İŞ İŞTEN GEÇMEDEN

Aysel ve Arif için güzel bir gündü. En sevdikleri kıyafetler giyildi, parfümler sıkıldı. Eee ne de olsa artık lisede okuyan biricik oğulları için okulundan çağrılıyorlardı. Müdür Bey onları aramış ve oğulları Berk için okulda görüşmeye çağırmıştı. Aysel, pek çok anne  gibi her anlamda çocuğuna çok güveniyor ve onu güzel bir geleceğin beklediğini düşünüyordu. O yüzden Müdür Bey'den böyle bir haber gelince, “benim akıllı oğlum, bakalım neler yapmış” deyip özene bezene gitmek istedi Müdür Beyin yanına.

Okula vardıklarında, müdür bey hiç bekletmeden onları odasına aldırttı.  Her halinden bulunduğu mevkiyi dolduran, deneyimli biri olduğu anlaşılıyordu. Tebessümlü ve sıcak bir şekilde karşıladı Arif ve eşi Aysel’i müdür bey. Ama gene de bir gariplik olduğunu ikisi de sezmişti. İkram edilen çayları yudumlarken çok ustaca konuya girdi müdür. “Berk” dedi, “zeki bir çocuk aslında.” elinde çay bardağı yavaşça ayağa kalkıp cama yaklaşarak. “Bizim de geç fark ettiğimiz bazı kötü alışkanlıklar edinmiş delikanlı” diyerek devam etti. Aysel konuyu henüz tam anlamlandıramamıştı iyice sessizleşti ve o güzel başlayan günün heyecanı yerini kaygıya bıraktı.

“Bunu söylemesi zor ama çocuğunuz bir senedir uyuşturucu kullanıyor.” dedi Müdür Bey sanki kaybedilen bir hastanın yakınlarına ölüm haberini veren doktorun soğukkanlılığı ile. 

Uzun bir sessizlikten sonra,  Aysel gülmeye başladı ve “Komiksiniz Müdür Bey! Benim çocuğum sigara bile içmez.” dedi. 

        Müdür Bey de tam o esnada Arif’le göz göze geldi ve başı ile ufak bir hareketle onu da camın önüne çekiverdi. “Yok yok! Sigarayı zaten saklama gereksinimi bile duymuyor artık” diye Aysel hanıma cevap verirken, gözüyle de Arif’e camdan aşağıdaki kuytu köşe işaret ederek, “Şu bizim delikanlı değil mi? O elindeki de yanlış görmüyorsam sigara” dedi. Aysel duydukları karşısında  bayılacak bir hale geldi ve “Arif, nasıl anlayamadık çocuğumuzun bu durumunu?” diyerek ağlamaya başladı. Sonra bir sinirle, “Ama ben biliyorum niye böyle olduğunu. Onu hep o son dönemdeki arkadaşları bozdu.” dedi.

Berk, annesinin o son dönemdeki arkadaşlar diye bahsettiği kişilerle iki üç aydır takılıyordu. Ama Müdür Bey bir yıldır uyuşturucu kullandığını ve daha da öncesinden beridir de sigara içtiğini söylüyordu. Yani Aysel’in problem olarak gördüğü konudan daha da öncesinde aslında olay yaşanıyordu. 

Peki bu kadar değer verdikleri evlatlarının bu noktaya gelişini nasıl olmuştu da görememişlerdi? 

           Hayatta başımıza bu denli büyük problemler bir anda hemen mi geliveriyordu yani?

       Berk bu öyküye ilk olarak uyuşturucu ile değil sigara ile başlamıştı ve sigara içtiğinin de işaretlerini defalarca vermişti aslında anlayabilen için.

        İlk sigara içmeye başladığında, vücudu dışarıdan gelen bu ihtiyaç dışı, sahte maddeye hemen uyum gösteremedi. Sabahları kalktığında hasta olmadığı halde hep bir öksürüyor, balgam çıkarıyordu. Hasta olmadığı halde insan neden sabahları böyle olurdu ki?

Sonra Berk içmeye devam ettikçe vücudu da artık uyum göstermeye başlamıştı bu davranışa ve sahte bir nikotin açlığı oluşturmuştu. Artık çayın yanında, yemek sonraları zevk veren bir şey haline gelmeye başlamıştı. Ama anne ve babası, Berk’in yemeklerden sonra dışarı “Telefonla konuşmaya çıkıyorum” demesine aldırmamışlardı. 

        İnsan birinden bir şey sakladığında o kişi bu sakladığı şeyi görmesin, dikkatini oraya vermesin diye istem dışı önceden kızdığı, hoşuna gitmeyen konularda taviz vermeye başlar. Berk'te de bu davranışlar olmaya başlayınca Aysel eşine, “Görüyor musun Arif? Berk normalde buna kızardı, bu harekete gıcık olurdu ama olmadı. Güzel çocuğumuz yetişkin oluyor babası” diyebildi sadece.

        Babası montunun cebinde çakmak bulunca, “Arkadaşımın çakmağı. Babası görmesin diye bana veriyor. Ben de kıramıyorum.” diyen Berk’e, “Söyle arkadaşına, sigaraya devam ederse babasına ben söylerim.” demekle yetinmişti.

        Uyuşturucu kullanan birinin algısı kapanır ve gün içinde dikkat eksikliği gibi durumlar baş gösterir ama bu duruma da “Ergenlik böyle bir şey işte, zamanla toparlar” diye kesin tanıyı çok kolay koymuşlardı oysa ki.   Yaşanan bunca hadiseyi doğru anlayamadıklarından dolayı da artık içinde bulundukları duruma gelindiğinde “Onu son dönemdeki arkadaşları bozmuştur.” diyebildiler ancak. Hayır! O bardağı taşıran son damlaydı. Müdür Bey de zaten öyle öğrendi. Okul çıkışı ne olduğu belirsiz tiplerin yanında görünce Berk’i, etrafa bir sordurdu ve bir yıldır uyuşturucu kullandığını öğrendi. Çocuk ilk işareti verdiğinde bu görülebilseydi toparlanması kolay olabilirdi ama şimdi üzerinden epey bir zaman geçmiş nasıl toparlayacaklarını bilmiyorlardı. 

   Hayatta, insanın başına hemencecik, birdenbire büyük bir olay gelmez. Önce büyük olayın habercisi olarak küçük olaylar, işaretler ona temas eder.

    Hiç çiçek açmamış bir kiraz ağacını, bir sabah kalktığında dalında kıpkırmızı kirazlarla bulamazsın. Onun oraya varana kadar geçirdiği evreler, daha sonra kiraz yapacağına dair verdiği işaretler var. 

    Aynen insanın hayatı da böyle. Başımıza gelen büyük bir problem onu işaret eden küçük problemler gelmeden, hemen gerçekleşmez. Ama kişi bu küçük problemlerin daha büyük bir vakayı işaret ettiğini görmezse, bardağa bir damla su eklenir. Bu haberciler, su damlası olarak, vaka gerçekleşene kadar devam eder ve kişi her işareti göremediğinde bardağa su dolmaya devam eder. Artık bardakta bir damlalık dahi yer kalmadığında, vaka öncesi o son olay olur. Son damla da bardağa düşer ve bardak taşmaya başlar. Artık kişiye büyük problem temas etmiş demektir. Ve onca işareti göremeyen insana da, problemi o son yaşanılan olaydan bilmek hak olur. Son yaşanılan olayı problemin kendisi zanneder. Bu yüzden de yanılır, çözümü yanlış yerde arar. 

   O yüzden insanın hayatında işaretleri doğru okuyabilmesi, sonrasında yaşayacağı olayda doğru tepkiler verebilmesini sağlar. Ama size bir sır vereyim: İnsan her türlü işaretleri öğrenecek,

Ya işin başında…

Ya da iş işten geçtikten sonra…

  Aysel ve Arif de işi acı tarafından öğrenenlerden. “Haaa! Şimdi anlıyoruz çocuğumuzun bu davranışlarının ne anlama geldiğini.” diyebildiler ama iş işten geçtikten sonra.

    Peki insanın işaretleri işin başında görebilmesi nasıl mümkün olur?