NEREDE BUNUN LEZZETİ?

 

İnsan yaşadığı sürece ister. Doğar, büyümek ister; çocuk olur, oyuncak ister. Okula gider, mezun olmak; mezun olur, iyi bir iş sahibi olmak ister. Aile ister, para ister, imkan ister… Sevmek sevilmek, saygı duyulan olmak ister. Başarılı ve mutlu olmak ister. Kazanır da bir şeyleri. Dost kazanır, para kazanır, imkanlar edinir.. Bunları zamanı geldiğinde de harcar, bunlardan faydalanır. İnsanın kazanana kadar hissettikleriyle harcarken hissettikleri farklıdır.

Kazanana kadar yaşanan süreç daha iyi gelir insana.

Çocukken yapılan doğum günü  ya da uzaktaki akrabaları gelsin diye sabırsızlanmak gibi. Çünkü annesi en sevdiği pastayı yapıyordur o günlerde. Ya da önemli bir misafir geldiğinde alınan meyve, muz… 

Muzu çok sever bizim Ahmet. Hala manava gittiğinde ilk dikkatini çeken muz kasasıdır. Sarı sarı, bazıları yeşildir ama biraz bekleyince sararacaktır. Cinslerini bile bilir: Latin Amerika, Afrika, Asya cinsleri.. Şimdi yeni bir ırk gelmiş, yerli ırkla aşılamışlar. Eski, küçük ama lezzetli yerli muzun yerine. Artık ondan yetiştiriyorlarmış Akdenizde, özellikle Mersin’de.

Pastayı, tatlıyı da çok sever Ahmet. Annesinin uzaktaki akrabalar geldiğinde yaptığı pastaya bayılır. Zaten yemek olayına oldu olası düşkünlüğü vardır. Gerçi o akrabalar yaşlandı artık gelemiyorlar tabi. Ahmet de büyüdü artık ailesinden uzakta yaşıyor, sık görüşemiyorlar. Hayat telaşesi içinde koşturup duruyor.

Ahmet de her çocuk gibi koşa oynaya, düşe kalka büyüdü. İyi bölümlerden mezun oldu Ahmet, yüksek lisans, doktora.. Yurtdışına gitti, özel burslar aldı. Dünyanın sayılı üniversitelerinde eğitimler aldı, dereceler kazandı. İşi gereği farklı ülkelere seyahat etmesi gerekiyordu. Bundan dolayı çok fazla kültürün mutfağıyla da tanıştı. “Burada ne yenir?”di ilk sorusu her gittiği yerde. 

Fakat bir şey oluyordu zamanla, bir eksiklik vardı. Dünyanın en güzel limonlu kremalı pastalarını yedi İtalya’da. En güzel kahvelerini içti, muzlarını yedi Latin Amerika’da, Afrika’da. En güzel, ödüllü sosların tadına baktı Asya’da. Ve bunları istediği zaman elde etme imkanı vardı hem de istediği miktarda. İstediği kadarını satın alabilirdi, getirtebilirdi. İmkanları çocukluğuna göre çok daha fazlaydı Ahmet’in. 

Şimdi tonlarca muz alacak parası vardı. Annesinin yaptığı pastayı istediği saat eve sipariş edebiliyordu. İstediği zaman uçağa binip en güzel kahveyi içebilirdi. Ahmet sandı ki daha fazla seyahat etmeli. Daha fazla ülkeye gitmeli. O zaman aradığı tada yaklaşacağını düşündü. Fakat bir şeyden aldığımız keyfi artırmanın yolu bu değildi. Keyif miktar artınca artan bir şey değildi çünkü. Tam tersi işliyordu sanki burda.

İnsan hayatında imkanları arttıkça daha iyi hissedeceğini zanneder. 

Tam tersine, imkan insanın doyum marifetini azaltır. Bir şeyden aldığımız keyif onun nasıl ve ne sıklıkta elde edildiğine bağlıdır. 

İnsana o basit pastayı yıllar boyunca aratan onun azlığı. Ve elde edinceye kadarki bekleme süreci, yani sabır... Bir de üstüne onun için verdiğimiz emek. Ayda yılda bir alınan muz… 

İşte buna bereket diyoruz, azın bereketi. Az olanda bereket vardır. 

Bir şeyin miktarını arttırdıkça etkisinin de artacağını zannederiz. 

Ama bereket onun miktarıyla değil, ona nasıl ulaştığımızla ilgilidir. 

Şimdi insanın imkanı eskiye göre çok fazla. Her şeyi var insanın. İstediğine istediği anda ulaşabiliyor, evine kadar getirtebiliyor. Miktar olarak hayatımızda mevcut ama hissetmiyoruz. Onun varlığı bize temas etmiyor. 

Evliyiz ama eve geldiğimizde eşimiz yok gibi… 

Çocuklarımız var ama seslerini duymuyoruz… 

Arabamız var ama içinde hiç eğlenerek seyahat etmemişiz...

Çok güzel yazlığımız var, her gidişimizde tartışmışız… 

Yani her şeyimiz var ama aslında yok gibi, temasını yitirmiş…

Onun için imkanlarımızın artması bize onun temasını arttırmıyor. Teması, yani bereketi artıracak olan onun için ödediğimiz bedel. Onu elde edinceye kadar verdiğimiz emek, gösterdiğimiz sabır. 

Ve sahip olduğumuz şeyin miktarı. 

Yani az çoktur aslında. İnsan hiç kabul etmek istemese de…