AH BİR KIVAMI TUTTURSAK

        Dışarıdan bakıldığında Selim ile Aysun, birbirine zıt karakterde iki insandı. Selim, disiplinli, titiz ve kuralcıydı. Hayatındaki her şey belli sınırlar içinde olmalıydı. İşine zamanında gider, hijyen ve düzen konusunda hassastı. Saygıya büyük önem verir, kendisine de aynı saygının gösterilmesini beklerdi. Kendi koyduğu kuralların dışına çıkmayı sevmezdi.

Aysun ise tam tersine rahat bir insandı. Hayatı akışına bırakmayı sever, katı kuralların gereksiz olduğunu düşünürdü. Onun için önemli olan mutluluktu. İki çocukları vardı: 14 yaşındaki Betül ve 16 yaşındaki Ahmet. Selim, onları kendi doğrularına göre yetiştirmek istiyor, hatta mesleklerini bile şimdiden belirlemişti. Oysa çocukları, üzerlerindeki bu baskıdan yorulmuş, bir an önce evden uzaklaşmayı hayal eder olmuşlardı.

Selim, yıllardır işlettiği kuruyemiş dükkânında da aynı disiplinle çalışıyordu. İşinde son derece titizdi. Ürünleri tek tek seçer, görmeden asla mal almazdı. Dükkânın hijyenik ve düzenli olması onun için vazgeçilmezdi. Tartıya hassasiyetle dikkat eder, müşterilerin ürünlere dokunmasına izin vermezdi. Çalışanlarından da aynı özeni bekliyor, en ufak hatalarında sert tepki gösteriyordu. Bu yüzden yanında kimse uzun süre çalışamıyor, sürekli eleman değiştiriyordu.

Zamanla farkında olmadan hem işinde hem de ailesinde sorunlar yaşamaya başladı. Kontrol edemediği işler onu huzursuz ediyor, öfkelenmesine neden oluyordu. Oysa biraz esnek olabilse, yanındakilere güvense, işleri çok daha kolay ilerleyecekti.

   Başarılı meslektaşlarıyla kendisini kıyasladığında bir şeylerin ters gittiğini hissediyordu. Onlar da aynı işi yapıyordu, hatta Selim kadar titiz bile değillerdi ama bir farkları vardı. Çalışanlarına sorumluluk vermeyi, hata yaptıklarında destek olmayı biliyorlardı. Bu yüzden işlerini büyütüyor, yeni şubeler açabiliyorlardı.

Ailesi de Selim’in katı kurallarına karşı kendilerince bir çözüm geliştirmişti. Babalarıyla tartışmamak için her şeyi ona anlatmamaya başlamışlardı. Böylece daha az sorun yaşıyorlardı. Farkında olmadan Selim’in koyduğu kurallar içinde yaşamayı öğrenmişlerdi.

    Aslında Selim en iyi olmak zorunda değildi. Çocukları da her şeyi mükemmel yapmak zorunda değildi. Hayatta her şeyin bir kıvamı vardı ama Selim bu ölçüyü bir türlü tutturamıyordu. Mükemmel olmaya çalışırken hem işini hem de ailesini yıpratıyordu.

  Peki, tek hata Selim’in miydi? Aysun’un hiç mi hatası yoktu? Ya Selim’e farkındalık kazandıramayan çevresinin? İnsan bazen yanlış yaptığını fark edemez, doğru bildiği yanlışlara saplanıp kalır. Bazen fark etse bile bunu davranışa dökmekte zorlanır. Oysa sevdiklerimize destek olmak, farkındalık kazandırmak en büyük iyiliklerden biridir.

     Peki, insan hayatta doğru kıvamı nasıl yakalar? Eğer aynı şeyleri yapıp farklı sonuçlar bekliyorsak, burada bir hata var demektir. Çok katı olmak da fazla gevşek olmak da zararlıdır. Önemli olan dengeyi bulabilmektir. Gerektiğinde sert, gerektiğinde yumuşak olabilmek… Çünkü doğru sınırlar, gelişime alan açar. Yanlış sınırlar ise insanı potansiyelinden uzaklaştırır.