Ne Büyük Sınav.. Ne büyük Bedel..

 

Geçenlerde, kendimi biraz keyifsiz hissettim. Keyfim yerine gelsin diye öğle yemeği sonrası bir kafeye gittim ve bol köpüklü bir kahve söyledim kendime. Bir yandan kahveyi yudumluyor, bir yandan da insanlar ne yapıyor diye etrafıma bakıyordum. Birisi, o meşhur internet sitesinden kıyafetlere bakıyor, kendi bedeni kalmamış diye arkadaşına şikâyet ediyordu. Bir diğeri, o kafede oturmuş web sitesi tasarımı yapıyor, bir başkası sohbet ediyordu yanındaki arkadaşıyla. 

Bir müddet insanları izledikten sonra canım sıkıldı ve sosyal medyada videolar izlemeye başladım. İlgimi çeken bir video çıktı karşıma. Bir yaşın üzerinde olduğunu tahmin ettiğim, mavi pijamalar giymiş bir çocuk, evin içerisinde bisikletiyle oynuyor. Belli ki daha yeni yürümeye başlamış. Bisikletin arkasına tutunarak hem paytak paytak yürüyor hem de kendince oyunlar oynuyor. Evin iç tasarımından belli, Ortadoğu’da yaşayan bir ailenin evi olduğu. Perdeleri çiçekli desenli ve pencerenin önünde füme renkli bir köşe oturma takımı var. Perdeler çekili olduğu için günün hangi vakti olduğu belli değil. Evin içerisinde, bir yandan çocuklar oynuyor diğer yandan da ev halkından biri onları videoya çekiyor. Bu güzel anı, ilerleyen günlerde hatırlamak için kayıt altına alıyor. Çocuklar büyüdüğünde onlara bu anı göstermek belki de niyeti. Çocuk bir erkek çocuğu ve çok neşeli görünüyor o an. Sonra bir ses geliyor “güümmm” diye ve o çiçekli perdeler hareketleniyor. Çok yakın bir yere, belki de yan binaya, belki de her hafta ziyaret ettikleri o komşunun binasına düşen bir bomba. O bombanın basıncıyla, kırılan camlar ve hareketlenen perdeler. Ardından, gelen bir korku hali. Evin içerisinde çocukların neşesi, gülüşmeleri, korku dolu yüz ifadelerine bırakıyor yerini. 

Bir an düşünüyorum, bizim çocukların halini. Dün akşam yemek sonrası bizim evin halini. Çocuğa okuldan ödev verilmiş, çilek kıyafeti yapılacak. Sıcacık evin içinde kırtasiyeden aldığımız malzemelerle yaptık büyük çocuğun çilek kıyafetini. Küçük olanın da suluğunun kapağı kırılmış, onu da yenilemek derdimiz. Çelik mi olmalı yoksa plastik mi? Hangisi daha sağlıklı? O yakınında bomba patlayan evi düşündüm bir de bizim evin bu halini. Bizim derdimiz neydi, onların derdi neydi. O bomba bizim evin yakınında patlasaydı bu dertlerimiz kalır mıydı acaba? Ne suluk düşünürdük ne de çilek kıyafeti. O an, o aileye üzüldüm, o çocuklara üzüldüm, bize üzüldüm kendi kendime. Bizim başımıza gelse bunlar nasıl hissederdik kendimizi? O evde biz de olabilir miydik? Ya da olanlar bizim evimizde olabilir miydi? Gözümüzden bile sakındığımız, suluğunun malzemesine önem verdiğimiz çocuğumuz o evde oynuyor olabilir miydi? Sonra birden sokaktan geçen simitçinin sesiyle irkildim. İç dünyamdan çıkıp yine kafede oturanlara gözüm ilişti. Yan masaya yeni gelmiş bir delikanlı, diğer arkadaşına satın aldığı telefonu gösteriyordu çok mutluydu. Ne güzel gülümsüyor dedim içimden ve telefonumun ekranına, kaldığım videoya geri döndüm. Bir parmak hareketiyle değiştirdim videoyu. Canım sıkılmış, keyfim kaçmıştı. Keşke daha eğlenceli videolar çıksa karşıma diye iç geçirdim. Bir video, bir video daha... 

 Canımızı sıkan şeyleri böyle parmakla değiştirmek ne kadar kolay...

Keşke gerçek hayatta da canımızı sıkan şeyleri böyle parmağımızla değiştirme hakkımız olsaydı. Özellikle Kuddüs’te olanları. 

 

Zafer, Başka Kimin Olabilir?

 

Biz burada keyfimiz yerine gelsin diye kafeye giderken, yeni aldığımız telefona sevinirken, Gazze’de bombalar evlerine düşmedi diye keyfi yerine geliyor oradakilerin. Aileleri hayatta kaldı diye seviniyorlar. Bizim çocuklar burada çizgi film seyrediyorlar, okulda meyve kıyafeti yapmayı öğreniyorlar. Gazzeli çocuklar ise orada canlı olarak bombanın ne olduğunu, ölümün ne olduğunu, annesiz-babasız, evsiz, elektriksiz yaşamanın ne demek olduğunu öğreniyorlar. Sabrın, samimiyetin, cesaretin ne demek olduğunu, sürekli haz almanın ne demek olduğunu da bizlere ve dünyaya öğretiyorlar. 

 

Yaşadıkları ne büyük bir sınav, ödedikleri ne büyük bir bedel değil mi? 

 

Elden ne gelir ki Gazze için? Samimi bir şekilde dua etmek dışında. İçi içini yiyor insanın, kamyonlara yardım doldurup oralara gidesi geliyor ama nafile. Elden bir şey gelmiyor, dua etmekten başka. Gazze’ye giriş te yok, çıkış ta. Madem ulaşamıyoruz, bir şeyler ulaştıramıyoruz, o zaman bize düşen görev bu zulmü unutmamak, unutturmamak. Biz duamızı edip sebebini oluşturalım da sonuç, yerin, göğün ve dahasının sahibinin elinde. Biz sebebini oluşturalım da, sonuç zaten kabulümüz olacak. Bizimkisi koca bir ateşe, bir damla su taşıyan karınca misali tarafını belli etmek. Bize düşen sadece tarafını seçip beklemek. Zalimlerin planı varsa, onun üstünde de bir plan var elbette. Ama unutma, o planı yapan eğer isterse, karıncanın taşıdığı bir damla su koca bir ateşi söndürmeye yeter.

Zafer, O’ndan başka kimin olabilir? O’ndan başka kim vadedebilir?