Birim Miktar

 

İnsan yaşadıklarından, yetişemediklerinden neden hep şikâyet eder? İki kardeş düşünün. Birine zaman yetmiyor, kazandığı yetmiyor. Sahip oldukları, evi, arabası, biriktirdikleri yetmiyor. Aynı çarşıdaki kardeşine zamanı, kazandığı, sahip oldukları, evi, arabası, biriktirdikleri fazla geliyor. 

İki öykü çok benzer, neredeyse birbirinin aynısı... Belki de birbirinin aynası...

Miktardan çok teması önemlidir, sahip olduklarının.  

 Bunu bilseydi insan, sahip olduklarına değil, nasıl sahip olduğuna bakardı. Güneş çoktan doğmuş, mağazalar açılmış, öğrenciler okullarına, işçiler fabrikalarına ulaşmıştı. Şehirdeki hareketlilik günün başladığını gösteriyordu. Kenan Bey gözlerini ovaladı. Sonra perdeyi aralayıp hafifçe göz ucuyla caddeyi seyretti. Sonra ağır ağır hazırlanıp işe gitmek için evden çıktı. Arabasına binmeden saatine bakıp “geç olmuş” diye geçirdi içinden. “Mağazaya mı uğrasam, müşteriye mi gitsem?” diye düşündü. “Önce mağazaya uğrayıp, sonra görüşmelere giderim” deyip yola çıktı. Masasına oturduğunda günün yarısı nerdeyse geçmişti. Bir şeyler yemeliydi. Fakat kahvaltı için geç, öğle yemeği için erkendi. Kendi kendine söylenmeye başladı “bu şehirde zaman çok hızlı geçiyor” diye. 

Oysa zaman, dünyanın her yerinde aynı hızla geçmekte...

 Zamanı bereketli yapan nedir ki?.. Çok fazla çalışmak mı zamanı daha bereketli yapar? Az ve öz çalışmak mı? İnsan sadece kendisi için çalışırsa zamanı daha mı bereketli olur? Başkalarının da işlerini gördüğünde mi? Sahi bereket neydi?

         “Bereket, birim başına düşen temastır” der, Deneyimsel Tasarım Öğretisi. 

Kenan Bey’in satış yapması gereken müşterileri vardı. Görüşme saatine geç kalmıştı ama yine de gitmesi gerekiyordu. Geç kaldığı için müşterinin eli daha kuvvetliydi. Ürünü istediği fiyata satamadı. “Yolda bu kadar ürünü bu fiyata satarsam ticaretimde nasıl kazançlı olabilirim? “diye söyleniyordu kendi kendine. Sözleşmeyi yapıp ürünleri satmıştı, dönüşü yoktu artık. İhracat yaptığı ürünlerden elinde kalan defolu kumaşlar vardı. “Bunları da içlerinde göndersem kimse fark etmez. Bu devirde dürüstlükle para kazanılmıyor. İşini bileceksin..” dedi ve defolu kumaşları da gönderdi. Akşam olmuştu hala şirketten çıkamadı. Biriken işler bitmek bilmiyordu. 

Çözüme dair…

 

Zamanın yetmesi için er başlamalıydı her işine. Çünkü Güneş doğmadan hayata başlayan insanların yüzleri tebessümlü olur ve zaman onlar için hep yeterli bakiye oluşturur. Kazandıklarının yetmesi içinse önceliği isteklerine değil ihtiyaçlarına yöneltmeliydi. Öte yandan, insan güzel yapmalıydı işini. Gelecek kaygılarını yok etmesi için kendinden başka ihtiyaç sahiplerinin ihtiyaçlarını görmeliydi…

  

İşini güzel yapan insanlar sadece yaptıklarından kazanacağını değil, karşılıklı kazanmayı önemser. Kazandıkları onlara hep yeterli bakiyedir. Başkalarının da ihtiyaçlarını düşünenlerin, kendilerinden habersiz düşünenleri olur. Gelecek onlar için kaygılı bir durak olmaz.

Gerçekten de hayata er başlamak bereketlendirir zamanı..

Güneş Cemal Bey’in üzerine hiç doğmadı. Sokak hayvanları onun ayak sesleriyle uyanırdı. Bir ömür Güneş’ten önce doğdu. Bir işi bir kez değil, her seferinde aynı samimi ciddiyetle yaptı. Keyif aldığı bir işti ama keyfini kaçıran birşey olduğunda motivasyonunu korumasını bilirdi. Kapısından giren herkesten ne kadar kazanacağını değil de asıl ihtiyacı nedir diye düşünürdü. 

Hasılı Cemal Bey’in zamanı, kazancı, ömrü görseniz nasıl da bereketliydi…

 

Aynı çarşıda iki kardeş…

Kim kimin aynısı…

Kim kimin aynası…