YORUM YOK

 Kendini çok şanslı hissediyordu o gün. İş yerini açmasına az kalmış ve tam da zamanında istediği elemanı bulmuştu. Hem de yakın arkadaşı Sinan'ın abisiydi O. Küçüklüğünden beri tanırdı Mustafa abisini. Çok ilgilenirdi kendisiyle, bu yüzden  çok severdi O’nu. Artık Mustafa Bey demek çok da kolay olmayacaktı Tarık için. Üç ay önce Mustafa işten çıkarılmıştı. Halbuki yılların ustasıydı ama işyeri niçin bırakmıştı ki böyle kalifiye bir elemanı, diye geçirdi içinden. Gerçi kendisi çok daha iyi tanıyordu O’nu. 

     

 Akşam oldu ve bir kafede buluştular. “Şartları konuşmadan önce namazımızı kılalım”dedi Mustafa. “ İşte kafama göre bir eleman hem işinde çok iyi hem de abdestli namazlı.” dedi Tarık, içinden. Gecenin sonunda her konuda anlaşmışlar ve oradan ayrılmışlardı. 

Dükkanın açılmasına bir hafta kala özel numaradan bir telefon geldi. Tarık telefonu açtığında karşıdaki ses, bir elemanla anlaşmışsın sakın onu alma, sana çok zarar verir, dedi ve telefonu kapattı.

Aradan birkaç gün geçmişti ki  düzenlemek için dükkanı  açtığında kapının altından atıldığı belli olan bir zarf gördü. Zarfın içindeki mektup telefondakine benzer ifadelerle doluydu ve altında “bir dost” rumuzu ile bitiyordu. Tarık'ın kafası iyice karışmıştı ve bu konuyu O‘nunla görüşmesinin zamanı gelmişti. Konuyu açtığında, meyvesi olan ağaç taşlanır, benim çok müşterim var sana çok katkı vereceğim için rakipler benim seninle çalışmamı istemiyorlar, çok para kazanacağız çok, dedi Mustafa. Bu sözler Tarık'ı ikna etmeye yetmişti.

Dükkanın açılışına üç  gün kala  sipariş verdikleri ürünleri beklerken bir telefon geldi ve telefonun öbür ucunda depo müdürü vardı. “ Beyefendi siz 5 taksitte ödemek için sipariş vermiştiniz ama şartlarımız şu an değişti, taksit yapamayacağız. Sadece peşin olursa siparişinizi onaylayabiliriz.” dedi. Bu nasıl olurdu? Kendisinin  o kadar nakdi yoktu ki. Daha düne kadar mal satmak için yalvaran müdür şu an satmamak için elinden gelen her şeyi yapıyordu. Buna anlam veremiyordu. Neyse ki bir iki büyük depo daha vardı, olmazsa onlarla konuşurdu. Öyle de yaptı ancak onların tavırları da bundan çok farklı değildi, açılışa iki gün kalmış ve hâlâ  ortada  ürün yoktu. Mecburen şartları kötünün iyisi olan bir firma ile anlaştı. Maddi olarak zorlanacağı belliydi ama başka çaresi de yoktu. Firmaların kendisine böyle yaklaşmalarının sebebini öğrenmeliydi. O firmalarla iş yapan arkadaşına  konuyu anlattı. Murat o firmaların üst düzey yetkilileri ile samimiydi. Senin için olayın iç yüzünü öğrenirim, dedi.  Birkaç gün sonra beklediği cevap gelmişti. Firmaların Mustafa'nın hem kendilerine hem de çalıştığı işyerine zarar vereceğinden dolayı ürün göndermek istemediklerini hatta bu piyasada  lakabının ‘Kefere Mustafa’ olduğunu öğrendi. Kefere, kafir demekti. Bu kadar ağır bir lakap aldığına göre herkesçe bilinen mimli biriydi belli ki ama yapacak bir şey de yoktu. Bu saatten sonra elemanda bulamazdı. O‘nu işe başlatıp öyle denetlemeyi tercih etti.

Şartlar zorlasa da açabilmişti dükkanı sonunda. Mustafa söylediği gibi çok müşteri getiriyordu dükkana, çevresi de gayet fazlaydı, bu Tarık'ı da çok etkilemişti. İyi ki söylenenlere inanmadım, diye düşündü. Bir kusuru vardı namazlarına o kadar da dikkat etmiyordu. İlk görüştüklerinde çok hassastı namaz konusunda halbuki. 

Bir gün bilgisayar dükkanı olan yan komşusuna hırsız girdi. Tarık'ın dükkanında da yeni yaka olduğu için hâlâ kamera yoktu. Duyduğu bu olay kendisine bir işaret olmalıydı. Bunun üzerine kamera taktırmaya karar verdi fakat buna  en çok alınan ve itiraz eden Mustafa olmuştu. ‘’Bize güvenmiyor musun?’’ diye sitem etti. Halbuki, Tarık’ın hiç  öyle bir düşüncesi yoktu. Çok da güveniyordu Mustafa abisine O’nun için söylenenlerin aksine. 

İnsanlar çok sevdikleri, bağımlı oldukları veya kendisine görünüşte çok faydası olan kişilere, olumsuzlukları, kötülükleri pek yakıştırmazlar. Hayat pek çok işaret göndermesine rağmen kişiler bu işaretleri görmemezlikten gelir. 

Öncesinde birçok işaret gelmesine rağmen Tarık da gerek sevdiği için gerek de menfaati için o işaretleri görmüyor daha doğrusu görmek istemiyordu. Aradan 1 yıl geçmişti ki  işyerinin gelir gider tablosunda sıkıntılar yüz göstermeye başladı. Önceleri çok iyi giden mali tablo son aylarda bozulmaya başlamış ve açık verir hale gelmişti. Halbuki müşteri sayısında ve maliyetlerde herhangi bir değişiklik yoktu. Bu açığın bir sebebi olmalıydı. 

Tarık da işte ustalaşmaya başlamıştı artık. İşi öğrendikçe de Mustafa'nın bazı falsolarını görmeye başladı. Geriye dönük araştırma yaptığında devletle yaptıkları bazı işlerde usulsüzlük yaptığını fark etti. Bunu kendisine uygun bir dille sordu fakat karşılığında o tanıdığı Mustafa abisi gitmiş, kendisini aba altından sopa gösterir şekilde tehdit eden çirkef biri gelmişti. Sonuçta her şeyin altında kendi imzası vardı. Mustafa'nın hiçbir sorumluluğu yoktu. O da bunu çok iyi biliyor,  kendisini işten çıkarırsa onu şikayet edeceğini ima ediyordu. Bir şey bulmalıydı ve onu bir bahane ile işten çıkarmalıydı.

 

Bir gün yanına Mustafa'nın sık sık gittiği çaycı geldi. “Abi haberin var mı bilmiyorum ama senin eleman gün içerisinde buraya bir poşet gönderiyor çıkışta da buradan alıp gidiyor” sözleri karşısında oturduğu yere yığılıp kalmıştı Tarık. Ne kadar  şüphelense de yine de yakıştıramıyordu Mustafa abisine. Gerçekle yüzleşmek ağır gelmişti ona. Neden bu kadar zarar ettiğinin sebebi de belli olmuştu. 

Halbuki hayat Tarık’a birçok işaretini  göndermişti. Bu kadar kalifiye bir eleman eğer iyiyse nasıl üç ay boş kalırdı ve rakipleri onu ondan önce almazdı ki. Bunları şimdi düşündüğünde anlayabiliyordu. Kendisini ilk etapta tavlamak için namaz kılması, kamera takılınca itiraz etmesi, firmaların sırf bunun için mal vermemesi, gelen telefonlar, mektuplar aslında birer işaret değil miydi? Garip ama görmek istemiyordu bazen insanoğlu görmesi gerekenleri işte.

Tarık Mustafa'nın hırsızlığını kamera görüntüsüyle ispatlamalıydı. Ancak bu şekilde onun kendisini tehdit etmesinden kurtulabilirdi. Bir gün özellikle işim var öğleden sonra geleceğim dedi Mustafa'ya ve kameradan izlemeye başladı. Aynen beklediği gibi Mustafa bir poşet ürünü alıp yine çaycıya bırakmıştı. Tarık, çaycının yanındaki dükkandan Mustafa'nın oraya  poşetle girdiği kamera görüntülerini de aldı. Akşam olduğunda dükkan kapanmadan önce Mustafa'ya, “bekle konuşmamız lazım” dedi. Elindeki kamera görüntülerini ona gösterdi. ‘’Bu konuda ne düşünüyorsun?’’ dedi Tarık. Aslında içten içe hâlâ bunun doğru olmamasını  ve Mustafa’ nın mantıklı bir açıklama yapmasını istiyordu Tarık. Fakat Mustafa'nın sözleri karşısında yıkılmıştı adeta: “Yorum yok.”