BUGÜN FARKINDA DEĞİLSİN

Bayağı bir acıkmıştı Ömer. Sofrada annesinin yeni yaptığı sıcacık katmerle karşı karşıyaydı. Ama babasına saygısızlık olmasın diye sofraya gelmesini bekliyordu. Küçüklüğünden bu yana ailesiyle yemek yediğinde, babası yemeğe başlamadan başlamazdı. Ancak bu sefer biraz zorlanmıştı. Çünkü bir an önce o katmerle yanındaki petek balı bir araya getirmek istiyordu. Beklenen an gelmişti; babası sofraya doğru geliyordu. Derken Ömer’in telefonuna bir mesaj geldi:

“Kardeşim benim, sağolasın. Çok ihtiyacımı gördün. Ben de elime para geçince bir an önce ödeyeyim dedim.”

Mesaj, geçen ay ehliyet kursu için parası yetmeyen arkadaşı Selim’den gelmişti. Ömer, ona borcunu ödemesi için üç ay süre vermişti. Ama Selim, eline para geçer geçmez yollamıştı. Zaten ikisi kardeş gibiydi. Ömer tam telefonu eline alıp cevap yazacaktı ki annesinden bir uyarı anlamı taşıyan öksürme sesi geldi. Babasının başladığını görünce, o da hemen yemeğe saldırdı.

Ömer, 21 yaşındaydı ve ailesiyle yaşıyordu. Hem okuyordu hem de babasının internet üzerinden yaptığı satışları yönetiyordu. Maaş almıyordu ama sattığı malların kârının yüzde sekseni onundu. Bu da ona iyi bir kazanç sağlıyordu. İstese gezip tozmaya para harcayabilirdi ama daha çok geleceği için biriktiriyor ve fazlasını hayır işlerine harcıyordu. Özellikle de arkadaşlarının bir ihtiyacı varsa hemen yardımcı olmaya çalışıyordu.

Evden çıktığında eşofman üstünü sıcaktır diye almamıştı ama yine annesi haklı çıkmıştı. Annesi, “Hava soğuk oğlum,” diye uyarmıştı, ama Ömer, “Herhalde annem yine abartıyordur,” diye düşünmüştü. Biraz üşüyerek, biraz da katmeri fazla kaçırmanın verdiği aralıklı ufak geğirmelerle otobüse doğru ilerlerken aklına geçen gün motoruyla kaza yapmış olan arkadaşı Kaan geldi.

Kaan, onun liseden arkadaşıydı. Eskiden çok yakınlardı ama liseden sonra pek görüşememiş lerdi. Geçenlerde Ömer, “Ne yapıyorsun, nasılsın?” diye aradığında Kaan’ın durumunu öğrenmişti. O sırada kendisinin de parası olmadığı için destek olamamıştı. Ama şimdi parası vardı. “Acaba destek olsam mı?” diye düşündü. Aklında bir elektrikli scooter vardı, 30.000 liraya almayı planlıyordu. Ama “Scooter’ı başka zaman alırım; en iyisi Kaan’a destek olayım,” diye karar verdi ve Kaan’ı arayıp buluşmak istediğini söyledi.

Birlikte bir çay içtiler ve Ömer, mevzuya girip destek olmak istediğini söyledi. Kaan çok sevindi, çünkü kuryelik yaptığı için motorunu yaptırması lazımdı ama yeterli parası yoktu. Bu destek Kaan için büyük bir iyilik olmuştu.

Ömer, hayır işlemenin verdiği mutlulukla ve scooter’ı alamamanın verdiği hafif buruk sevinçle evine dönerken kapıda bir motor gördü. Bu motoru daha önce görmemişti. Eski model bir Vespa’ydı ama yepyeni gibiydi ve kendi evinin önüne park edilmişti.

“Kim geldi acaba?” diye düşünürken kapıyı annesi açtı: “Sürpriiiiiiz!” dedi ve motoru gösterdi.

Ömer inanamıyordu, çünkü hiç beklemediği bir şeydi. Annesi, motorun güzelliğine sevinirken bir yandan da tatlı bir kızgınlıkla babasını işaret etti: “Git bir teşekkür et,” dedi.

Ömer, babasına teşekkür etti ve hemen ehliyet kursu fiyatlarına baktı. Çünkü henüz motor ehliyeti yoktu. Mutluluk ve şaşkınlık içerisindeyken Selim’i arayıp durumu anlattı. Selim de kendi ehliyet aldığı kursu önerdi ve tanıdık sayesinde 2.000 lira indirimli olarak ehliyete yazıldı.

Geriye dönüp baktığında, kendisine yapılan bu ikramın nedenini anlayabiliyordu. Kendisi ikram yapmayı seviyordu ama ikram yapma sünneti daha geniş olan BİRİ vardı. Ve sanırım O’nun razı olacağı bazı şeyler yaptığı için bu şekilde ikramlanmıştı.

Tabii bu, yaptığımız her iyiliği karşılığında kapımızda bir Vespa göreceğimiz anlamına gelmiyor. Ya da yaptığımız iyiliklerin karşılığını hemen aldığımız anlamına da gelmemeli. Ama şu bir gerçek ki, başkasının hayatına bırakılan her iyilik tohumu, zamanı geldiğinde yeşerir ve kendi hayatımıza beklemediğiniz bir anda bize gölgelik olarak döner. 

Bugün farkında olmayabiliriz, ama bir gün geriye dönüp baktığımızda şunu fark edebiliriz, “Ne zaman bir kalbi ferahlatırsak, ne zaman bir yaraya merhem olsak, hayat bize bambaşka yollarla karşılık verir. Çünkü iyilik hiçbir zaman boşa gitmez; o daima iz bırakır, tıpkı suya atılan bir taşın oluşturduğu dalgalar gibi…Ne zaman bir başkasının bir problemini çözdüğümüzde, ihtiyacı olanın ihtiyacını giderdiğimizde bizim de problemimizi çözen ihtiyacımızı gideren bir düzen var. Ve o düzene sadık kalan BİRİ var.” 

Belki bugün bize “neden?” diye sorduran olaylar, yarın “iyi ki” dedirtecek anılarımız olacaktır. Unutmayın, hayat iyiliği unutmayanlara her zaman bir şekilde gülümser.