HAYATA TUTUNMAK

            Nevzat, kendi alanında uzman olan; bir elin beş parmağını geçmeyen insanlardan biriydi. Fizik, onun küçüklükten beri vazgeçilmez ilgi alanıydı. Mekanik, statik, hareket… Derken zamanla kuantum fiziği ile beraber maddeyi algılama ve anlamlandırma biçimi çok değişmişti. Bu kâinat, onun için artık koca bir enerji yumağı olmuştu. Nereye baksa, onu en küçükten en büyüğüne kadar frekanslar, fotonlar, atom altı parçacıklar olarak görüyordu.

    Nevzat’a göre artık özellikle kuantum fiziğinden sonra, somut veya soyut her şey ama her şey aslında parçacık düzeyinde hareketli, birbiriyle bağlantılı ve iletişim halindeydi. Kendisi fizikçi olmasına rağmen, psikolojik problemleri sanki matematik problemi çözer gibi somutlaştırır, çoğu insanın aklına gelmeyecek metaforlarla çok kolay anlatabilirdi. Dışarıdan bakıldığında fizikçiden çok psikolog sanıldığı da olurdu Nevzat’ın. İnsanların çoğunu çabuk yoran durumlar, Nevzat’ı yormazdı. İnsan beyninin nasıl çalıştığını çok önceden çözmüştü. İnsanların zorlandıkları pek çok konu, onun için refleks haline gelmişti adeta. Uzun tekrarların ardındaki süreçlerde ustalaşmıştı zihni. Problemleri çözerken pek düşünmezdi, kolay gelirdi bu tip şeyler ona ve keyif alırdı başkalarına fayda sağlamaktan. Dolayısıyla bu durum onu  hiç yormazdı.

Uluslararası savunma sanayine bağlı bir firmanın arge bölümünde çalışırdı Nevzat. Çalıştığı projelerden pek bahsetmezdi. Gizlilik derecesi üst düzey projelerden sorumluydu.  Pek çok alanda başarılı olmasına rağmen onun da kendi içinde korkuları ve zayıflıkları vardı. 35’li yaşlardaydı ve hala ayağı yerden kesildiğinde bir türlü kendini güvende hissedemiyordu. Gökyüzü onu çok tedirgin etse de su daha korkutucu geliyordu Nevzat’a. Daha küçük yaşlardan itibaren arkadaşları, ona göre balık gibi yüzerlerken o kıyıdan ayrılamaz, ayağı yerden kesildiği an panikler ve hemen geri dönerdi. Oysa ki o bir fizikçiydi ve suyla ilgili onlardan çok daha fazla bilgiye sahipti. Fakat vücuduna bir türlü söz geçiremiyordu. Bir şekilde bu ve benzeri eksikliklerini çevresine çok da belli etmeden bu zamana kadar gelebilmişti. Kendi kendine halletmeliydi bunu Nevzat bu saatten sonra ve artık o gün gelmişti. Masanın üzerindeki telefona uzandı ve babasını aradı. Belli etmemeye çalışsada heyecanlanmıştı ve kontrolsüz bir şekilde kalp ritmi hızlanmıştı bile. Ardından sakinleşmek için bardaktan bir yudum su aldı ve genzine kaçan suyla öksürük krizine girdi.  Hafta sonu eve gelmeyeceğini, dinlenmek için uzun süredir gitmedikleri o küçücük koydaki kulübelerine gideceğini zar zor söyledi babasına.  Ardından telefonu kapattı. Babası oğlunu iyi tanırdı ve onunda yaşlı kalbi bir an hareketlendi. 

Düşüncesi bile Nevzat’ı heyecanlandırmaya yetmişti. Ne olursa olsun çözecekti bu problemini, kararlı ve çok netti. Biliyordu ki bu onun için bir kırılma noktasıydı ve yine biliyordu ki sadece bilmek yeterli değildi, bildiğini uygulayamadıktan sonra. Nevzat kulübeye vardığında saat akşam 10 civarlarıydı. Uzun süredir gidilmediği için doğal olarak insanın yaşamın olmadığı her yer gibi bakımsız görünüyordu burası da. Ne de olsa bilinç verememişlerdi bir süredir küçük kulübeye. Yan komşuları Ahmet amcaların ışığı hala yanıyordu. Göz ucuyla onların güzel bahçeli, yumuşak dalga seslerinin tınısyla kumsalın okşandığı evlerine bakarken, tebessüm etti. Sonra içerisi daha korunaklı ve bakımlı olan kulübesine girdi. En azından bir kaç gün geçirebileceği imkânları vardı küçük sığınağının. 

Çok zaman kaybetmeden ertesi gün vereceği büyük sınava hazır olmak için yattı. Çok sağlıklı bir uyku almasa da, şimdilik her şey planladığı gibi gidiyordu. Sabahın o ilk ışıklarıyla beraber deniz çarşaf gibi masmavi uzanıyordu gözlerinin önünde. Her zamanki o derin bakışları sanki yok olmuştu denizin gerçekliği karşısında. Ahmet amcasının ona olan sevgisine güvenerek, iskeleye bağlı kayığını yavaşça salıverdi denizin kucağına. Her ne kadar kalp ritmi artsa da ayakları henüz kayığın ahşap tabanına basıyor ve o uzun küreklerde sanki onun kollarıymışcasına suya batıp çıkıyorlardı. Nevzat nörolojisini hazırlıyordu bir yandan, o yıllardır beklenen büyük kavuşmaya. Kıyıdan 100-150 metre kadar uzaklaştı ve tamam dedi. Kayığın demir çapasını baş taraftan suya bırakıverdi. Üzerine sıçrayan birkaç damla serin su onu bir an iç algısından çıkardı. Enteresan bir şekilde sakindi. Bunu fırsat bildi ve hiç düşünmeden bedenini kayığın yan tarafından serin maviye bırakıverdi. istemsiz bir şekilde sağ elinin kayığın kenarına kilitlendiğini fark etti Nevzat. Duyguları o kadar alt üst olmuştu ki heyecandan, bütün planını unuttu ve çok hızlı bir şekilde devamlı nefes alıp vermeye başladı. Kalbi yerinden fırlarcasına çarpıyordu. Bağırmak istedi ama yapamadı, ayakları suyun içinde basacak bir yer, bir şey arıyordu. “Sakin sakin” diye telkin etmeye çalıştı kendini, suyun serinliği ve vücuduna uyguladığı baskıyla bilinci yavaşta olsa yerine gelmişti. Birinci aşama tamam dedi. Kayık onun can simidiydi, tam da planladığı gibi. Ayakları suyun yoğunluğuna alışmıştı ve ufak aç kapalarla elini kayığın kenarından hızlıca bırakıp tekrar yakalıyordu. Biraz tekrardan sonra buna alışmıştı ve yaşadığı bu küçük heyecan hoşuna gitmişti Nevzat’ın. Duygularının kontrolü bir defa elden çıkmaya başlamıştı. Derin mavi ile farkında olmadığı bir satranç oyununa başlamışlardı sanki. Oysaki insanın duyguları kontrolden çıktığında kararları da, davranışları da bundan etkilenmeye başlıyordu. Kayığın arkasında olduğundan sahili göremiyordu. Bu duygu yoğunluğu bir anda aklının önüne geçti ve tam zamanı dedi. Sadece küçük bir iki kulaç atmak için ellerini salıverdi. Elini bırakır bırakmaz duygusal yoğunluğu dahada arttı ve heyecanla çırpınmaya başladı mavi çarşafın üzerinde. Derin mavi, vezir demişti sanki beklenmedik bir hamleyle. Zihni ne yapması gerektiğini biliyor ama yeteri kadar tekrarı olmayan bedenine söz geçiremiyordu. Can simidinin o uzun kollarını yakalamak istedi ama beceremedi. Bilinci kapanmasın diye çabalıyordu fakat artık kontrol onda değildi. Kendini fark edemediği o duygusal zaman dilimine çoktan teslim etmişti bile. Kayıktan birkaç metre ilerdeydi, artık enerjisi de kalmamıştı bilinçsiz ve kontrolsüz çırpınışları sonunda.  Mavi onu  derinliklerine doğru çekerken, ağzından çıkan hava kabarcıklarıyla ben daha elenmedim dercesine elini mavinin dışındaki ışığa uzatıyordu. Kolay pes etmeyen iyi bir satranç oyuncusuydu Nevzat. Eline çok daha güçlü bir elin değdini hissetti son anda ama sırtını kalesine yaslarken bilinci çoktan kapanmıştı bile.’’

   Zeynep kitabın daha 15. sayfasındaydı ama kendini karmaşık duygular içinde bir serüvende bulmuştu bile. Aynı Nevzat gibi onun da duyguları aktifleşmişti ta ki annesinin o sevecen elinin başının üzerinde gezdiğini hissedinceye kadar. Annesi “hadi artık yat Zeynep” dediğinde, saatin henüz farkına vardı. Önce yavaşça kitabın arasına ayracını yerleştirdi sonra aklına babasını bir türlü yenemediği o çok sevdiği satranç oyunları geldi. Onun her şah dediğinde babasının gülümseyerek mat deyişleri. Tebessümle battaniyesini üzerine çekerken “ Mat babacığım ” diye mırıldandı ve gözlerini kapadı.

            Gerçekten de  zihin değil midir insanın dünyasını anlamlı kılan ya da anlamsızlaştıran? Soyutta ifade edemediği pek çok kavram değil midir aslında, kendisinin kim olduğunu bilmeden onu biçimlendiren?

            Peki o zaman akıl nedir? Duygu nedir? Nedir düşünce, bilinç, zekâ? Nedir bozan insanın kimyasını? Peki gerçekten var mıdır zihnin de bir kimyası?