TADI DAMAĞIMDA KALDI

   Gözüm çaydanlığa takıldı. Koca bir demlik çayı tek başıma bitirdiğimi fark ettiğimde şaşırdım. Oysa ilk bardakta nasıl da lezzetliydi! Demin kokusu, bardağın sıcaklığı, o ilk yudumdaki tat… Ama bardaklar peş peşe geldikçe, o keyif yavaş yavaş kayboldu. Son fincanda geriye sadece sıradan bir içecek kaldı.

   Bir an durup düşündüm. Eğer bir şey güzelse, ondan daha fazlasını almak da daha fazla keyif vermeli değil mi? Ama öyle olmadı. İlk yudumda aldığım o özel tat, bardağı doldurdukça eksildi. Daha fazlasını içtikçe, baştaki lezzetten eser kalmadı.

   Sonra fark ettim ki bu sadece çayla ilgili değil. Hep böyle yapıyorum. Tatlı yerken, meyve tüketirken, hatta insan ilişkilerimde bile… İlk andaki heyecanı daha uzun yaşamak için hep biraz daha fazlasını istiyor, sonunda o güzelim tadı kendim bozuyorum.

   Kadir ile olan ilişkim de böyle başlamıştı. Her şey çok keyifliydi. Haftada bir iki akşam buluşuyor, uzun uzun sohbet ediyor, kahkahalarla gülüyorduk. Sohbetin konusu hiç bitmiyordu; bazen eski anılar, bazen hayata dair küçük detaylar… O kadar güzeldi ki, daha fazla görüşmenin daha fazla mutluluk getireceğini düşündüm.

   Bu yüzden haftada dört akşam Kadir’in ofisine gitmeye başladım. Birlikte kahvaltılar yapıyor, hafta sonları gezilere çıkıyorduk. Neredeyse bütün haftayı birlikte geçirmeye başlamıştık. Başlarda güzeldi ama bir noktadan sonra o ilk buluşmalardaki heyecanı kaybettik. Sohbetler uzadıkça kelimeler anlamını yitirdi, sınırlar silindi, sessizlikler çoğaldı.

   Bir gün Kadir’in yüzünde bir yorgunluk fark ettim. Eskiden gözlerinin içi gülerdi, şimdi ise sohbetlerimize ilgisi azalmıştı. Önceden saatlerce konuşsak da yetmezdi, ama artık konuşmalar kısa kesiliyordu. Önemsiz şeyler büyüyor, basit konular tartışmaya dönüşüyordu.

   Bir sabah, küçücük bir mesele yüzünden tartıştık. Ne olduğunu bile hatırlamıyorum. Ama bildiğim şey şu ki, o küçük mesele dostluğumuzun sonu oldu. O günden sonra konuşmadık. İlk zamanlar “geçer” dedim, aramız düzelir sandım. Ama olmadı.

   Tadında bırakabilmek ne kadar önemliymiş. İnsan hep daha fazlasını istiyor. Daha çok çalışırsak daha çok kazanırız, daha çok kazanırsak daha çok harcarız, daha çok tüketirsek daha mutlu oluruz sanıyoruz. Ama işin kötüsü, bu düşüncenin bizi tükettiğinin farkına bile varmıyoruz.

   Halk arasında deriz ya; “Her şeyin aşırısı zarardır.” ama yine de aşırılığa kaçarız. Bazen fazla konuşur bazen gereğinden çok susarız. Kimi zaman çalışırken kendimizi unutur kimi zaman da tembelliğe gömülürüz. Ama bir kez yanlış yola saptı mı insan, doğru adresi bulması hiç de kolay olmuyor.

   Anlamak güzel… Ama bir dostluğun kıymetini, bir demlik çay bittikten sonra anlamak biraz acı oldu…