GAZZE YAZI DİZİSİ 6: UZAK ŞEHİR

Yine doğuda çekilmiş çok güzel bir yaz filmi. Cengiz koltuğuna yaslanıp keyifle takip ettiği filmin fragmanına bakıyordu.

Posta ile gelen tebligatla ağzının tadı kaçtı.

Alacaklısı mahkemeye vermiş. Üç ay oldu imalata yeni bir iş alamadım.  Ev kirası, esnaftan aldığı borçlar, faturalar derken hayatı boyunca yaşamadığı büyük sıkıntıların içinde bulmuştu kendisini. Artık hareket edebileceği hiç alanı kalmadı kendisini ilk kez bu kadar çaresiz hissetmişti.

Cengiz’i asıl üzen ise kardeşlerinin bu duruma bu kadar duyarsız kalmaları. Yaşadığı sıkıntıları bilmelerine rağmen görmezden gelmeleri. ‘’Biz kardeşiz nasıl olurda elini uzatmazlar...’’ iç çekişleri vardı kalbinde. 

Cengiz’in iki küçük çocuğu vardı onlara yokluğu hissettirmek istemiyordu ama artık evine yemeklik alacak parası bile kalmadı. Çocuklarının bu durumunu görmezden gelen kardeşlerini düşündükçe sanki kaburgaları kırılmışta kalbine saplanmış gibi hissediyordu. Çaresizlik ve ne yapamayacağını bilemeyişi ile tekrar televizyonda kanalları gezmeye başladı. En azından sıkıntılarını televizyonda izlediği dizilerle unutuyordu bir müddet.

Televizyonda gördüğü görüntüyle, bir anda yüreğine bir ok saplanmış gibi baka kaldı. Her gün gördüğü görüntüler izlediği haberlerde defalarca görmüştü bu kareleri. Ben nasıl bu kadar kör olabilirim diye gözyaşları yanağından süzülmeye başladı.

Sadece kardeşleri değilmiş aslında çaresiz bir insanı görmezden gelen. Kendisiymiş aslında kör, sağır, dilsiz olan gerçek kardeşlerine.

Televizyonda terk edilmiş yalnız bırakılmış kardeşlerinden görüntüler. Saatlerce çıplak ayaklarıyla kucağında yaralı yavrusunu hayatta tutmaya çalışan Gazze’li bir annenin feryadı. 

Nerde bizim kardeşlerimiz?  

Nerde bizim kardeşlerimiz? 

Nerde bizim kardeşlerimiz? 

Çaresiz bir anne. 

Gözleri yaşlı. 

Kucağında kanlar içerisinde yavrusu. 

Kardeşleri uzak şehirlerde. 

Yüreğine kor düşüren yer de tam burası. Kuyuda bırakan, görmezden gelen, kardeşler...  

Her şehre güneş bir sabah mutlaka doğacaktır, taaki o güne kadar. O gün geldiğinde artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak çünkü güneş beklediğimiz yerden doğmayacak.

Şimdi ne göklerde Ebabiller, ne rüzgar, ne bir ses... 

O çaresiz annelerin feryadını duyan kardeş bilmediğimiz başka yüzler, başka kokular, başka şehirler… 

Evet güneş kutlu şehre ilk kez doğudan doğmuyor. Çünkü Habil olamayanlar Kabil oldular.

Halbuki saflar net bir şekilde ayrılmıştı; 

Gazze’de yalnız bırakan kardeşler, 

Gazze’de hiç yalnız olmayan anneler, çocuklar babalar…