FARKLILIKLARIMIZ ŞİFAMIZ

 

Faruk Bey her sabah olduğu gibi erkenden iş yerine gelmişti. Ustaları telaşlı görünce

           “Hayırdır Şerif usta?” dedi.

        “Büyük fırının termostatı yine arızalanmış patron, ekmekler yanmış.” Faruk Bey canı sıkkın bir şekilde odasına geçti. Kendi kendine düşünmeye başladı: “O kadar para verdik, son teknoloji fırınlar aldık; bir Ramiz Usta’nın burnu etmiyor.” diye içinden mırıldandı. Yanında çıraklık yaptığı ustasını hatırlayınca biraz gülümsedi. Çıraklığa başladığı zamanları hatırladı.

    Faruk, babasını küçük yaşta kaybetmişti. Dedesi ve babaannesi, oğullarının yadigârı olan Faruk’u gözleri gibi bakıp şımartmışlardı. Ancak bu durumun sıkıntısını en çok annesi çekmişti. Faruk, meraklı ve hareketli bir çocuktu. Annesi sürekli onun peşinden koşturuyor, adeta nefes alamıyordu. Sonunda, komşunun bahçesindeki erik ağacından düştüğü o gün, annesi çaresizlik içinde ne yapacağını düşünürken komşulardan biri:

- Senin bu çocuğu bizim fırıncı Ramiz’e çırak ver. Belki onun sakinliği bulaşır da biraz rahat edersin” dedi.

Ramiz Usta, mahallenin ekmek fırıncısıydı. Onun ekmeklerini herkes beğenirdi. Ağırbaşlı, sakin, az konuşan ve detaylara çok önem veren biriydi. Ayşe Hanım, bu öneriyi kabul etti ve Faruk’u elinden tutup ustasının yanına götürdü.

         Ramiz Usta, Faruk’a uzun uzun baktı, annesinin söylediklerini dinledi ve tek kelime etmeden koltuğundan kalktı. Çocuğun yanına gelip önce kollarını, sonra sırtını şöyle bir yokladı.

“Olur” dedi. “Bundan olur.”.

 Faruk korkudan başını kaldırıp ustasına bir kere ancak bakabildi ama yerdeki fayansların deseni hâlâ gözünün önündeydi. Ustasının verdiği ilk iş “Hadi bakalım, dükkânı süpür” olmuştu. Faruk birkaç dakika sonra:

“Usta, süpürdüm!” diye geldi. Usta, şöyle bir baktı, bir iç çekti ve:

“Olmamış. Bir daha süpür.” dedi. Faruk sinirlenip bağırdı: “Usta, süpürdüm dedim ya!” Usta, “Öyle mi? Ver bakalım süpürgeyi,” dedi ve başladı süpürmeye. Faruk’a göre bu işlem saatler sürmüştü ama sonunda bir baktı ki dükkândan çıkan toz, onun süpürdüğünden beş kat fazlaydı. Ramiz Usta, tozlara baktı ve:

“Acelemiz yok, işimiz düzgün olsun.” dedi. 

Bu cümle, ustasının adeta bir sloganıydı. “Acele etme, işini düzgün yap.” Ramiz Usta, her şeyi yavaş ama detaylı yapar, asla acele etmezdi. Faruk, ustasını izlerken bile sıkılırdı. “Bir insan neden bu kadar yavaş ve detaycı olur ki?” diye düşünürdü. Yıllar geçti. Faruk, sonunda fırında ekmek pişirmeye başladı. Ancak ekmeklerin kızarıp kızarmadığını anlamak için sürekli fırının kapağını açardı. Ustası buna hep kızardı:

“Fırının kapağını açma! Isıyı dışarı kaçırıyorsun.”

            Faruk ise, açmadan nasıl anlayacağını bilemezdi. Oysa ustası, kapağı hiç açmadan ekmeklerin tam kıvamında piştiğini bilirdi. Faruk bunu bir türlü anlayamazdı. Bir gün ustasına sordu:

“Usta, nasıl anlıyorsun?” Ramiz Usta, sakin bir şekilde cevap verdi: “Burnun yok mu? Koklasana.” Faruk da ekmekleri kokladı ama ustası kadar emin olamıyordu. Ustasını taklit etmeye çalışırken çok ekmek yakmıştı. Şimdi ise Faruk’un kendi unlu mamüller markası ve modern fırınları vardı. Ama hâlâ bazen ekmekler yanıyordu. “O kadar teknolojiyi burun farkıyla geçtin be Ramiz Ustam” diye içinden mırıldanarak tebessüm etti. Faruk, ustasının öğrettiklerini benimseyerek sabırla çalışmayı ve detaylara dikkat etmeyi öğrenmişti. Bu sayede bugün büyük bir markaya sahipti. Eğer ustasının farklı yöntemlerini reddetseydi, büyük ihtimalle aceleci ve dağınık bir şekilde çalışmaya devam eder, başarısızlıklarla dolu bir hayat sürerdi; bugün olduğu kişi olamazdı. Çünkü hayat, farklılıklarımızla bir bütün hâline gelir. Başkalarının bizden farklı bakış açılarını ve yöntemlerini reddetmek, hayattaki şifalarımızı görmezden gelmek anlamına gelir. Faruk, ustasına bir hayır duası etti ve ardından şöyle düşündü: “Şifam, ustamın sabrında ve farklı bakış açısındaydı.”

 Hayatta insanlar farklı farklı yaratılmıştır. Aynı şeye bakar, ama farklı görür ve hissederiz. Farklılıklarımızı kabul ettiğimizde hem kendimizi hem çevremizi daha iyi anlarız. Bu farklılıklar bizi dengeye getirir ve hayatta daha güçlü yapar. Farklılıklarımız, aslında bizi biz yapan özelliklerimiz ve bizim şifamızdır. Hayatımızdaki bu şifaları görüp onların kıymetini bilmek gerekir.