Burnumuzun Dibinde Biten O Şifalı Ot

Başının arkasında bağladığı iki eliyle, oturduğu o vişne rengi kadifemsi, berjer koltukla, sanki bütünleşmiş gibiydi Necmi. Salonun ameliyathane kapısını iyi gören, aynı zamanda en kuytu köşesindeydi. Her zamanki gibi kalabalıktan uzak, kendisiyle baş başa, etraftan kaçan gözlerle, sessiz ve de sakin. Hafif kayık, oturma ile yatma arası bir pozisyon, gözler açık mı kapalımı belli değil. Tam bir kamuflaj hali. Onu görenler bu duruma bir türlü anlam veremiyordu. Ne rahat adam diye geçiriyorlardı içlerinden. Birbirlerine manalı manalı bakıyor, ufak gülücükler atıyorlardı. Onu tanımayanlar “Uyuyor mu acaba?” diyorlardı kendilerince. Rahatsız etmemek için de yaklaşmıyorlardı Necmi’ye. İyi bir kamuflaj haliydi aslında ablası Necla’ya göre bu sahne.

 

Necla, Necmi’nin ciğerini bilirdi kendince. Aralarında üç yaş vardı ve ona göre Necmi onun eline doğmuştu. Bebekliği, küçüklüğü, çocukluğu, gençliği hep aynıydı. Necla devamlı onunla oynamak ister, hiç susmadan konuşup bir şeyler anlatırdı. Necmi ise hiç istememesine rağmen ablası sayesinde zamanından önce emekleyip yürümeye başlamıştı. Ablası o kadar çok konuşuyordu ki bu durum Necmi'yi kaçmak için marifetlendirmişti. Dolayısıyla Necmi’nin hayatında ablası hep çok etkiliydi. Fıtratına ters de olsa hep ondan kaçma adına hızlanmıştı hayatta. Onun sayesinde erken okumayı öğrenmiş, ondan kaçmak adına okula daha erken gitmiş ve hatta evden kaçma adına erkenden evlenmişti. Aslında ablası Necla, Necmi’nin hayatında bir katalizör gibiydi. Pek çok süreci, ondan kaçarken yaşadıklarıyla hızlanmıştı. Kaçarken kazanmak böyle bir şeydi herhalde Necmi’ye göre ama belki de sadece kaçtığını düşünüyordu.

Birden çığlık çığlığa incecik tiz ama çok kuvvetli bir bebek sesiyle aralanıverdi ameliyathanenin kapısı. Necmi kendinden hiç de beklenmeyen bir çabuklukla yerinden doğruldu. Bir anda kapıdan kendisine doğru yaklaşan ve çığlıklar atan kız çocuğuna bakarken aynı anda ablasıyla göz göze geldi. Annelerinden yıllarca dinledikleri o sahnenin içine düşmüş gibilerdi. ‘Necla’nın konuşmadığı veya yerinde durduğu anları zarar sayması daha doğumundan belliydi, bir oda dolusu çocuk uslu uslu uyurken bizimki yaygarayı basıp uyandırdı hepsini.’ 

İstemsiz bir şekilde dudaklarıyla Necla diye mırıldanıverdi Necmi. Ablası tebessümle kardeşine sarılarak, evinizin yeni Necla’sı hayırlı ve bereketli olsun dedi. Necmi birden gene kendi iç dünyasına çekilivermişti. Nasıl olmuştu bu, nasıl da kendisinin kim olduğunu, aslında kendisi gibi olmayanlarla yüzleştiğinde anlamıştı Necmi. Her şey doğumla başlıyordu ve kimin kim olduğu daha ilk günden belliydi aslında. Kendinde ne yoksa ablasındaydı ve yine ablasında ne yoksa o da kendindeydi düşündüğünde. Şimdi bebek Necla’ya bakarken, artık gözleri ışıldıyor ve gülümseyerek ablasına, kendinden kaçamamak böyle bir şey diyordu ve ekliyordu; “İnsanın istemediği ot…”

Aslında hepimiz birbirimizden farklı, iyi ve kullanmayı öğrendiğimizde, son derece keyifli bazı özelliklerle geliyoruz hayata. Bu sürecin farkına vardığımız andan itibaren de gelişim ve dönüşüm başlıyor insanın yaşamında. Keyifli bir mücadele alanı aslında farkındalığımız oluştuğunda bu oyun sahnesi. Bendeki güzel şeyleri kaybetmeden, var olan kötü özelliklerimden kurtulabilme ve çevremdeki güzel insanların güzelliklerini toplayabilme oyunu. Eksikliklerimin başkalarının fazlalıklarında gizlendiğini görebilmenin oyunu. Bana göre aşırı gelen bazı özelliklere tahammül edebilme, hoş görebilme oyunu. İşte bunun için kimimiz çok fazla konuşurken kimimiz çok az konuşuyor. Kimimiz koşarken bazımız yerinden kalkamıyor. Kimileri siyah beyazken, bazıları rengarenk. Kimileri kaya gibi sertken bazıları pamuk gibi yumuşacık

Gerçekte, insanların kendilerini henüz tanımadıklarının farkında olabilme oyunu bu süreç. Yani hayat aslında farkında olunduğunda çok keyifli bir oyun sahnesi. Bize düşen de sadece oyunun kurallarını öğrenebilmek ve uygulayabilmek. Burada da karşımıza iki yol çıkıyor. Ya hayatın içinde bazı kişilerden kaçmaya çalıştığımı zannedip aslında daha yakınlarımda o kişilerle karşılaşacağım ve öğreneceğim ya da… 

Ya da hiç kaçmadan, bu kadar yıpranmadan, zaman kaybetmeden çok daha hızlı ve güvenli bir yolun daha olduğunu görerek, yani farklılıklarımızla ilgili gerçek deneyimlerden faydalanarak öğreneceğim. Bizden farklı kişilerden kaçmadan da, kendimi ve başkalarını tanımanın çok daha kolay, keyifli ve kazançlı şekilde öğrenildiğini görerek…

Yani cevabını öğrenmemiz gereken soru net…

Kim Kimdir?