VER Kİ ALABİLESİN

 

    Hayatta defalarca şahit olduğum bir şey var: Bazen birine yardım etmek ya da destek olmak konusunda tereddüt edersiniz. “Acaba yapmalı mıyım, yapmasam ne olur?” diye düşünürsünüz. İşte öyle bir an yaşadım.

    Sabah iş için bir müşterinin evine gittim. Yaşlı bir çift yaşıyordu orada. Beyefendi, banyodaki su tesisatında bir sorun olduğunu söyledi. O sırada hanımefendi mutfakta kahvaltı hazırlıyordu. Bir yandan işimi yaparken, aralarındaki sohbet kulağıma çalındı.

    Hanımefendi hafif bir sitemle, “Ah, keşke bir kahvaltı hazırlasan da ben de bu kadar yorulmasam,” dedi. Beyefendi ise biraz kırgın bir sesle, “Ben her gün aynı şeyi yapamam.” diye cevap verdi.

    İşimi bitirip oradan ayrıldım ama o küçük an zihnimde takılı kaldı. Çiftin ilişkisini düşünmeden edemedim. Hayat, aslında böyle ufak tefek yardımlarla ve birbirimizin ihtiyaçlarını gidermekle daha kolay ve huzurlu olmaz mıydı? O sırada aklımdan şu geçti: Keşke beyefendi bir kez denese; belki eşinin mutluluğunu görünce, onun için ne kadar küçük bir çabanın ne büyük bir fark yarattığını anlayabilirdi.

    Bu olay bana bir kez daha hatırlattı: Eğer karşımızdaki insana destek olmayı sürekli erteliyor ya da bencilce davranıyorsak, aslında kendi mutluluğumuzu baltalıyoruz. Çünkü karşı taraf zamanla yıpranıyor, küskünlükler birikiyor ve ilişkilerde görünmez duvarlar örülüyor. Bencillik, ilk başta “kendimizi korumak” gibi görünse de, uzun vadede hem bizi hem de sevdiklerimizi mutsuz ediyor. Bir kişi sürekli vermek zorunda kaldığında, içindeki bağ da yavaş yavaş kopuyor.

    İnsanın doğasında başkalarına yardım ettiğinde kendini iyi hissetmek vardır. Birine destek olduğumuzda sadece onların yükünü hafifletmiş olmayız, aynı zamanda kendi iç huzurumuzu da güçlendiririz. Yaptığımız küçük bir iyilik, ilişkilerimizi onarabilir ve belki de hiç beklemediğimiz bir anda bize iyilikle geri döner. Tıpkı bir düğmeye bastığınızda lambanın yanması gibi, başkalarının hayatında yaktığınız ışık, sizin de yolunuzu aydınlatır.

    Bir hafta sonra aynı çift tekrar beni aradı. Bu sefer hanımefendi, evdeki birkaç küçük işi de yapabilir miyim diye sordu. Elimden geleni yaptım, işleri toparladım. Tam çıkarken beyefendi yanıma geldi. Sessizce, “Geçen gün eşimle tartıştığımız kahvaltı meselesi vardı ya… O akşam düşündüm ve ertesi sabah bir kez de ben kahvaltıyı hazırladım,” dedi. Yüzünde küçük bir tebessüm vardı. “Eşimi çok mutlu etti, ben de onun sevincini görünce fark ettim ki aslında böyle küçük şeyler hiç de zor değilmiş.”

    O anda anladım ki, bazen ihtiyaç gideren sadece bir musluğu tamir eden bir usta değil, ilişkiye enerji katan küçük bir davranış da olabilir. Hayatta herkesin birbirine verebileceği bir şeyler mutlaka vardır. Kimisi maddi destek sağlar, kimisi manevi güç. Ancak unutmamalıyız ki, ilişkilerin temelini oluşturan asıl şey, küçük ama anlamlı katkılardır.

    Birine yardım etmek, sadece onların yükünü hafifletmek değildir. Aynı zamanda hayatlarımız arasında bir köprü kurmaktır. Bu köprü, güvenle, sevgiyle ve anlayışla inşa edilir. Bencilce davranışlar bizi bu köprüden uzaklaştırır, yalnızlaştırır ve en çok kendimize zarar verir. Küçük bir yardım, bir jest ya da basit bir “ben yaparım” cümlesi, bir ilişkiyi yeniden canlandırabilir.

    Unutmayın, sevdiklerimizin ihtiyaçlarını karşılamak sadece onların hayatını kolaylaştırmaz; bizim hayatımıza da anlam katar. Hayat, başkalarına ışık olduğumuzda daha parlak görünür. Çünkü verdiğiniz her iyilik, gün gelir size katlanarak döner. Hayatta mutluluğu bulmanın en kısa yolu, başkalarına mutluluk verebilmektir.