İLİŞÇİLERUMUZDA MİKTAR

Mehmet güzel bir güne uyanmıştı. Perdenin arasından yansıyan güneş ışıkları, Rize’de güneş olduğunda bol bol meydana gelen bir şeyi aklına getirdi ve biraz yatakta yuvarlandıktan sonra camın kenarına gidip gökkuşağı var mı diye baktı. Her zamanki gibi yine yerler ıslaktı ve yağmurun üstüne gelen güneş ışığı sayesinde aradığı şey tam karşısındaydı: Gökkuşağı.

Eşi Fadime aşağıda kahvaltıyı hazırlıyordu. Hızlıca "günaydun sevdicayzum" diyerek yanağına bir öpücük kondurdu ve yanından sıvışıp odun kırmak için bahçeye iniverdi. Fadime tüyleri kabaran bir kedi misali tam pençelerini gösteriyordu ki Mehmet çoktan hamle sahasının dışına çıkmıştı bile. Isınmak için gerekli odunları kırdıktan sonra kahvaltıda muhlamayı görünce gözleri parladı Mehmet’in. Onu güzelce gömdükten sonra eşi Fadime’ye yine o kendine has şivesiyle neredeyse iki cümlesinden biri olan “Seni çok seveyrum Fadümem” dedi. Fakat Fadime artık sıkılmıştı, bu çok sevdiği sözcüğü günde yaklaşık 250 kez duymaktan.

“Anlayrum, beni seveysun da artuk yeter, bi daha deme! Üç yüz kez dedun da yeter.”

Mehmet şaşkın şaşkın Fadime’ye bakakaldı.

“Ben saa seni sevduğumu söyleyrum, sen baa deme diyisun, demeyceğum bi daha seveyrum diye.”

“Deme baa sevduğuni, yeter git hadi.”

“Gideyrum, akşam tartışacağiz buni.”

“Git git, yeter hadi.”

“Sevmeyrum artuk seni, naparsan yap.”

“Sevme beni, hadi git de adam işine gücüne! Aaa, çıldırtacağsun beni.”

Neyse, Mehmet bir şekilde evden işine gitmek için canhıraş bir şekilde çıktı. İş dönüşü köy kahvesine uğrayıp biraz arkadaşlarıyla dertleşti.

 

“Ula Dursun, ha bu hatün niye pöyle yapayi? Ben buna sevduğumu söyleyrum, o baa çıkışay, ne yapazacağum ben?”

Tam o sırada olaya kulak misafiri olan Temel de gelip oturdu ve Dursun’dan önce tavsiyelerini anlattı:

“Mehmet, gardaşum, senin yapman gereken bir şey yok, tam tersine, yapayi oldiğun iyiliklerin miktarını ayarla. İlişçilerde miktar çok önemlidir. Sen bir iyiliği abarttuğunda da o, saa olumsuz sonuç verir. Sen eşine güzel konuş ama abartma, bak kari bunalmış.”

Fırsat kollayan Dursun hemen araya girdi:

“Mehmet yapamaz oni, zor celur. Mehmet, gardaşum, sen iyisi o hatüni boşa, sonra yenisini al. Böylece yenisi saa alışağa kadar zaman kazanirsun” deyip gevşek gevşek gülmeye başladı. Duruma biraz canı sıkılsada, Mehmet’le Temel de gülümsedi.

“Ne boşaması la, olir mu oyle şey? Sen biraz çenduni geri bırakacağsun. Hercün pal yese insan pıkmaz mi uşağum?” dedi.

Tabii bunlar işin biraz latife kısmı, yoksa eşler arasında ufak anlaşmazlıklar boşanma sebebi asla değildir. Bir yerlerde yanlış yapıyorsak ve farkına varabildiysek, onu düzeltme gayretinde olmalıyız. Konu ne olursa olsun, iyi ve doğru şeylerde bile miktarı arttırarak aşırılığa vardığımızda, ölçüyü kaçırıp kıvamı bozduğumuzda, beklediğimizin aksine olumsuz sonuçlarla karşılaşabiliyoruz. Sevdiğini devamlı söylemek veya birilerine sürekli miktarı arttırarak yardım etmek, fark etmiyor; miktarını arttırdığımız ve ölçüsünü kaçırdığımız her şeyin etkisi zaman içinde azalıp tesirini kaybediyor. Bu süreç, ilişkiler içinde de geçerli. Az olan kıymetlenirken, lezzetlenip, güzelleşiyor...