AYNAYA BAK

  

Yıllarca gayret göstermek ve bir yerlere gelebilmek için gençliği harcamak kolay iş değil. İş hayatına başlanılan o ilk yıllar… Yapılan saçma sapan yanlışlar… İş yapmak için harcanan zamandan çok yapılan hataların düzeltilmesi için harcanan zaman… İnsanın “Yeter artık ben yapamayacağım!” diye çığlık atmasına az kalıyor. 

    Kolay mı insanın, bu sefer daha dikkatli olacağım, diye işe başladıktan sonra hiç aklına gelmeyecek yerde hata yapması? Bitti sanılan işe tekrardan başlamak… Zaman, emek, malzeme maliyetlerini kabul etmek zorunda kalmak… Para kazanmak için başlanan işten zarar etmeden çıkmak için gayret göstermek... Kolay mı?

    Aradan yıllar geçti. İnsan artık geçen bunca yılın karşılığında bir şeyler görmek istiyor. O hatalar… Ah o hatalar… Neyse ki geride kaldı. Daha rahat, sorun çıkmadan alınan işleri teslim etmenin vakti geldi, diye düşünmeden olmuyor. Derdimiz işimizi alnımızın akıyla teslim edebilmek ama çevredekilere bakınca onların derdi sanki daha çok kazanmak. Allah onlara daha çok versin, diye gönül avutulduktan sonra neden çevresinde aynı işi yapan arkadaşların durumlarına, yaşantılarına bakılır ki? Malum insanoğluyuz, başkaları ile mukayese yapmadan duramıyoruz: "Adamlar çoktan zengin oldular bile. Kendilerinin arabalarını geç, eşlerinin arabaları bile benimkinden iyi." 

    Zaten çok da iyi bir hayat yaşayamayan eşe karşı mahcup duruma düşmek, bardağı taşıran son damlaydı. "Damla" dediğime bakmayın, bana denizler dolusu gibi geldi. İnsan sıkıntıya katlanıyor da sevdiklerinin o sıkıntıyı yaşamasını istemiyor. 

   Yemekten sonraydı. Salonda otururken eşimin, arkadaşıyla telefon konuşması duyuluyordu. “Orası olmaz” dedi. Ekledi ardından. ‘’Kucağımda çocukla taa oraya nasıl geleyim? Size kolay, arabanız var. Biriniz de bu tarafta oturmuyorsunuz ki!’’ 

    Sonra mutfağın kapısı usulca kapandı. Kapı kapandığı an çıkan o son ses yankılandı kulaklarımda. Duymamı istemedi. Duyup da üzüleceğimden çekindi. Birkaç dakika sonra elinde bana yaptığı kahveyle geldi. Niyeti kahve değildi aslında. Duyup duymadığımı kontrol etmekti. Hiç belli etmedim ama içimden geçirdim. Bir adam olamadık diye kahrolurcasına.

    Aslında çalışmamaktan, tembellikten değil. Aslında yapamayacak olmaktan da değil. Çevremiz yok ki onlar gibi. Büyük işler hep onlara gidiyor. Çevresi olan işleri kapıyor. Hem de işi benim kadar bilmese de. 

   Fırsat gibi görünen o büyük işin gelişi, mutfak kapısının kapandığı gecenin sabahına denk geldi. Gidecekleri adresi ararken yolu kaybetmişler. Adres sormak için içeri girdiler. Teslim etmek için kolilediğimiz işlerimizi görünce: “Bize de lazım bunlardan.” diyerek konuya girdiler. Talepleri, benim altı aylık üretimimden fazla. Yaptığımız işin fiyatını öğrenince inanamadılar. Biri ötekine seslendi: “Ben sana demiştim, bu adam bizi kazıklıyor, diye. Bırakalım artık onunla çalışmayı. Bak abinin malları bizimkilerden de kaliteli.”

  Beni can evimden vurmuştu. Elbette kalitelidir diye iç geçirim. Açık hesap çalıştıkları halde bana güvenmelerini sağlamaya çalıştım. Artık benim de büyük müşterim oluyordu. Hem bakarsın bu referans sayesinde yepyeni bir çevreye de girerdim. 

    Kısa bir süre sonra siparişler büyüdü, büyüdü. Ta ki onlara ulaşamayıncaya kadar. İşi döndürebilmek için aldığım borçlar…  Tedarikçilere olan hesaplar… Yıllarca benimle çalıştıkları halde gözümün görmediği müşterilerle kala kalmıştım. Ne yapacağımı kara kara düşünürken karşı komşum sordu: “Hiç anlamadın mı adamların dolandırıcı olduğunu?”

    Size gerçeği söyleyeyim mi? Anlamadım. Aklıma gelmedi değil ama dedim ya o mutfak kapısının sesi… İsteğim o kadar büyüktü ki. Bu kadar büyük firma sahibinin imalathanelerin arasında işi ne? Madem o kadar kurumsallar nasıl sözleşmesiz, açık hesap iş yapıyorlar? İletişim araçları nasıl olur da hep şahsi cep telefonları olur?

İsteğimin büyüklüğü,

Başkalarıyla kendimi kıyaslamam, 

Beğenilme isteğim, 

Süreç karşısında sabredememem benim gözümü kör etmişti.

   Göz göre göre lades, bu oluyor herhalde. Allah’tan ellerindeki malı bozdurmaya çalışırlarken yakalandılar da bende açtıkları yara izi çok büyük olmadı.

   Ben kim miyim?

  Aynaya bak!