AZİM

 

Hayatta birçok kişi bir hedefe ulaşmak ister.

Kimisi başarıyı kimisi huzuru kimisi ise sadece mutluluğu arar.

Ancak az sayıda insan, o hedefe giden süreci yaşamayı göze alır.

Çünkü azim, sadece hedefe odaklanmak değil, sürecin her adı-

mında bulunmayı seçmektir.

Azim, bir sürecin sebebinden keyif almaktır. Ve bunu doğada en güzel anlatan varlıklardan biri,

somon balığıdır.

Somon balığı okyanusta büyür, güçlenir. Ama bir gün, içinde bir çağrı duyar. Doğduğu yere, tatlı suya, kaynağına dönmek ister. Bu dönüş, kolay bir yolculuk değildir. Akıntı serttir, yol uzundur, düşman çoktur. Ama azimli somon, dönmekten vazgeçmez.

Onu bu yolculuğa çıkaran şey sadece çoğalma dürtüsü değil, o sürecin kendisine ait bir anlam taşımasıdır. Çünkü o, her su molekülünde kendi geçmişini, kendi sebebini hisseder. Bu yüzden yüzmeye devam eder. Yorulur ama döner. Yaralanır ama döner. Zorluk arttıkça içindeki bağlılık da artar, vazgeçmez.

İşte bu, azimdir. Sona ulaşma hevesinden çok, o sona giden yolu sahiplenmek, sonuçla ilgilenmemek.

Günlük hayatımızda bu haliyle azmi görmek kolay değildir. Çünkü biz genelde sonucu isteriz. Diploma, terfi, kazanç, ödüle odaklanırız. Ama azim bu ödüllerin ötesindedir. Azim, sabah kalktığında hala içinden gelerek başlamakta, yorulduğunda bile bırakmamaktadır.

Bir ressamın günlerce aynı tabloya bakıp küçük bir ayrıntıyı düzeltmesi… Bir yazarın onlarca kez yazıp sildiği bir cümleye yeniden sarılması… Bir çiftçinin toprağı sürerken yağmura aldırış etmemesi… Bunların hepsi azmin örnekleridir.

Sonuç gelir ya da gelmez. Ama azim varsa süreç anlam kazanır, bir bakıma kolaylaşır.

Somon balığı yolculuğun sonunda doğduğu yere ulaşır. Ama esas başarı oraya varmak değil, o yolda geçirdiği zamandır. Her sıçrayış, her direnç anı, onu sadece hedefe değil, kendisine de yaklaştırır.

Bu yüzden sarfedilen çabalar, sonuçtan bağımsız olarak değerlidir. Çünkü insan sürecin içinde dönüşür. Ve bu dönüşüm dışarıdan görünmese bile içeride bir bütünlük oluşturur.

Azim, sadece hedefe ulaşmak için değil, o hedefin neden önemli olduğunu her adımda hissederek yürümektir. Somon gibi... Yorulmayı kabul ederek... Yolun inişli çıkışlı olduğunu bilerek… Ve en önemlisi, her adımda sürecin sebebinden keyif alarak…