ALLAH VERSİN AMCA

 

Güneşli bir sonbahar günüydü. Trafiğe kalmamak için her zamankinden daha erken yola çıkmıştı Coşkun. Zaten doğru dürüst uyku tutmamıştı. Günlerden cumaydı ve maaş günüydü. Bugün hem piyasaya ödeme yapacak hem de işçilere maaş dağıtacaktı. Son dönemlerde, her cuma ödeme yaparken zorlanıyordu. Yaptığı tahsilatlar ödemelerine yetişmiyordu. Böyle olunca Coşkun da birikimlerinden takviye ediyordu. Ancak nakit birikimleri de artık bitmişti. “Bir şeyler yanlış gidiyor” diye düşünüyor ama bulamıyordu. Maaş gününün cumaya denk geldiği aylarda Coşkun’un midesine ağrılar giriyordu. İşte öyle aylardan biri yine denk gelmişti.  

Hafta içi tahsilatlarının yarısını yapmıştı. Ancak yüklü ödeme yapması gereken iki müşterisi ödemelerini bugüne bırakmıştı. Tahsilat son güne kalınca Coşkun daha da geriliyordu. ‘’Ya ödeme gelmezse? Keşke biraz daha nakit birikimim olsaydı. Aman canım ikisi de iyi müşterim. Bugüne kadar aksatmadılar.’’ diye düşündü. Bu düşüncelerle otoparka vardı. Arabasını park edip atölyeye doğru yürümeye başladı. 

Masasına oturduğunda çayı da hemen gelmişti. Çayından bir yudum aldı. Saat daha erkendi. ‘’Öğleye doğru müşterileri ararım’’ diyerek atölyeyi dolaşmaya başladı. Daha öğlen olmadan tedarikçilerden biri aradı.

“Abi daha erken ama bugün çekim var, hesabın hepsini öğleden evvel gönderir misin?” dedi. 

“Samet bugün maaş dağıtacağım. Ne kadarını yollarım bilemiyorum.” Samet de telaşlı bir sesle;

“Aman abi çekimi ödemezsem mahvolurum. Çekim yazılır. Ticari hayatım biter.”

“Bakacağım Samet.”

Coşkun biraz sonra muhasebecisini çağırdı. Samet’in hesabının tamamını göndermesini söyledi. Aslında tahsilatlarının tamamını yapmadan ödemeye başlamazdı. Ancak bu özel bir durumdu. Öğlen olduğunda Coşkun iki müşterisini aramaya başladı. Birincisi, öğleden sonra banka açılınca göndereceğini söyledi. İkincisini aradığında sekreteri işyerinde olmadığını, öğleden sonra geleceğini söyledi. Ödeme ile ilgili bir not da bırakmamıştı. Gelince aramasını rica etti.

Öğleden sonra olduğunda halen aramamıştı. Tekrar aradı Coşkun. Ancak halen yoktu. Vakit de epey ilerlemişti. Coşkun “Keşke Samet'e hesabın hepsini yollamasaydım.” diye düşündü. O sırada telefonu çaldı. Arayan müşterisiydi ve maalesef bugün ödeme yapamayacağını söylüyordu.

“Elimdeki çek karşılıksız çıktı. Sabahtan beri çekin sahibinin yanındaydım. Maalesef hiçbir şey alamadım. Dolayısıyla sana karşı çok mahcup oldum ama bugün bir şey yollayamayacağım.”

Coşkun’un başından aşağıya kaynar sular döküldü sanki. “Şimdi ne yapacağım” diye düşünmeye başladı. ‘’O kadar para kimden borç isteyebilirim bu saatte. Keşke daha evvel ödeyemeyeceğini söyleseydi. Bir yol bulurduk.’’

Yine midesine ağrılar girmeye başladı. ‘’Maaşları nasıl dağıtacağım şimdi?’’ Şimdiye kadar hiç maaşı aksatmamıştı. Muhakkak gününde öderdi. Acaba bugün ilk defa aksatacak mıydı? O kadar kişi… Aralarında kira ödeyecek olan var, borçları olan var. Birçoğu ay sonunu zor getiriyor zaten. Bunları düşünürken kapı açıldı. İçeriye üzerinde eski, biraz da kirli pardüseli yaşlıca bir adam girdi. Beyaz saçları, bıyıkları ve üç dört günlük sakalıyla hırpani bir görünümdeydi. Onun dilenci olduğunu düşünerek ‘’ALLAH versin amca.’’ diyerek yollamak istedi. Zaten canı sıkkındı. Ancak;

• ”Buyur amca” dedi Coşkun.

• ”Mallarınıza bakmak istiyorum.” Coşkun şaşırdı.

• ”Tabii ki, buyurun.” diyerek koltuğa oturttu. 

“İyi ki ALLAH versin dememişim” diye içinden geçirdi. Bir yandan da ‘’para bulmam lazım, nerden çıktı şimdi bu? Çocuklardan biri mi ilgilense acaba?’’ diye düşündü. Ancak dilenci zannettiğinden dolayı kendini mahcup hissediyordu. Bu yüzden kendisi ilgilenmeye başladı.

Numuneleri gösterdikçe Muhsin amca “Tam aradığım mallar” diyerek beğendiklerini ayırmaya başladı. Epey bir mal ayırdı ve ekledi;

• Peşin alacağım, ona göre iyi fiyat ver. 

Muhsin amcaya az bir kârla yapabileceği en iyi fiyatı verdi Coşkun. Fiyatı beğenen Muhsin amca, ayırdığı numunelerden beşer seri siparişini vererek hesaplamasını istedi. Coşkun hesabı yaptı. Çıkan rakam tam da maaş için eksik kalan kadardı. Dilenci zannettiği kişi maaşı dağıtmasına vesile olmuştu. Hızır gibi yetişmişti. Ve bu mahcubiyetle Muhsin amcayı yolcu etti.

Kendi kendine düşünmeye başladı. İhtiyacı olduğu zamanda, ihtiyacı olan miktar, hem de hiç ummadığı birinden… Tesadüf olabilir miydi? 

Sonra geçmişi gözünün önünden geçmeye başladı. Kendisine de başka başka zamanlarda “Vallahi abi hızır gibi yetiştin” cümlesini çok kez kullanmışlardı. Bu sefer farklı olan şey bu cümleyi kullanan kişi kendisiydi. Demek ki hayatın içinde birilerinin ihtiyacını gideren kişiler, hiç ummadıkları zamanda ihtiyaçlarının giderildiği kişiler olmaya başlıyorlar.

   Sonra Coşkun'un aklına hızır gibi yetişen amca geldi ve yüzünü bir tebessüm kapladı. Allah verecek amca…