BİR YUDUM HAYAT

    Yine bir akşam sohbeti… Uzun zamandır bir araya gelememiştik. Biz kalabalık bir aileyiz. Abimler, ablamlar, kız kardeşim, yengelerim… Bir de ailenin yeni katılımcıları yeğenler, ne güzel zaman geçiririz bir araya geldiğimizde. Büyük abimi çok severim. Tatlı tatlı konuşur, sabaha kadar dinleyesin gelir. Hiç kırmaz beni, hep güzel şeyler söyler.

Küçük abim öyle değil ama, o çok konuşmaz bakışlarından korkarsın. Yengem de korkuyor. Ama hiçbir şey söylemeden ne istediğini hepimiz anlarız. Çok garip değil mi? Büyük abim su istese dahi bir sürü kelime kullanır.

 -   "Yok mu abisine su getirecek bir güzel?" der.

Daha da uzatır. Ama küçük abim bir bakar, anlarsın onun su istediğini. Nasıl yapıyor bunu bilemedim. Büyük oğlu hiç onun gibi değil, yerinde durmuyor. Bu çocuk bana sınav der her defasında.

- “Acaba ne hata yaptım da bu çocuk böyle oldu?” diye söylerdi.

Aslında insan çözemediği bir şeyi görmezden geldiğinde, hayat onu gözünün önüne nasıl da en yakınlarıyla getiriyor.

    Aile kalabalık tabii, herkes ayrı telden… Hepimizin bekarlık zamanları da bir başkaydı. Beraber yemek yer, beraber eğlenirdik. Şimdilerde bir araya gelmek çok zor. Ancak böyle özel günlerde… Ama çok özlemişim bir arada olmayı. İnsan kavgalarını dahi özlüyor. Yemekler hazırlandı, hepimiz masada yerimizi aldık. Kenan abim her zaman yaptığı gibi yemekteki kıvama, tuzuna, baharatına takıldı. Kenan abimin bu hali hepimizi çok zorlamıştır. Çok az konuşur, uzun uzun sohbet edemezsin. Sert sözlerle, her işin hep olumsuzunu söyleyerek başlar. Ne zaman, yapacağım bir iş hakkında ona danışsam mutlaka başıma gelebilecek felaketleri sıralar ve o işi yapma isteğim kalmazdı.

Ahmet abim ise hiç öyle değildir. Ona en olmayacak şeyi anlatsam mutlaka olumlu bir tarafını bulur, bir sürü ilaveler yaparak beni motive eder, o gece o işi yapasım gelir. Hep derim, siz hastanede karışmışsınız. Yoksa bu kadar farklı iki insan bir anneden çok zor.

    Ömrü yarıladılar ama bir türlü anlaşamadılar. Babamızın emaneti torna atölyesini, Ahmet abimin fabrikaya dönüştürme istekleri ve yaptığı arge çalışmalarıyla dolu dosyaları… Kenan abimin ise hiçbir şeyini riske atamama ve her yeniliğe kapalı oluşu… Bundan dolayı torna atölyemizi satmak zorunda kaldık.

Aslında insan biraz karşısındakine göre esnemeli değil mi? Onun olumlu yanlarını kendi olumlu yanlarıyla birleştirip, hayat konforunu daha güzel hale getirebilir. Bu akşam yine masada iki karşı kutup gibi oldular. Birisi yeni yapacağı işleri uzun uzun anlattı, başka bir şey konuşamaz olduk. Diğeriyse;

- "Bu işte de batacaksın, görürüz." diyerek susmayı tercih etti yine.

Doğada neye baksak biraz esneklik görebiliyoruz. Bir ağacın, hatta yapılan köprülerin, binaların dahi yıkılmaması için biraz esnemesi gerekiyor. İnsanın biraz esnemesi, bu hayata karşı kendisini dahada güçlü yapar aslında. Keza her gördüğüyle yola çıkan insanın biraz “hayır”larının olması ve biraz doğru algılamaya geçmesi, onu bir sürü hatadan kurtaracaktır.

Veya pek konuşmayı tercih etmeyen birinin faydalı şeyler konuşarak kendini geliştirmesi… Ya da çok konuşan birinin de dinlemeye çalışması insanı bu hayatta geliştirir… Aynı buradaki abi ile kardeş gibi.

    Hepimizin hayatında bize benzemeyen insanlar var. Neden böyle dediğimiz kişiler. Bazen abimiz bazen evladımız bazen annemiz veya babamız… Onların bizden farklı olması bizim için problem mi? Ya da bizde olmayan bir değer mi? Aslında onların bizim hayatımızdaki rolü kendi eksikliklerimizi fark edip kendimizi geliştirmek. İnsan hayata geldiği gibi bu dünyadan gitmek yerine, kendisinde olmayanları kendisine eklediğinde, içinden geçtiği hayata güzel izler bırakarak yaşamış ve gitmiş olacaktır.

Dolayısıyla önce eksiklerimizi fark edip sonra da o konuda kendimizi geliştirmemiz gerekir, tabi bunun için de önce eksikliklerimizi ve kendimizi tanımamız gerekir?

Peki o zaman Kim Kimdir?