ÜMİT, KAHIR VE BEDEL

 

İnsan hala nefes alıyor mu?

O zaman kendinden ümidi kesmemeli. Hayat onu elemeden kendinden ümidi kesen insan daha bu dünyada kendi cehennemini başlatır. Çünkü ümidin kalmaması ile gelen acıdır, kahır. Kahır bu dünyada insana verilmiş bir his değildir. O, bu dünyaya ait değildir. Ama insan bu dünyada onu sahiplenir.

İflas eder kahırlanır.

Yakınını kaybeder kahırlanır.

Malına zarar gelir kahırlanır.

Eşinden boşanır kahırlanır.

Halbuki bu dünyada nefes çıkmamışken her kahırlanma aslında bilinç verilmemiş bir aşırılık göstergesi. Duyguların aşırılıkta negatif hâkimiyet kurup alınan kararları o an ve daha sonra olumsuz etkileyen kara bir alandır kahırlanma. Bu dünyada kahırlananın aslında sürecini bu dünyadan ibaret sanması, dünyada kalıcı olacağına dair sahte bir inançsal belirteçtir. Çünkü zamanın akıp geçtiği, her şeyin geçici olduğu bir dönemde insan niye kahırlanır? Her şey insana sadece bir emanetken insan neden çözümü tükenmiş gibi davranır?

Kahır bu dünyaya ait bir his değildir. Kimde kahır var ise o gerçek kahrı görmemiş, ümidin kıymetini bilememiştir. Bu açık gerçeği anlaması için ise hayatında bedellerini ümidini koruyacak şekilde fayda veren bir amaç ve hedefe doğru arttırması gerekir.

Bedel ödeyen insan zorlanır, canı yanar ama ödedikçe bedelini de sever. Hele ki o bedeli kendisine fayda veriyorsa, onu dününe göre daha iyi yapıyorsa… O yüzden kahır, bedelini yanlış amaç doğrultusunda koyan yada hayatta bedeli az olan, sonuca odaklı yaşayan, anlık hazlarla beslenen , hayattan şikayet etme potansiyeli yüksek olan kişinin ahvalinde olur. Ki o kahır da kahır değildir, sahte bir seçimdir. Çünkü gerçek kahır bu dünyada değildir!

Bir insanın sürecinde hayatta iken olumsuz sonuçla karşılaşması onun tüm hayatı boyunca başarısız olacağı anlamına gelmez ama insan böyle tepki verebilir, elde ettiği birkaç olumsuz sonuç ile kendisini başarısız görüp hayattan ümidini kesebilir. Halbuki hayat insana tüm sonuçları lehinde verir. Dolaysı ile bedellerini ödedikten sonra bir sonuca isteyip de ulaşamaması da isteyip de ulaşması da insanın lehinedir. Çünkü hayat insanın daima lehinedir.

Piyango çıktığında çok sevinen insan bedelsiz edindiği para ile asla mutlu bir yuva kuramazken, imkanını helal kazanç ile sağlayan bedelleri yüksek bir çalışan imkanını kullanmayarak sürekli bir haz döngüsü içinde kalmayı becerebilir.

İnsan ümidini korur ise hatalarından, olumsuz sonuçlarından duyacağı pişmanlık bile onun lehinedir. Ama insan çabuk ister, hayrı da şerri de ve hayat ise hesabı çabuk görür. Yine can çıkmadan, son nefes olmadan insanın lehine sonuç verir ama insanların çoğu bunu bilmez.

İnsanoğlu iflas da edebilir, boşanadabilir, bir yakınını da aniden kaybedebilir, malına da zarar gelebilir. Hepsi sahne performansının bir parçasıdır aslında. Mesele tepkileri doğru ayarlayabilir misin diye bakar hayat aslında?

Çünkü iflas eden tekrardan bedel ödeyerek refah seviyesini toparlayabilir, boşanan evlenebilir, yakınını kaybeden ölen için güzel dileklerde bulunup onu anarken bir yandan hayatına şükürle iyiliklerle devam edebilir, malına zarar gelen o malı veya benzerini bedeli için gereken performansı öderse mutlaka ona yine geçici ama sahip olabilir.

Bedelini ödemeye hazır, bedelini seven, hayatın verdiği aklı ve duyguları dengede, kıvamında kullanan insanın bu hayatta iken ümidini kesmek için sebebi yoktur. Dünyada olan sadece döngülerdir, biri biter, biri başlar. Gerçekten bitiş, insanın son nefesinde olur. İşte tüm çaba o nefesin ardından gelecek ahval için olmalıdır. Bu yüzden insan bu hayatta ümidini istese de istemese de korumak zorundadır.

Doğru hedeflere yönelik nice ümit ve bedel dolu döngülere …