UZMANLAŞ-MA

 

 

Bu iş de yine olmamıştı. “Benim adım Kerem’ se daha da işe falan gitmem!” diyerek eve girdi.  

Dedesi merakla “Ne oldu oğlum?” diye sordu.

“İşi bıraktım! Bir insan nasıl yapabilir ki bu işi, dede? Bence kimse yapamaz!” 

“Oğlum, işi öğreten ustan var zaten. Ayrıca ustan, gördüğüm en anlayışlı usta. İş desen saat 9’da başlıyor. Bir sürü molan var. İşyerine 10 dakika mesafede oturuyorsun. İşi iyi yaparsan haftalık primin de var. Böyle imkan nerede?” 

“Sabahın 8’inde insan mı uyanırmış dede? Hem paraya ihtiyacım mı var? Ne istesem babam hemen alıyor zaten. Gitmiyorum işe mişe artık.” dedi. 

Dede Rüstem, biranda geçmişte buldu kendisini. Kerem’in yaşlarında askerdeydi. Ve komutan “Sen artık boyacısın, duvarları boyayacaksın.” demişti. 1 yıl boyunca boyacılık yapacaktı ve mecburen hiç bilmediği işi öğrenmek zorundaydı. Boya malzemelerini almak için nalbura gönderilmişti. Nalburdan ne alacağını bile bilmiyordu, o zamanlar boya karıştırma makinesi de yoktu. Nalburdan işin inceliklerini öğrenmek için çok uğraştı. O tüyolarla boya karmayı hızlıca kapmıştı. Sıra duvarı boyamaya gelmişti ve mecburdu. Birçok denemeden sonra duvarları boyayabilmeyi de başardı ve büyük bir sevinç yaşadı. Sonra bölükteki herkese ‘’Boya yapmayı bilen birisi var mı?’’ diye sordu. Tekne boyayan asker olduğunu öğrenince hemen onu yanına aldırttı. İki kafadar kısa süre içinde tüm askeriyenin duvarlarını boyamaya başlamıştı. Öyle ki artık başka kışlalara da gönderiyorlardı, çünkü işçilikleri çok beğeniliyordu. 

 

Aylar böylece geçti ve ne YouTube, ne internet, ne bilgisayar olmadan boyacılığı zorla öğrenmişti, zaten başka seçeneği de yoktu. Dede Rüstem, askerlik bittikten sonra da bu mesleğe devam etmek istedi ve emekli olana kadar boyacılık yaptı. Öyle bir seviyeye gelmişti ki, patlıcanın rengine bakıp tam o renkte bir boya ortaya koyabiliyordu. Uzman bir boya ustasıydı artık.

Dede Rüstem’i bu kadar uzman hale getiren neydi? Kerem gibi “zorunda değilim” diyebilseydi, bu hale gelebilir miydi? “Başka bir işi seçmek istiyorum komutanım” diyebilme lüksü olsaydı boyacılığı öğrenmeye mecbur kalır mıydı?

İnsan, elinde imkanlar olduğunda pek harekete geçmek istemez. Ancak seçeneksiz kaldığında, yani o işi yapmak zorunda kaldığında harekete geçer. Eğer çocuğa bakla yedirmek istiyorsan masada makarna varken onu yer mi? 

Rüstem başlarda zorlansa da, ileride o işi yapmaktan çok keyif alır hale geldi. Ve devam ettikçe giderek uzmanlaştı. En sonunda o işin uzmanı, yani eski tabirle işin ustası oldu. 

Ama başka seçenekleri olsaydı… O zaman o seçeneklerden kolay olanı seçerdi. 

Peki insan, önünde seçenekleri varken, imkanları çokken, herhangi bir konuda marifet kazanabilir mi? 

Peki ya uzmanlaşabilir mi?..