ENGELLERİ KALDIRIN

Akif son günlerde iyice bunalmaya başlamıştı. Hayat sanki durmadan üstüne geliyor. Bütün olaylar zincir halinde onu boğmaya çalışıyordu. Kendi kendine “Öyle ya zaten bir şey olunca hep üst üste gelir” diye söyleniyordu. Bu sorunlardan çok yorulmuştu artık. İşin içinden çıkamıyordu. Problemlerinin çözümünü bir türlü göremiyordu. İş yoğunluğu bir yandan, ailesinin baskısı bir yandan, arkadaşları bir yandan herkes Akif’i bunaltmak için vardı sanki…

Keşke her söz ilk söylenildiğinde anlaşılsaydı…

Ilık bir yaz akşamı çınar ağaçlarının arasında oturuyordu Akif.  Hafif bir rüzgar esintisinin teninde hissettirdiği ferahlık  bir dinginlik getirdi Akif’e. Birden yaşadıklarını düşünmeye başladı... 

‘’Hayat beni neden bu kadar boğuyor? İnsanlar neden üzerime üzerime geliyor? İşler neden işin içinden çıkamayacağım seviyeye geliyor. Hep aynı döngüde hissediyorum kendimi. Keşke bir çözümü olsaydı…’’ diye geçirdi içinden.

Akif bir anda anlatılanları anlamadığını, onu defalarca uyaran kişileri dinlemediğini fark etti. O anda birden düşünmeye başladı…Ne kadar da kendi önemliydi. Kendi sözleri, kendi düşünceleri, kendi sahip olduğu her şey çok önemliydi… Diğer herkesin her şeyi ona göre daha küçüktü. O yüzden de söylenilen her şeyi küçümsemiş ve onları kulak arkasına atmıştı. Şimdi fark edebiliyordu. Şöyle sakince bir durup düşününce, aynadaki kişiyi gerçeklikle değerlendirince, gerçekleri görebilmeye söylenenleri fark etmeye başladı.

O an aklına yaşadığı o dramatik sahne geldi.  İşyerindeki lideri ile yaşadığı tartışmadan sonra sen ne anlarsın demişti. Sonra bir sahne daha… Eşi ile yaşadığı sıkıntılardan sonra demişti ki.” Benim sayemde buradayız. Bu ilişki devam ediyorsa bu evde yaşayabiliyorsak”

Sonra bir sahne daha… “Benim ile kendini bir mi tutuyorsun” 

Bir daha… “Arkadaşım ben biliyorum onu zaten ben daha iyiyim.”

İnsanlar kibirlendiği zaman gerçekten uzaklaşmaya başlıyor… Kibirli insan kendini  hatasız mükemmel görür. Başkalarının davranışlarını ve söylediklerini küçümsediği için probleminin çözümü ona başkaları tarafından sunulduğunda gözleri görmeyen kulakları duymayan bir insan gibi davranır. Oysa çözümün önündeki en büyük engel kendi yapıp ettikleridir..

 

İnsanı gerçeğe yaklaştıran vefası, kendisine vereni fark edebilmesi…

İnsanların ne kadar sorunlarını büyüttüğünü, problemlerini çözemez hale nasıl geldiklerini anlamaya başladı Akif… İnsan kendisini hangi konuda ne kadar kibirlendirdiyse o kadar duymuyor, görmüyor ve anlayamıyordu.

İnsan kibirlendikçe problemlerini çözmekten uzaklaşmaya başlıyor. Ona sunulan gerçeklerden uzaklaşıyordu. Ne kadar basit, sade bir çözümdü bu…

Kendisine vereni görebildiğinde de o kadar gerçekleri fark ediyor. Kabullenebiliyor ve  tevazu sahibi olabiliyordu.

O yüzden bu yolda koşarken sırtımızdaki ağırlıkları bırakmak istiyorsak, kibir ve şikayeti bir kenara bırakmak gerekir…