İŞARETLERİ ÖRTEN DUYGULAR

 

   Kapıldığı her yalnızlık  duygusunda olduğu gibi parmakları yine klavyenin üzerinde dolaşmaya başlamıştı. Yüzleşmenin olmadığı, gözün görüp kulağın duymadığı, tonlamanın, mimiklerin, jestlerin bulunmadığı o soğuk koridorlarda koşarcasına ilerliyordu  yine sosyal medya hesabında. Dolayısıyla duyguların da kelimeler ve emojilerle ifade edildiği bu flu, dumanlı alan, avantajlı gibi görünse de büyük dezavantajları da beraberinde taşıyordu.

   Derya otuz yaşını geçmişti. Çevresindeki arkadaşlarının çoğunun birer birer evlenmiş olması ve süre baskısı yalnızlık duygusunu daha da tetiklemişti. İşte bu duygularla her zamanki gibi dolaşmaya başladığı o uçsuz bucaksız sosyal medya sokaklarda, kendini maskeli baloya giden bir genç kız gibi hissediyordu Derya.  Bu sefer karşısına çıkan o gizemli maskeli genç ise daha önce karşılaştığı onlarcasından çok farklıydı. O kadar uğraşmasına rağmen maskesini bir türlü indirememişti bu gencin. Çok maharetliydi, kelimelerle dans ediyordu sanki. Gizemli prens diye aklından geçiverdi istemsiz bir şekilde o satırları okurken Derya. Yine tebessüm ettiğinin farkına vardı son cümlelerini gözleriyle içerken maskeli prensinin. Bir haftanın ardından artık Derya’yı da heyecanlandıran, kalbini pır pır attıran ve kelimelerinin içini ısıttığı fakat sesini duymadığı, yüzünü görmediği bir prensi vardı. Her akşam eve koşarcasına gidiyordu. Yarıda bıraktığı, bitmesini hiç istemediği bir kitabı okurcasına okuyordu prensinin satırlarını. Bir anda nasıl olduysa “maske” dedi Derya ve zaman durdu o an. Masanın üzerindeki bir bardak suyu yudumlarken “ismi” dedi kendi kendine. Peşi sıra sorular uçuşmaya başlamıştı zihninde. Neredeyse iki hafta olmuştu ve daha ismini bile bilmiyordu maskeli prensin. Ortam o kadar dumanlıydı ki işaretleri okumakta çok zorlanıyordu Derya. O, kendi maskesini çoktan indirmiş, duygusal açlığı onun kalkanını düşürmüştü. 

   Birden bulunmaması gereken bir yerde olduğunu hissetti Derya ve irkildi. Bu sokaklar çok girift, karanlık ve dumanlıydı. Belirsizlik her alana hakimdi ve duygusal açlığın etkisiyle yaptığı hamlelerin, onu hızla yanlış bir sürece doğru sürüklediğini fark etti.  Yavaş yavaş bilinci duruma hakim olmaya başlamıştı. Babası ve o meşhur cümlesi aklına geldi kelime kelime. “Kurt”, “Pusu” ve “Hava” diye mırıldandı bu sefer huzur veren bir tebessümle. İşaretler bu kez belirsizliklerle gelmişti ve şükürler olsun ki çok geç de olmadan anlayabilmişti Derya.

   Zamanın en tehlikeli alanlarından biri olan sosyal medya canavarı, az kalsın ağına düşürüyordu Derya’yı da. Durumu belli bir süre daha bilinçli ve dolayısıyla temkinli bir şekilde yürütmeye karar verdi. Çünkü duygularına da söz geçiremiyordu. Onun yazdıklarına karşı ilgisiz de kalmak istemiyordu. Ne zor bir durum diye geçirdi içinden. 

   Bu şekilde geçen bir iki ayın ardından arkadaşı Meryem bu gizemli ilişkiyi sordu kendisine. “Nasıl gidiyor, mutlu musun?”. Derya bir an duraksadı ve “Bazen garip geliyor.” diye itiraf etti. “Mesajlarıma geç cevap veriyor, bazen ortadan kayboluyor. Ama çok meşgul olabilir diye düşünüyorum. Belki de çok fazla düşünüyorum.”

   Arkadaşı ona dikkatle baktı ve sordu; “Hiç düşündün mü, bu davranışlar sana ne anlatıyor olabilir? Gerçekte olanı mı görüyorsun, yoksa görmek istediğini mi görüyorsun?” Bu soru, Derya’yı derinden etkiledi. İçinde bulunduğu durumu yeniden değerlendirmeye başladı. O ana kadar göz ardı ettiği birçok işaret vardı. Aslında her şey oradaydı fakat yalnızlığının verdiği duygu yoğunluğu onu gerçekleri göremez hale getirmişti.

   Hayatta hiçbir şey bir anda olmaz. İnsan seçimler yaparken sadece bir şeyi seçtiğini düşünür. Oysa her seçim beraberinde pek çok durumu, ilişkili olayları ve insanları da getirir. Tıpkı Derya’nın bir ilişkiye adım atarken aslında o kişiyle ilgili tüm olumlu ve olumsuz dinamikleri seçmesi gibi. Duygusal açlıklar, insanın bu işaretlere karşı duyarsız kalmasına neden olabilir. Gerçekleri çarpıtarak görmek ya da görmek istememek, insanın seçimlerini ve sonrasında yaşadıklarını etkiler.

   Yani hiçbir şey bir anda başımıza gelmez. İnsan bir şey olmadan önce o şeyin olacağının işaretlerini alır. Ancak duyguları çok yoğun olduğunda bu işaretleri fark edemez. Derya’nın durumu da buna tipik bir örnekti. Uzun süredir ilişki açlığı yaşayan biri, karşı tarafın sergilediği olumsuz davranışları göz ardı edebilir. Çünkü zihin arzuladığı şeyin eksikliğini gidermeye o kadar odaklanmıştır ki, gerçekte ne olup bittiğini göremez. Oysa her olay, olacak olanın habercisi, olmuş olanın da bir izi olarak karşımıza çıkar. Bir olayın gelişimini önceden görmek, onu dikkatle gözlemleyip işaretleri doğru okumakla mümkündür. Ama insan duygusal bir boşluğun içinde olduğunda bu işaretleri okuyamaz hale gelir.