Evet evet çok istiyorum!

 İnsan problemi hiç bitmeyen canlı. Kötü bir çağrıştırıcısı var gibi...

 - ‘’Şu problemim bir olmasa. Ah! dertlerim bir bitmedi.’’ 

 Oysa gerçekten öyle mi? Problemler hayatımızı sadece daha zor hale getirmek için mi varlar? Yoksa bizi daha güçlü yarınlara hazırlamak için mi? 

İnsan nasıl  güçlenir ki? Her seferinde önüne çıkan engelleri aşarak mı? Yoksa hiç engel ile karşılaşmadan yürüyerek mi? Yokuşları tırmanarak mı? Düz yolda yürüyerek mi? O halde neden bizi güçlendirecek o yokuşları tırmanmaktan daha çok, yokuşun kendisini dert ediniyoruz?

 İsteklerimiz...

 İnsanoğlu hep kolay olsun ister. Her ne isterse istesin daha kolay, daha az bedel ile olmasını ister. İnsan neler ister? Ev, araba, iyi bir eş, güzel kazanç, yiyecekler, elbiseler, iyi bir çevre, saygınlık, danışılan olmak… Sonra daha fazlasını, iyisini, güzelini, lezzetlisini, büyüğünü, pahalısını ister.  İnsan bu ister de ister...

Her istek masum değildir, bazıları masum rolü yapar...

İhtiyaç kılığında süsleriz o istekleri. Bizim onları ayırmamız gerekir. 

İhtiyacından dolayı isteyen ile,

 arzusundan dolayı isteyen birbirinden farklı değil midir?..

Evimin yaşadığım iklime uyumlu olması dışında içindeki avizenin kaç parça olduğunun ne önemi vardı? Ailemle seyahat etmek için arabayı alırken jantlarının modeli ne kadar önemliydi? Kazancımın miktarıyla ilgilenmek mi daha önemliydi yoksa onunla neler yapabileceğime odaklanmak mı? Elbiseler, pantolonlar, gömlekler, etekler, kemerler, saatler, çantalar daha niceleri...Her biri bana lazımdı ama en günceli olup modaya uyumlu olmak zorunda mıydı?

 İsteklerimizin sebepleri neler ve elde ettiklerimiz neyi doyuruyor? Bu soruyu ne kadar soruyoruz kendimize? İnsan ihtiyacını arzusu ile karıştırır hale gelebiliyor. Çoğu zaman yanılan, bu konuda da sıkça yanılıyor.

 İnsan kıyas eder, onda var bende niye yok? Benim neyim eksik ki? Kendini her seferinde haklı bulacak cümleleri kurar ve kıyas ederek dahasını isteyebilir. Onun yatı var bizim niye yok? Bizim yatımız neden 65 metre değil? Peki, yatları olmadan insanlar nasıl yaşıyorlar? 

Giyinmek onun ihtiyacıyken o, modayı ihtiyaç sandı. Barınma onun ihtiyacıyken o, villayı ihtiyaç sandı. Yiyip içmek ihtiyaç iken ziyafeti ihtiyaç sandı. İnsan lüksü ihtiyaç sandı.

 Gerçekten ihtiyacı mı var? İhtiyaç sandığı şey olmadan yaşamı devam edemiyor mu? Bu soruyu sorarak neleri anlayabilir? Bu soruya cevap ararken neleri almaktan vaz geçebiliyor? Vazgeçişleri ne kadar da az. Bu sadece alışverişlerde mi böyle? Yoksa hayatın çoğu yerinde de insan için istekler sadece arzulardan mı ibaret? 

İnsan, bu ikiliyi birbirinden ayırdığı zaman çok büyük fark atıyor geçmişteki hayatına. Kendini dününe göre geliştirmiş oluyor. Olayın zaten başında problemleri çözüp güçlenmek vardı. Bu ikili ayrıştırıldığında insan kendini çok güçlü hale getirecek o adımı atmış oluyor.

 Peki, bu ikisini nasıl ayrıştırabiliriz?

Olmadan yaşam devam edebiliyor mu? Düşünerek ve kendi dünümüz ile kıyaslayarak, başkalarınınki ile değil!... Bizi en başta bu istek çıkmazına sokan şey zaten, hep başka hayatlara bakmak olmuştu, değil mi?...