ÇÖZÜMLERİ KABULLENEBİLMEK

        

        Tıp fakültesinden yeni mezun olmuş ve ilk görev yerine atanmıştı. İşte buradaydı; polikliniğinin kapısını açtı. Bugün, onca eğitim ve okul hayatından sonra meslek hayatının ilk günüydü. Biraz zaman geçtikten sonra yaşlıca bir hanım geldi.

Kibar bir ses tonuyla;

“Doktor Mehmet yok muydu?” diye sordu. “Mehmet Bey raporlu şu an; yerine ben görevlendirildim,” dedi Canan.

“Sen doktor muydun kızım? Pek de küçükmüşsün, maşallah ne kadar güzel.”

“Buyrun, nasıl yardımcı olabilirim?”

  Kadın, masanın üzerine büyükçe bir market poşeti koydu. İçinde belli ki ilaçlar vardı. Teyze market poşetini açtı ve masanın üzerine döktü. Masanın üstüne bir sürü ilaç kutusu yayıldı. 

        Canan, bu yığındaki ilaçların çoğunun ne olduğunu ve ne için kullanıldığını bilmediğini fark etti. Bir an afalladı; ne yapacağını şaşırdı. Evet, o kadar eğitim görmüştü ama piyasadaki bütün ilaçların ismini bilmek gibi bir şansı yoktu.

        İçinden “Ne yapacağım?” dedi. Sonra bilgisayarı açtı. İlaçları Google’da aramaya başladı. “Buyurun oturun teyzeciğim,” dedi. Her kutuyu eline alıyor, Google’dan ne için kullanıldıklarına bakıyordu. Yavaş yavaş ilaçlara bakmaya devam etti.

        Önce bir ağrı kesici, sonra başka bir ağrı kesici, sonra bir başka ağrı kesici; birkaç tane de kronik hastalık ilacı. Ama çoğu hep ağrı kesici! Yani bu kadar ağrı kesici kullanmak için teyzenin nasıl bir hastalığı olabilirdi ki?

“Peki, teyzeciğim, senin neyin var? Ne için kullanıyorsun bu ilaçları?”

“Dizlerim ağrıyor kızım; hepsini ben dizlerim için kullanıyorum,” dedi kadın.

         Canan, kendi kendine düşündü. Yani dizlerinin ağrısı için bu kadar ağrı kesici kullanılmaması gerekiyordu. Aklına, “ilaç toleransı” diye bir kavram geldi. Bir insan önce bir ilacı alıyor (Mesela ağrı kesici). Her gün o ağrı kesiciyi kullanınca, vücuttaki miktarı artıyor. Artık ağrı kesici etki etmemeye başlıyor.

        Tabii ki de ağrısını kesmek için daha yüksek dozlarda alınıyor; ondan sonra onun da etkisi kaybolunca başka ilaçlar, sonra onlara bağlı yan etkiler ve en sonunda başka ilaçlar… İşte karşınızda büyük bir kısır döngü!

“Peki, bunun çözümü ne?” diye düşündü. “Ağrı kesicileri kesmeliyiz, teyzeciğim. Bak, buradakilerin hepsi ağrı kesici.’’ ‘’Biliyorum, kızım, hepsi ağrı kesici; hepsini kullanıyorum,” dedi teyze.

“Teyzeciğim, çok ağrı kesici kullanman vücuduna zararlı. O yüzden ben sana artık bu ağrı kesicileri vermeyeceğim,” dedi Canan.

“Öyle deme, benim ağrılarım çok fazla; hepsini yazman gerekiyor!”

“Yok teyzeciğim, bu kadar ağrı kesici kullanman sana zarar veriyor; yazmayacağım.”

        O minnoş yaşlı teyze, biraz yükseldi ve öfkelenmeye başladı. Canan, teyzeyi de kırmak istemiyordu. Yıllardır süregelen bir alışkanlık, bir günde çözülmeyecekti sonuçta.

“Teyzeciğim, en azından bir tanesini yazayım; hangisi seni en çok rahatlatıyorsa,” dedi.

“Hayır, hepsi beni rahatlatıyor; hepsini de kullanmam gerekiyor!”

“Teyzeciğim, en fazla iki tane yazayım,” dedi Canan. Pazarlık başlamıştı ama teyze hiç pazarlık edecek gibi durmuyordu. Her seferinde biraz daha yükseliyor, öfkeleniyor yerinde kımıldanıyordu.

  Dizleri tutmayan teyze aniden ayağa kalktı “Sen şimdi benim ilaçlarımı yazmıyor musun? Ben seni her yere şikâyet edeceğim!” derken, bir yandan da ilaç kutularını market poşetine doldurdu. Çıkarken kapıyı kendinden beklenmeyecek bir şiddetle çarptı.  Canan’ın duyması için dışarda bağırmaya devam ediyordu: “Böyle doktor mu olur? Bacak kadar kız bana akıl veriyor, ben kaç yıllık hastayım ne doktorlara gittim! Ben senden daha çok doktorum!” söylenerek çıktı gitti. Hala dış kapıdan sesini duyurmaya çalışıyordu “Her yere şikâyet edeceğim seni, süründüreceğim!’’

        Canan kendi kendine düşündü; yani bu insan muayenehaneye girerken çok mülayim, çok sessizken nasıl oluyorda bu kadar yükselebiliyordu? Sonra aklına geldi, aslında bu durumunda bir bağımlılıktı.  Uyuşturucu ve diğer bağımlılıklardan bir farkı yoktu. Evet, çok basit ağrı kesicilerdi ama teyze, bir şekilde bunlara bağımlı hale gelmişti. Bağımlı olduğu şeye ulaşamayacağını anladığı an, öfkesine yenik düşmüştü.

        Hayat da böyle değil miydi? İnsan, herhangi bir sebeple zaman içinde, bağımlı hale geldiği bir isteğinin, miktarını artırarak etkisinin artacağına inanıyor. Kimisi yemekle, kimisi içkiyle, kimisi sigarayla, kimisi ilaçlarla, kimisi de ilişkilerde ilgiyle bu bağı kuruyor… İyi olma hissinin, imkân ve doz artışıyla mümkün olabileceğini düşünüyor… Oysa ki her miktar artışı, bir süre sonra üzerine eklenen yeni miktarı da normalleştirir hale geliyor. Daha iyi etmek için değil… İlk etkiyi görebilmek için hep daha çok ve daha çok ve daha çok... Kendisini daha kötü hale getirdiğinin, başka sorunlara sebep olduğunun farkına varamadan...