NE OLACAK BU İŞİN SONU?

Necati Bey, ofisindeki kahverengi deri koltuğa oturmuş, gözleri ofisin ortasında duran otantik desenli halıya kilitlenmiş, derin derin düşünüyordu. Önünde duran maun ahşap masanın üzerinde, kırk beş dakikadır bir yudum bile almadığı buz gibi çayı ve yanında o ay şirketin zarar ettiğini gösteren muhasebe evrakları vardı.

            Necati Bey, yılların iş adamıydı; ömrünü tekstil sektörüne vermişti. Hani derler ya, “Bu işin duayeni,” diye, işte Necati Bey de tekstil sektörünün duayenlerinden sayılırdı. Yıllarını bu işe vermiş bir iş adamı olarak kendi kendine, “Ömrümde böyle durgun bir piyasa görmedim ben. Hiç telefon çalmıyor, üretim hayatımda ilk defa böyle düşük kapasitede çalışıyoruz. Ne olacak bu işlerin sonu?” diye söylendi.

Şirketin durumu hiç iyi görünmüyordu. Bankalara olan kredi borçları birikmişti. Aynı zamanda müşterilerden gelen tahsilatlar da çok yavaşlamıştı. Şirketin bankalara ve diğer tedarikçilere olan borçlarını ödemek bu durumda pek mümkün görünmüyordu. İki-üç ay daha bu durgunluk devam ederse, şirketi kapatmayı bile düşünüyordu Necati Bey.

            O günü çok keyifsiz geçirdi. Yüzünden düşen bin parça… Hani, “Ne bu hâlin?” derler ya, işte o deyim o gün Necatibey için söylenmiş gibiydi.

Birkaç gün sonra, şirketin telefonundan bir müşteri aradı. Sekreter hanım hemen Necati Bey’in hattına yönlendirdi aramayı. İşlerin durgun olduğu bir dönemde çok yüksek miktarda alım yapmak isteyen bir müşteri!

            Üstelik Necati Bey’in söylediği fiyatlara hiç itiraz etmeyen, pazarlık yapmayan bir müşteri aramıştı. Fiyat verirken Necati Bey aslında bir miktar yüksek söylemişti, çünkü bu müşterinin sıkı pazarlık yapabileceğini düşünmüştü. Ancak müşteri çok olgun bir şekilde karşılamış, ürünlerden numuneler görmek istemişti. Necati Bey’in daha önce çalıştığı, pazarlık yapan, sürekli uzun vadeli çek veren, az miktarda alım yapan müşterilere hiç benzemiyordu. Ön ödeme yapmayı kabul eden, büyük alım yapacak bu naif müşteri piyasadaki diğer müşterilerden çok farklıydı.

Bu ticaretten kazanacağı para ile şirketin sıkıntılarını büyük ölçüde çözebileceğini düşünen Necati Bey çok heyecanlanmıştı. “Bu büyük müşteriyi elimizden kaçırmamalıyız,” diye düşündü. Numuneler gönderildi, fiyatlar verildi, sipariş listeleri onaylandı. Müşteri sipariş tutarının %20’sini bankaya havale etmişti bile. Necati Bey mutluluktan havalara uçuyordu. Hızlıca siparişlerin hazırlanması talimatını verdi. Bir yandan da, “Piyasada böyle insanlar da varmış demek ki,” diye düşünüyordu.

            Kaç yıllık ticaret hayatında hep zorlayan, pazarlık yapan, az kâr bırakan müşterilerle çalışmıştı. Bu müşteri ise tam bir istisnaydı. Siparişler hazırlanmış, çuvallanmış, kalan ödemenin yapılması bekleniyordu. Ancak müşteri tekrar aradı ve siparişine ilave yapmak istediğini söyledi. Necati Bey “Hay hay,” dedi. Müşteri ön ödemeyi yapmış, kalan bakiyeyi de 90 günlük çek ile ödeyeceğini söylemişti.

Çeklerin sağlam olduğu bilgisi bankadan gelmişti. Üstelik müşteri, çekin tutarını bir miktar fazla yazmıştı. Necati Bey, “Bu müşteri bana gönderilmiş bir hediye,” diye düşünmeye başlamıştı.

            Ofisindeki kahverengi koltuğunda otururken, iki ay önce hissettiklerinden eser kalmamıştı. Çayını artık keyifle yudumluyor, kendisini başarılı bir iş adamı olarak görüyordu. Ancak müşterisini arayıp hal hatır sormak ve yeni sipariş olup olmadığını öğrenmek istediğinde telefonuna ulaşılamadı. “Müsait değildir,” diye düşündü. Ancak ertesi gün ve sonraki gün tekrar denediğinde sonuç değişmedi. Bir anda içine bir kurt düştü. Muhasebecisine çekleri tekrar bankadan sorgulatma talimatı verdi.

Gelen cevap, Necati Bey’in ticaret hayatı boyunca hissettiği en kötü andı. Adeta başından aşağı kaynar sular dökülmüştü. O çekleri yazan müşterinin 15 adet karşılıksız çeki vardı ve Necati Bey’in masasında duran çeklerin de tarihleri geldiğinde karşılığı olmayacaktı. Bir kağıt parçasından farkı yoktu artık o çeklerin.

            Necati Bey, hemen müşterinin adresine ürünleri götüren nakliye firmasını aradı. Ancak nakliye firması da alacağını tahsil edemediğini söyledi. Bunun üzerine arabasına atladı ve başka bir şehirdeki müşterinin adresine gitti. Ofis boşaltılmış, tabela sökülmüş, içeride kimse yoktu. Güvenlik görevlisine firmayı sordu. “Abi, geçen hafta elemanları işten çıkardılar. Onlar da çok şaşırdı. Ama senin gibi buraya 7-8 kişi daha geldi. Beline silahını takıp gelen mi dersin, burada ağlayan mı? Çok kişinin canını yaktılar bunlar. Geçmiş olsun. Sen de mi çok kaptırdın?” dedi.

Necati Bey, yaptığı hatanın farkına vardığında artık çok geçti. Heyecanla attığı adımlar, hayatında telafisi zor kayıplara yol açmıştı. Onu bu kadar zor bir duruma sürükleyen şey, karşısına çıkan teklifin gerçek olamayacak kadar iyi görünmesiydi. Tüm bu süreçte fark ettiği en büyük ders ise bir şey insanı ne kadar çok heyecanlandırıyorsa, o kadar dikkatli olunması gerektiğiydi.

            “Böyle bir teklifin beni bu kadar heyecanlandırması zaten bir şeylerin ters olduğunun işaretiydi,” diye düşündü. Artık geriye dönüp hata yaptığını kabul etmekten başka çaresi yoktu. Onun yaşadığı bu durum, hepimize bir ders olmalı. Bir şey ne kadar cazip görünürse görünsün, hele ki hayatımızın zor bir dönemindeyken, o anda durup tekrar düşünmek çok önemli. Çünkü heyecanla atılan adımlar, bazen geri dönüşü çok zor olan yollara sürükleyebilir.

Hayatta bazen karşımıza büyük fırsatlar çıkabilir. Ancak bu fırsatlar, Necati Bey’in yaşadığı gibi bir tuzak da olabilir. İşte bu yüzden bir şeyi çok istediğimizde veya bir şey bizi fazlasıyla heyecanlandırıyorsa durup sorgulamalıyız. Çünkü aceleyle alınan kararlar insanı hayal kırıklığına uğratabilir. Necati Bey’in hikayesi, bize sakinliğin ve temkinli olmanın ne kadar önemli olduğunu bir kez daha hatırlatıyor.