35 (yazıyla sadece otuzbeş) Yıl..

 

Otuzbeş yıldır… Haftanın her iş gününü… Yirmi metrekare ofisinde geçirmişti…

Her yeni iş görüşmesi öncesinde muhakkak her zamankinden daha erken gelirdi. Nasıl bir sunum yapacağını kontrol eder, provasını yapardı. Bu zamana kadar hayatında uyguladığı kurallardan sadece bir tanesiydi. Kendine her zamanki gibi bir fincan kahve koydu. Masasının önündeki misafir koltuğuna oturup bir yudum aldı. Sonra kendi masası ve çalışma koltuğuna baktı. 

Babasından kalma, babasına kira iki yıl hizmet etmiş yadigar mobilyalar da onunla birlikte otuz beş yıl daha yaşlanmıştı. Bugüne kadar geçen ömrünü düşündü. Çünkü gündelik hayatın içinde ne zaman elli beş yaşına geldiğini anlamamıştı. O kadar hızlı geçmişti ki yıllar… 

Peki şimdiki zamana kadar geçen süreden ne anlamıştı? Yusuf geçmişe baktığında ne görüyordu? Bu muhasebe neden görüşmeye 10 dakika kalmışken onu oyalıyordu?

Geçmişi irdelediğinde koskocaman yorgunluktan başka bir şey görememişti… Ne içindi bu kadar çaba? Piyasada sektörün en büyüğü mü olmak? Çocukları daha iyi bir okulda mı okutmak? Yoksa ailesini çok daha iyi imkanlar içinde mi yaşatmak? Belki de çevreden gördüğü beğeni... Sahi, ‘’insanlar şu andaki imkanları olmasa da Yusuf’a yine aynı sevgi ve saygıyı gösterirler miydi?’’ diye düşündü. Kafasında bir sürü soru... Cevaplar neydi peki?

Sonra düşündü, ‘Hayattan ne anladım,tüm bu yaptıklarımın etkisi hayatıma olumlu mu yansıdı?’ Karmakarışık duygular yaşıyordu ve paniklemişti. Cevabını veremediği sorularla karşı karşıya kalmıştı. Az sonra yapacağı sunumun baskısı da eklenmişti. Bu denli yoğun iş temposuna yıllardır ayırdığı vakti kimlerden çalıp da buraya harcamıştı? Ne kadar kabul etmese de, kalan zamanı ve her canlı gibi onun da bir gün hayat sahnesinden geçip gideceği gözünün önünden geçiyordu. Gelip geçivermişti ömrü… Göz açıp kapatır gibi… Bir anda nefes alıp vermek gibi… Daha da kötüsü var dedi içinden. Süre tamamlandığında yanında hayat sahnesinde ona konfor oluşturan hiçbir şeyi  götüremeyecekti. İşte bu, tüm kazanımlarının aslında kendisine ait olmadığı anlamına geliyordu. 

İmkân bakımından bolluk içinde olsa da,bu bolluğun hayattan alacağı hazzı arttırmadığını anlamıştı. 

Çünkü bu hayatta neyin miktarını arttırırsak arttıralım bizde bırakacağı etki azalıyordu.

Yemek yemenin miktarını arttırdığımızda midemiz daha da genişlediği için daha çabuk acıkmaya başlıyorduk. Yemeğin etkisi azalıyordu. Bir yemeğe kıvamını tutturduktan sonra ne kadar baharat eklersen o kadar tattaki etkisi azalıyordu. Ya da ebeveynlerin çocuklara bir şeyleri sürekli yapma,etme demesine rağmen o çocuğun o konuda daha çok bişeyler yapar hale geldigi görülüyordu. İşte Yusuf’un da işe olan bu düşkünlüğü yaşantısındaki diğer konulardaki olumlu temasa engel olmuştu… 

Peki nasıl bir çözüm üretmeliydi?

Belki de hayatındaki bazı şeylerin miktarını azaltmalıydı. Çünkü miktarın artması bereketin arttığını ifade etmiyordu. İşte bu yüzden azın bereketine ulaşması gerekiyordu… Belki de böylece işe olan bıkkınlığı ortadan kalkar, sevdiklerine ayıracağı süre daha bereketli olabilirdi.

Yani hayatında miktarda aşırılığa giden süreçleri azalta azalta sadeleştirebilmesi gerekiyordu ve buna normalin üstünde yoğunluk verecek bu iş görüşmesini dizayn ederek başlayabilirdi.

 Azdaki çokluğu keşfedip az olanın bereketine ulaşabilmek dileğiyle...