SEN HANGİ ÇOCUKSUN?

İnsan yanılır…. 

Fakat yanıldığını fark etmez! 

Bir çocuk, bir insan...

Aynı çocuk, aynı insan.

Biri imkanlarla yaşayan, 

Yük olan…

Çatık kaşlı…

Marifetsiz…

Mutsuz…

Biri imkansızlıklarla yaşayan,

Yük alan…

Tebessümlü... 

Marifetli...

Mutlu...

Bir yaşam ki biri eski, biri yeni. 

Aynı hayatın farklı öyküleri.

Biri değerli, herkesin aradığı mutlu bir öykü,

Biri kıymetsiz, şikâyeti bol, mutsuz bir öykü...

Eskileri güzel yapan, ne idi? Niye hep arar durur insan eskiyi?

 Bayramlarında mıdır keramet?

 Mekanlar mı daha albenili kılar geçmişi? Evleri, lokantaları, denizleri, ya da ormanları mı? 

Yoksa geçmişin dostlukları, arkadaşlıkları, aileleri, eğitimi, sokakları, şehirleri mi?

Hep söyler durur ya insan,

Eskiden her şey daha güzeldi diye...

Peki Nedir Yeni Hayatlarımızda Bizi Mutsuz Kılan?

Yenileri çekilmez kılan nedir? Niye hep söylenir durur şimdilerde insan yeniye?

Teknoloji gelişiyor, insanlık ilerliyor ya. Uzay keşfediliyor...

İmkanlar mı daha şikâyet edilir kılıyor hayatı? Yoksa evleri, denizleri, ormanları mı farklı?

Yoksa şimdinin dostlukları, arkadaşlıkları, aileleri, eğitimi, sokağı, şehirleri mi?

Hep şikâyet edip duruyor ya insan şimdilerde,

Peki nedir yeni hayatlarımızda bizi mutsuz kılan?

Güçlü, marifetli anne babaların, 

Şımarık, marifetsiz çocukları.

İmkânı olmayan, o imkansızlıklar içinde çalışıp mutlu olan çocukların,

Her türlü imkânı sağladıkları mutsuz çocuklar.

Hani yokluğu bilen çocuk, eksikliği bilir ve tamamlayan olur ya.

Paylaşan, seven, sabreden, mutlu, o çocukların,

Paylaşamayan, kızgın, sabırsız, mutsuz çocukları.

Hani varlıkla şımaran, kendi eksikliğini bilmeyen kişi bencil olur ya.

Ekmek kuyruklarında, ekmeğin değerini daha çok bilir insan.

Varlığın değerini yoklukla öğrenir.

Bir oyuncağın kıymeti nasıl elde ettiğine göre değişir mi? 

Kuponları aylarca biriktirerek alınan kitaplardan,

Kütüphanelerce dizili olan yüzüne bakılmayan kitaplara.

O insan, o kitabı koynuna sokardı ya hani...

Hatırlıyor musun?

Bisiklete binmek ne de büyük ayrıcalıktı.

Ayakkabının rengi, markası, sayısı için kimse üzülmezdi  

Bir tane ayakkabı yeterliydi insana.

Kaç tane oyuncağı olduğunu bilirdi o dönemin çocukları.

Her parça değerlendirebilir bir oyuncaktı; çünkü sınırlıydı.

 Gazoz kapakları, şişeler, bilyeler…

Çocuğum Neden Şikayet Ediyor?

Ne kadar basitmiş eski çocukların mutluluğu! 

Radyodan maç dinlemek,

Bir kıyafeti akşamdan yıkayıp sabah tekrar giyebilmek,

Bir gazoz içmek, bir çikolata yiyebilmek,

Aynı sofrada aile ile birlikte oturmak.

Öylesine farklı, öylesine bolluk içinde ki yeni çocukların yaşamları.

Bunca varlıkta şikâyetleri bitmiyor.

Nankörlükleri nerede?

Göremiyorlar,

Dolaplarındakileri, ayakkabılıklarındakileri, oyuncak sandıklarındakileri, cüzdanlarındakileri…

Arkadaşlıkları, evlilikleri, aile yaşantıları da böyle devam edip gidiyor.

İki çocuk var ki… Biri eski, biri yeni.

Birisi çalışıp, didinip, buna rağmen biriktirerek ilk telefonunu alabiliyor.

Diğerine telefonunu anne babası alıyor.

Kim daha tebessümlü olur, telefonunu aldığında onu korur?

Kim daha çok sahiplenir, sahip olduğu şeyi? 

Kim atar ve kırar?

Oyuncaklarının, sahip olduklarının karşısında kim daha teşekkürlü olur? 

İnsanlar Neden Bu Kadar Nankör?

En erken yürüyen, bacakları en çok güçlenen,

 En çok düşen ama en çok debelenen çocuktur ya.

İnsan da emek sarfettikçe güçlenir hayatta.

Emek veren için değerlenir, insanın hayatındakiler de sahip oldukları da.

Komşusu, annesi babası, kim ile ilişki kuruyorsa,

 Tebessümü olur onlara, bir kıymeti olur onların.

 

Peki insanlar günümüzde nasıllar? 

İmkânları mı yok?

 Nankörlükleri mi çok?

Sen nasılsın hayatta mesela?

İmkânın mı yok, yoksa nankörlüğün mü çok?

 

Hayat standartların hiç tatmin edici değil. 

İşin, eşin, maaşın, ekonomin.

“Arkadaşının, patronunun ya da kardeşinin değişmesi gerekiyor artık!”

Yöneticinin, siyasetin ve bu düzenin. 

Öyle değil mi?

Bir sen misin zannediyorsun,  

Her şeyin değişmesi gerektiğini düşünen?

Dünyaya bak. 

İnsanlar toplu taşıma aracına bindikleri için bile ne kadar mutsuzlar.

İnsanlar bir yere yürüyerek gittikleri için ne kadar mutsuzlar.

Otobüsün camlarından, iş yerlerinden asık yüzler dolup taşıyor. 

İnsanlar sahip oldukları ile ne kadar da mutsuzlar...

İnsan Ne İster?

Yürüyemeyen bir kişi, yürüyebilen birisine bakıp mutsuz oluyor. 

Yürüyen birisi “Ama arabamız yok” diyerek yakınıyor. 

Bir tane aracı olan, son model aracı olana bakıyor. Mutsuz oluyor. 

Yatacak yeri olmayan, yatacak yeri olana, 

Evi olmayan, evi olana… Evi olan, evleri olana… Evleri olan da daha çok evin peşinde.

Doyumsuz insan, öykünün sonunda toprağa doyuruyor ya.

İnsan da isteklerinin peşinde koşar durur hayatında.

Neyi yoksa ister, o isteği olunca da mutlu olacak zanneder.

Gerçekte neye ihtiyacı var? 

Düşünmez.

Ne ile yaşar,

Nasıl güçlenir, marifetlenir hayatında?

Sahiden,

Sen hangi çocuksun,

Düşünüyor musun?

Nasıl da mutsuz ediyorsun kendini?

Nasıl şikâyet eden birisine dönüşüyorsun öykülerinde?

Sahiden hiç düşünüyor musun,

Nasıl mutlu edebilirsin kendini?

Nasıl dününden daha başarılı olabilirsin?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Nedir?