KÜÇÜK DEYİP GEÇME

 

‘’Sığır kuşları genellikle Sahra Altı Afrika savan ikliminin olduğu yerlerde yaşar. Genellikle zürafalar, impalalar ve diğer büyük memeli hayvanların üzerlerine konarlar. Otlanan hayvanların üstlerindeki böceklerle beslenirler. Enfeksiyona ve hastalıklara sebep olabilen keneleri, pireleri, bitleri ve diğer böcekleri ortadan kaldırırlar. Parazit ve zararlı böceklerin giderilmesinin yanı sıra bu kuşlar, yüksek sesle uyarı çağrısı yaparak yırtıcıların varlığına karşı otlanan hayvanları uyarır.’’

Mete, pazar günü, kahvaltı sonrası ayaklarını koltuğun önündeki ufak sehpaya uzatmıştı. Televizyonda dönen belgeseli izliyordu. Her hafta rutin bir hobisiydi televizyonda belgesel izlemek. Elinde kahvesi, camdan içeriye sızan güneş ışığının aydınlattığı salonunda, kış mevsimi... Keyif verici huzurlu bir ortamdı.

Belgeselin ilerleyen kısımlarında sığır kuşlarını görünce: “Vay be!” diye iç çekti. “Şu kuşlar kadar olamıyor insanoğlu” dedi. Ve bir an gözleri daldı.

Annesi ile babası aklına geldi, ikisi de hayata gözlerini yummuştu. Babasının, evin ihtiyaçlarını karşılamak için olan gayreti aklına geldi. Babası sezonluk işçi idi, bir giderdi haftalar boyunca gelemeyebilirdi. Bazen tarım arazileri ile, bazı dönemler de hayvancılıkla, bazı dönemler de inşaat işleri ile uğraşırdı. Annesi aklına geldi sonra Mete’nin. Evini hep temiz ve güzel tutmak için olan çabası... Evde az imkanla yapılan güzel yemekler... Ekranda gördüğü sığır kuşu ve zürafaya gözü takıldı tekrar.

Doğada bir çok böyle örneği daha önceki belgesellerde de izlemişti. Yaprak biti ile karınca, palyaço balığı ile deniz şakayığı, mantarla yosunlar, insanlarla bağırsaklarındaki bakteriler arasında hep ihtiyaç karşılamaya yönelik karşılıklı bir paylaşım süreci olduğunu fark etti.

Bir anda günlük hayatındaki ilişkilerine dair anıları gözünde canlandı. Bazı yerlerde hırs yaptığını düşündü. Bazılarında duygularına yenik düşüp isteklerinde aşırılığı sebebi ile olumsuz sonuçlara ulaşmış, hayal kırıklıkları yaşamıştı.

Belgeselde sığır kuşu ile zürafa arasındaki ilişkide yakınlıklarına baktı. İkisi de birbirinden haberdardı. İkisi de şikayetçi değildi. İkisi de ne yaptığını iyi biliyordu. Ek talepleri yok gibiydi. Programlanmış gibiydiler ya da anlaşmaları gereği bu süreç bozulana kadar böyle devam etmeliydi. Ama çok yakındılar. Diğer örnekleri düşündü. Hepsi çok yakındılar. Biri diğerine göre daha küçüktü her zaman.

İnsan büyüğün ve güçlünün yanında olmak ister çoğu zaman bu hayatta. Bazen bilmeden, düşünmeden beklentisi artar güçlü gördüğünden insanın. Halbuki küçük olan da işlevsel olabilir. “Boyutuna değil fayda vermesine, ihtiyaç karşılamasına bakmak gerek demek ki” dedi kendi kendine Mete. Nasıl oluyordu da her yerde bu ilişki aynı şekilde gerçekleşiyordu. Sığır kuşu yemeğini yiyeceği yeri bulmuş, zürafa ise tehlikelerden haberdar edecek bir aracı. Sığır kuşu ihtiyacı görürken, ihtiyacı görülüyordu. Tıpkı bufalonun ihtiyacı görüldüğü ve gördüğü gibi. Daha önce fark  edemediği bir sistem, farklı bir ilişki görüyordu baktığı her yerde.

Mete kendince mırıldanırken pencereden dışarıya doğru gülümser bir bakış attı ve: “Neden böyle bir yolu tercih etmeyeyim ki bundan sonra?’’ dedi. Sonrasında da: ‘’Demek ki ihtiyaç görmek, ihtiyacımın görülmesinin sebebi oluyor.’’diye de ekledi.