Azın Bereketi Çok Olur

 

Yağmurlu bir ilkbahar günüydü. Elinde şemsiyesiyle Eskişehir tren garına telaşla girdi Vahap Amca. Şık giyimliydi o gün, normalde giymeye kıyamadığı çizgili kısa kollu pamuk gömleğini giymişti. Sadece özel günlerde giyerdi bu gömleğini. O gün de onun için özel bir gündü. Ayda bir defa İstanbul’a eşarp toptancılarına gider, dükkanında satmak için mal alımı yapardı. Yine o günlerden biriydi. Kendi kendine biraz söylendi “İstanbul’a gitmek için durdun durdun yağmurlu bir günü seçtin Vahap” dedi. Hızlı hızlı trenin kalktığı perona doğru yürüyor, bir yandansa ceketinin cebinden köstekli saati çıkarıp geç mi kalıyorum acaba diye saatine bakıyordu. “Çok şükür yetiştim” dedi. Trende gideceği koltuğa oturmuş, pencereden dışarıya bakıyordu. Trene yetişmeye çalışan küçük çocukları olan bir aile gözüne ilişti. Bir anda kendi çocukluğu aklına gelmişti. 

Vahap amca Eskişehir’in küçük bir köyünde doğmuş, çiftçilikle uğraşan bir ailenin tek erkek çocuğuydu. Evde tek erkek çocuk olunca, tabii evin bütün işlerine koşturması gerekiyordu. Yıllarca babasıyla birlikte o da çiftçilik yapmıştı. Askerliğini yaptıktan sonra artık köyden ilçeye gitmeye karar vermiş ve ilçede bulunan tek ambulansın şoförü olmuştu. Vahap Amca kırklı yaşlarına gelince hem ambulans şoförlüğü yapıyor hem de yakın bir arkadaşıyla ortak ticaret yapıyordu. Eskişehir’den tekstil ürünleri alıp ilçede satıyor kendisine ek bir gelir elde ediyordu...

Uzun bir yolculuğun sonunda tren Haydarpaşa garına varmıştı. Eminönü tarafına vapurla geçti ve eşarp toptancılarının olduğu sokağa vardı. Yıllardır bu işi yaptığı için oradaki esnafın çoğu onu tanır ve severlerdi. En çok sohbet etmeyi sevdiği dükkâna girdi. Dükkan sahibi Vahap amcayı görünce ayağa kalktı ve gülümsedi. “Yahu, Vahap amca hiç yaşlanmıyorsun, on sekizlik delikanlı gibisin Maşallah. İmreniyorum sana” dedi. Biraz sohbetten sonra artık iş konuşma zamanı gelmişti. Dükkân sahibi yeni ürünlerini gösterdi. Vahap Amca güzelce dinledi ve almak istediği miktarı söyledi. Ama dükkân sahibi daha fazla adet satmak için ısrar edince Vahap Amca lafa girdi; “Oğlum azın bereketi çok olur” dedi. Satıcı Vahap Amca’nın ne demek istediğini o an idrak edemedi.

Ne demekti ki bu?

Azın bereketi?

Az olan bir şeyin bereketi nasıl çok olabilir diye düşündü...

Matematiksel olarak, çok olan insana çok kazandırır ama bu işin bir de görünmeyen tarafı var. Hesaba katılmayan yönü;

“Bereket”. 

Düşünürken gözü sokaktaki diğer esnafların vitrinlerinde geziniyordu. Aralarında çok çok eski olanlar da vardı. Onların farkına varıp kendisinin farkında olmadığı sır bu muydu yoksa?..

Çünkü mesele sahip olduklarımızın bize ne kadar temas ettiğidir. Sahip olduklarımızın çokluğu değil. Yeter ki miktara değil temasa yani esasa odaklanalım...