SÜPER BABAANNE

Dünyaya bir iyilik daha yapıyor olmanın verdiği haz ve yüzündeki tebessümle fidan dalını aldı ve "Bu da burada büyüsün bakalım." diyerek toprağa ekiverdi. Hayretle sordum: Babaanne, böyle büyür mü ki?
İnsanın, aile büyükleri ile birlikte bir çocukluk geçirmişse talihli olduğunu düşünüyorum. Düşünsenize sizden önce birçok şeyi yaşamış birini dinliyorsunuz. Aynı hataları yapmak zorunda değilsiniz artık. Ne yaparsanız sonucu ne olur görebiliyorsunuz. Ya da kendi başınıza deneyip öğrenmeyi de tercih edebilirsiniz tabii. Ama kim maliyeti yüksek bir deneme yapmak ister ki? 80 yıllık bir insan. Dile kolay geliyor ama düşünsenize onca yıllık bir yaşanmışlık var. 

Bizimki, memleketten göçüp geldiklerinde, şimdi apartmanların caddelerin olduğu yerlerin zamanında tek tek ağaçlıklı kıraç araziler olduğunu çok kere anlatmıştı. Bakıp da gördüğümüz şeyler çok farklıydı. Ben otobüs durağını, arkadaki camiyi, asfalt yolu görüyordum. O ise geçmişini. İşlerin zor olduğu zamanlarda tutunmaya çalışmışlardı hayata. Tek göz bir evde, beş çocuklu bir aile… Üstelik evin babası Almanya’ya işçi olarak gitmişti. O gurbet elde, bizimkiler de yeni geldikleri bu şehirde tutunmaya çalışmışlar. 

“İnsan dediğinin bir uğraşı olur” derdi babaannem. Belki o yüzden köyünde öğrendiğini bu şehirde de uygulamaya devam etmişti. Fasulye, patlıcan, mısır.. Neler neler yetiştirmişlerdi. Hem doymuşlar doyurmuşlar hem de satıp kazancıyla geçinmişlerdi. Zor zamanlarmış ama zoru başarmayı bilmişler. E etraflarındaki insanlar da aynı durumda olunca herkes birbirinin eksiğini tamamlar olmuş. Üstelik bizimki bu konuda çevresindekilere adeta yaşam koçluğu da yaparmış. Tabii bir laf sokarak, bazen de elindeki bir dalla dürterek.. Birinin bahçesi mi sürülecek hep birlikte yaparlarmış. Birinin hastası mı var? Çocuğuna komşusu bakarmış. Hem de yeri geldiğinde bir hafta bakmak zorunda kalırmış. Kalırmış da tek bir lafını etmezlermiş birbirlerine. Ondandır babannem seksenindeki arkadaşıyla sanki iki liseli arkadaş gibi konuşur, eğleşir, eğlenirdi. Erkeklerin yüz çizgilerindeki bedeli, kadınların yüzlerindeki, o herşeye rağmen, neşeyle tamamlardık. Sohbetleri ne de keyifli olurdu. Bir laf ederlerdi kısa ama içi elli yıllık birikimle dolu. Kıymeti zamanla daha iyi anlaşılan cümleler…

İşte böyle…  Hedefinde kalabilen insanlar zamanla burayı memleketleri gibi yapmışlardı. Herkesin herkesi tanıdığı, bildiği birbirinden emin olduğu bir yer olmuştu. Hiç bizim site yaşantımıza benzemiyor değil mi?

Neyse… Ben baştaki sorunun cevabını vereyim. Babaannem bir kış mevsiminin sonuna doğru, eriyen karlarla birlikte gitti. Biz ise o eliyle diktiği kiraz ağacının meyvelerinden yerken hep o cevabını yad ederiz: “Sen toprağa bakarsan, o da sana bakar.”