GAZZE YAZI DİZİSİ 5: CESARET

Cesaret nedir? 

Gerçekten korkusuz olmak mıdır?

Yoksa, korkmana rağmen devam etmek?

Korkusuz insan var mıdır ki?

Doğru yaa, hepimiz korkuyoruz. Kimimiz malını kaybetmekten, kimimiz  makamını, kimimiz gücünü, kimimiz güzelliğini, kimimiz bilgisini, kimimiz sevdiklerini… Öyle ya da böyle bir şekilde, bir şeylerden korkuyoruz…

Bu korkular bizi esir mi alıyor gerçekten? Yoksa onlara rağmen devam mı ediyoruz? 

Varlığını kaybetme korkusuyla, “daha fazla ticaretle uğraşmayayım, aman haa batarım!” diyerek ticareti bırakanı gördünüz mü? Ya da gücünü kaybetmekten korkup “sporu bırakayım, aman sakatlanırım falan!” diyerek spordan uzaklaşanı? Sevdiklerimi tekrar göremem korkusuyla “bugün de çalışmaya gitmeyeceğim, ya sizi bir daha göremezsem!” diyerek sorumluluklarını terk eden bir babayı?

Hepimiz korkularımıza rağmen devam ettik... Cesaret gösterdik... 

Gerçekçi bir cesaret... Tüm kaygı ve korkularımıza rağmen yapmamız gerekenleri yaparak... Kimi zaman elimizden gelenin üstüne çıkmaya çalıştık… Kimi zaman elimizden gelen ile devam ettik…

Bir anne düşünelim, çocuğunu yetiştirmek isterken yaşadığı korkuları... Kaygıları...

Sosyal bir çocuk olmasını isterken, yanlış çevre edinmesi… 

Geleceğini  düşünerek eğitme çabası ve ardından, çocuğun yeteneğini değil de, ebeveyn isteğiyle şekillenen bir hayatının olması…

Çok para kazanmasını isterken, yalnızca para kazanma hırsıyla yanlışa düşmesi… 

Bir şeyler öğretmek isterken, öğretilenlerin hayatında yerinin olmaması… 

Her annenin evlat yetiştirirken kaygıları ve korkuları vardır... 

Peki bugün Gazze’deki bir annenin korkuları nelerdir? 

Çocuğunu yetiştirmek mi? Hayatta kalabilmesi için çabalamasının ardından, yetiştirmek mi… 

Çocuğunun karnını doyurmak mı? Ölmemesi için yiyecek araması mı…

Evini temizlemek mi? Yaşayacağı bir çadır araması mı…

Akşamın bir vakti yolda yürürken başıma birşey gelir telaşı mı? Bombalanmayan bir yer bulmak için saatler yürüyüşü mü…

Öyle ya, gerçekten her annenin, her babanın korkuları vardır... Hepimizin var… 

İnsanın en cesur hissettiği anlar, korkmasına rağmen, hamle yapıp, bir başkasını da cesaretlendirmeye çalıştığı zamanlar…

Hayatımın içinde korkularım varken, nasıl çok daha büyük korkuları olan birine destek olabilirim? 

Payıma ne düşer ve devamlılığı nasıl olur?

Maddi olarak desteklemek? 

Yürüyüşlere katılmak?

Boykot?

Maddi olarak desteğim bir yere kadar yetebilir. Yürüyüşlerde olmak, tarafımı göstermemi sağlar. Bunlar güzel, peki sürekliliği ne kadar? 

Hayat boyu tüketimimin tarafını belli ederek... Yerken, içerken, gezerken, spor yaparken, uyurken… Her tüketim ve üretim alışverişimde zalimi boykot etmek... Sürekli olarak uygulayabileceğim bir destek değil midir? 

Peki ya bu harekete engel olan nedir?

Ne işe yarar demek mi? 

‘’Hak için savaşmayan bir ordu, finansal destek almadan ayakta kalamaz…’’ 

Bu markadan vazgeçemiyorum demek mi?

Vazgeçemediğim şeyler… Bir masumun ölümüne sebep olsa dahi mi? 

Bize engel olan yalnızca zanlarımız…

Oluşturulan marka ve kalite zanlarımız... “Bunun muadili yok” “Boykotun hiç bir şeyi değiştirdiği yok” “Benim almamla zengin olmazlar” bunların her biri bizi yanıltan zanlar değil mi?

Vazgeçmek istemediğimiz şeylerin, bizi yanılttığı zanlar…

Hayatımızda bizi ileri taşıyan şeylerden biri, gerçekçi cesaretimiz oldu... Bugün ticaretimizde, alışverişimizde, toplum nazarında, bugüne kadar getirdiğimiz alışkanlıklarımızda... Masum birinin öyküsü bitmesin diye gösterilen vazgeçişler... Gerçek bir cesaret örneği değil midir?