YÜCE DAĞLAR

 

‘’Benimle boy ölçüşebilecek kimse yoktur. İnsanların uğruna çalıştıkları şeyler benim için sıradan ayrıntılardan ibaret. Benim seviyeme yaklaşmak isteyenler çok oldu ama hepsi yarı yolda kaldı. Çünkü yükseğe çıkmak herkesin harcı değildir. Herkes ister, dener, yorulur; ben ise olduğum yerde kazanırım. Ben zirvedeyim,kimse bana ulaşamaz.’’

Bir zamanlar büyük bir dağ vardı. Bu dağ, çevresindeki her şeye yukarıdan bakardı. Nehirler kıvrılır, ağaçlar kök salar, kuşlar gökyüzünde süzülürdü ama dağ hep aynı yerde kalırdı. Yüksekliğini gururla izler, göğe değdiğini zannederdi.

Zamanla gökyüzünü kalın bulutlar kapladı. Dağın tepesi görünmez oldu. Yağmurlar başladı. Yağan damlalar, dağın eteklerinden akıp vadilere ulaştı. Küçük dereler birleşti, göller oluşturdu. Toprak yeşerdi, çiçekler açtı. İnsanlar gelip bu sulardan içti, tarlalarını suladı, hayatlarını devam ettirdi.

Oysa dağ, hâlâ sakin ve sessizdi. Yüksekliğinden memnun ama tek başına faydasızdı. İnsanların dilinde onun adı değil, suyun bereketi vardı. Yolcuların gözleri, dağın büyüklüğüne değil, derenin coşkulu dalgalarına dönmüştü.

Aslında, yaşamayı güzelleştiren, yukarıda tek başına durup aşağıya bakmak değil; aşağıdaki güzelliklerin de farkında olup, onları tadıp paylaşmaktır.

Bazen, insan da tıpkı o dağ gibi olabilir. Kendini büyük görüp, çevresindekileri de küçük düşünerek değerli olduğunu hissedebilir.. Ama insan bilmelidir ki’’ değer’’, yukarıdan bakmakla değil; aşağıdaki hayata dokunmakla kazanılır. İnsan fayda verdikçe büyür. Küçük bir iyilik, koca bir gururdan daha çok hatırlanır. Ve zaman gösterir ki kalıcı olan, yüksekten bakmak değil; aşağıdan akmaktır…