İKİ KANGAL SUCUK

Sabahın erken saatleri geçmiş, günün o güzel uyanışı yerini güneşin sıcaklığına bırakmaya başlamıştı.. Gün ışığı perdenin arasından tüm odayı doldurarak Ömer’in yüzüne yansıdı. Dünkü yorgunluğun üzerine iyi bir uyku almıştı. Gözlerini  elleriyle ovalarken yatakta bir anda kala kaldı. Saate bakmaya korkuyordu. Baksa mı bakmasa mı bilemedi. Birden içindeki huzur ve mutluluğun yerini kaygı ve endişe kaplayıverdi. Evet! İlk gününden işe tam 2 saat geç kalmıştı Ömer. Hemen yataktan kalkıp üstüne gömleğini atıp mutfağa indi. Ağzına bir kraker atıp kapıdan çıktı. Hem yürüyor hem patronundan gelen 8 aramaya cevap verse mi vermese mi diye düşünürken bir yandan da kemerini bağlamaya çalışıyordu. Ayakkabılarını otobüse binince giyebilmişti ve patronuna bir özür mesajı çekip stresli bir şekilde ne yapacağını düşünmeye başladı. Kendisi daha dün saat 8:30’da orada olacağını söylemişti. Neden şimdi böyle olmuştu ki? Alarmı da kurmuştu. Otobüsten indiğinde, o kendine has pratikliğinin verdiği bakış açısıyla  gözü köşedeki şarküteriye ilişti. Bizim patron Kayserili değil miydi diye içinden geçirdi bir an. Aynı dakikada tezgahtarın karşısındaydı ve hemen “2 kangal Kayseri sucuğu sarıver bana” dedi. 

İsmail Bey olgun bir insandı. Mahçup bir şekilde odasının önünden geçen Ömer’i görünce kinayeli bir şekilde, hoş geldin diyecekti ki elindeki sucuklara ilişti gözü. “Onlar ne?” der gibi, hafif dudakları ve gözü senkronize, yüzüyle mimik yaptı patronu  başıyla işaret ederek elindekileri. İsmail bey sürprizlere açık biriydi ve farklılıklar her zaman dikkatini çekerdi. 

Ömer…

“İsmail Bey kusuruma bakmayın ilk günden geciktim kendimce bir özrüm olsun istedim” deyip sucukları hafifce kaldırınca, gayri ihtiyari gülümsedi patronu ve bu çocukta var bir iş dedi kendi kendine. 

"Özür için sucuk getiren ilk çalışanım sen oldun." dedi ve devam etti. "Plan ve zamanlama insan başarısı için çok önemlidir Ömer." diyerek onu çalışması için ofisine yönlendirdi.

İsmail Bey içten içe mutlu olmuştu. Bana Kayseri sucuğu almış diyerek kendi kendine tekrar gülümsedi. Lisede ilk kez çiçek verilen genç kızlar gibi hissetti kendini bir an. Aradan üç dört saat geçti ve İsmail Bey “Akşam mesaiye kalacak biri lazım.” deyince kimseden ses seda çıkmadı. Ömer, “Ben kalırım!” dedi hiç düşünmeden. Geç saatlere kadar mesai yapan Ömer, gayet verimli çalışmış fakat ertesi sabah yine uyanamamıştı.

Durumu tahlil etmeye çalışan İsmail Bey, daha önceki süreçleride gözden geçirerek bu durumu nasıl avantaja dönüştürebilirim dedi kendince. Aslında çalışkan fakat zaafları olan bir eleman daha gelmişti karşısına ve belli ki bu boşuna değildi. "Artık benim de esneme zamanım geldi galiba" dedi kendi kendine. Ömer utanarak önünden geçerken İsmail Bey sadece gülümseyerek “Eveeet esnek çalışma zamanı geldi!” dedi. Duruma anlam veremeyen Ömer ise hızlıca masasına oturup çalışmaya başladı.

Bu hayatta insanların birbirinden farklı yapıları olabilir. Kimine kolay gelen bazısına, elinde olmadan zor gelebilir. Başarısızlıkmış gibi görünen bazı durumlar, bazen başarının anahtarı da olabilir. İnsanların süreçlerinde, yeri geldiğinde esneyebilmeleri dezavantajmış gibi görünen pek çok durumu avantaja dönüştürebilir. Aslında her şey biraz dikkat ettiğimizde farkındalıklarımızın artmasından geçmiyor mu?

Ben neden böyleyim? Sen neden bu kadar farklısın? Bu farklılıklar nereye kadar gidiyor? Doğru sorular ve gerçek cevaplar için, peki o zaman Kim Kimdir?