitelerinin yarısı benim.

Köyden gelirken kış günü neredeyse elbisesiz gelmiştim. Yatacak yerim yoktu. Şimdiyse öyle mi? Bunu çocuklarıma yıllarca anlatmaya çalıştıma ama beni anlamadılar. Tamam onlara rahat bir hayat sürdüremedim, sürdüremedim de onlar içindi her şey. Bari torunlarım anlasa. Dedelerinin başarmak için neler çektiğini. Aslında babalarına hiç de eziyet etmek istemediğini.

Sonra içim geçmiş bir an. Uyuya kalmışım. Rüyamda öldüğümü gördüm. Yüksekçe bir yerdeydim. Yanıma insan görünümünde bir melek yaktaştı. Sanki bilmiyormuş gibi sordu, nereden? Dedim ki, oradan, dünyadan. Hemen arkasına ekledim, ben orada çok başarılı bir insandım.

 Aslında derdim diğer insanlardan farklılığımı ortaya koyma, alışık olduğum ilgi ve itibarı görmeye devam etmekti. Nefes almadan konuşmayı sürdürdüm aynı çocuklarıma, torunlarıma anlattığım gibi. Fakirlikten zenginliğe giden yolculuğu, başarımı, sahip olduğum siteleri, iş yerlerini, arsaları. Tek tek anlattım eksik bırakmadan. 

Melek hayretle sordu, "Neredeler?"

 Dedim ki, "ne, nerede?" Arkasından hemen ekledim, "eee oradalar!"

 Melek tekrar sordu, "oradakiler değil, getirdiklerin nerede?"

Aniden bir ses duydum,"dedeeeee, hadi gel yemek hazır."

 Huylu huyundan vaz geçmiyor. Yine anlatıyorum çocuklarıma, torunlarıma hem de hepsini bir araya toplayarak. Başarımı değil ama bu sefer, başarının sırrını. Amacın doğru olmazsa başarı zannettiğin bir işe yaramıyor.