LİSE AŞKI

Güneş yeni doğmuş, şehri tatlı bir ışıkla yeni aydınlatmıştı. Okulun bahçesindeki ağaçlar hafif bir rüzgarla sallanıyor, yapraklar hışırtıyordu. Sabah sessizliğini keskin bir sesle okul ziline bıraktı. Şimdi öğrenciler derse gireceklerdi. Kimisi sınıfa koşuyordu kimisi sallana sallana gidiyordu.

+“Berk, Berk! Şu alt dönemde bir kız var ya, Melis. Az önce göz göze geldik, bana gülümsedi oğlum!”

-“Sana da günaydın Haluk.”

+“Aa pardon, günaydın kankam!”

-“Geçen haftanın ödevleri vardı, yaptın mı onları?”

+“Yok ya, unuttum ben onları. Melis’ten başka bir şey düşünemiyorum.”

-“Bak yine pişman olacaksın.”

+“Amaan! Kanka boşver, bulurum ben bir yolunu.”

Haluk ve Berk lisede sıra arkadaşlarıydı. En arka köşede oturur, Haluk camdan dışarı bakar, Berk dersi dinlerdi. Haluk daha haylaz bir öğrenciydi. Berk ise disiplinli ve derslerine çalışırdı. İkisinin kişilikleri birbirine zıt olsa da sıkı dostlardı. Her ay başka bir kızdan bahsediyordu. Şimdiki gönlünü kaptırdığı kız okulun güzellerinden Melis’ti.

+“Şşşt, Berk... Sence bunu Melis’e vereyim mi?” diyerek bir kağıt parçası uzattı.

-“Dersten sonra bakarım, tamam mı?”

+“Hayır ya şimdi baksana!”

Kağıtta el yazısı bir şiir vardı. Okudukça Berk’in morali bozuldu, yüzünün ahvali değişti. Bu bir aşk ilanıydı! Berk şiiri okuduktan sonra birkaç dakika Haluk’un yüzüne baktı. Kim bilir içinden neler neler dedi? Çatık kaşlarla teneffüsü beklemesini söyledi. Teneffüs olunca:

-“Haluk, sen iyi misin? Aloo? Aşk hikayesinde falan değiliz kendine gel! Yeni tanıştığın bir kıza aşk mektubu mu vereceksin? Bu şiir nerden çıktı, neden mantıklı geldi? Kız bunu okuyacak, gülecek, arkadaşlarına gösterecek ve herkes seninle dalga geçecek. Lisedesin, romantik komedide değil!.”

Haluk, Berk’in bu cümlelerini duyunca bir an duraksadı.

        +“Ama belki o da beni seviyordur. Hem sevmese bile niye dalga geçsin ki?”

        -“Yan sınıftaki Ahmet’i hatırlamıyor musun? O da şiirler vermişti. O da senin gibi aşıktı. Sonra ne oldu? Şiirlerini, mesajlarını tüm okul gördü, duydu. Ahmet rezil oldu diye okulu değiştirdi. Ne çabuk unuttun?”

        +“Aslında doğru diyorsun. Sana bir şey söyleyeyim mi? Hayatımı kurtardın galiba. Mektup mu? Ne kadar da aptalım! Neden mantıklı bir fikir gibi geldi ki! Sen olmasan rezil olabilirdim kanka, teşekkür ederim.”

        -“Hadi gel bir volta atalım, zihnimiz açılsın.”

Berk böylelikle bu aşk macerasının son bulacağını ümit ediyordu ama yanılıyordu. Bir hafta sonra, öğlen teneffüsünde Berk tek başına yemek yiyordu. Etrafta Haluk yoktu ama çok normaldi çünkü kendisi çok sosyaldi. Berk yemeğini yiyip bahçeye çıktı. Dışarı çıkınca yukarı bakan insanlar gördü ve gülüşmeler duydu ve hemen o da yukarı baktı. Haluk öğretmenler odasına girmiş, balkondan Melis ile sohbet ediyordu. Ancak sohbet tek taraflı gibiydi.

Berk durumu anladı ve hızla dostunu kurtarmaya koştu ama vardığında çok geçti. Aşkın pençesine kapılan Haluk kızcağıza “Benden ;)” diyerek göz kırpıp gofret fırlatmıştı bile. Artık lise hayatı boyunca bununla hatırlanacaktı. Berk odaya girince zorla Haluk’u balkondan çekti. Beş dakika sonra durumu anlayan Haluksa bin pişman oldu. Çünkü tüm okula rezil olmuştu artık.

+“Abi gofret ne ya, gofret, gofret. Of! Nerede benim aklım! Rezil oldum herkesin önünde! Bir de kendimi romantik zannediyordum!”

-“İnsan aşık olunca, daha doğrusu bir şeyi çok fazla isteyince bazen ne yaptığını anlamıyor. Senin yaptığını kimisi çocuğu, kimisi para, kimisi de aşk için yapıyor. Ne kadar rezil bir duruma düştüğünü de o anda anlamıyor. Sen de o kız senden çok hoşlansın istediğin için böyle bir hata yaptın. En yakın dostunu dinlemedin.”

İnsan bir şeyi çok istediğinde duyguları aktifleşir ve bilinci devre dışı kalır. Artık olayı sağlıklı irdeleyemez ve düşünemez. Dış dünyadaki uyarıları duyamaz, göremez. Onun için tek şey vardır, o isteğine ulaşmak. Birisi onu uyarsa da o bu durumu geçiştirmek ister. Tıpkı Haluk’un Berk’e yaptığı gibi. İnsanın isteklerini kontrol edebilmesi gerekir. İsteklerini kontrol edemediğinde dostlarının uyarılarını duyamaz. Hatta dostunu düşman, düşmanını dost olarak görebilir. O yüzden insanın, sağlıklı kararlar alıp “Ben ne kadar saçmalamışım ya!”  diyeceği şeyler yapmaması için bilincini açık tutması gerekir. Dolayısıyla bir karar alırken duygularımızı pasifleştirmeliyiz. Bu yaklaşım, insanı sonradan pişman olacağı şeyler yapmaktan kurtarabilen çok önemli bir stratejidir.