KIŞ ÇAYI

   Leyla Hanım önce cam kenarındaki papatyalara sonra yirmi yıllık eşine uzun uzun baktıktan sonra;

   “Biraz dışarı çıkalım mı? Ev için alınması gerekenler var.”

diyerek seslendi. Ahmet Bey hiç duymamış gibi davranarak çayından bir yudum daha aldı. Sonra gözü duvardaki saate ilişti. Farkına varmadan dört saattir camdan dışarıyı seyrediyordu. Hiç bu kadar kendini çaresiz hissetmemişti.

   Altı ay oldu nerdeyse, işler yolunda gitmiyor, borçlar çığ gibi büyüyordu. Alacaklıların baskısı, eleman maaşları, bir de üzerine ödeyemediği kredi kartı borçları birikince iyice köşeye sıkıştığını hissetmişti. Bu duruma nasıl bir çözüm bulabilir hiçbir fikri yoktu. İnsan en çok da böyle zamanlarda kendisini omuzlayacak bir dost arıyor yanında. Ahmet Bey gökyüzüne çaresizce bakarak “Neden sıkıntılar beni buluyor?” diye inceden bi sitem etti. Neden?

   Şimdi hanımla alışverişe gitsek yolda yine çocukların okul taksitleri, yapılması gereken birçok harcamayı hatırlatacak. Ama benim cepte sadece alışveriş parası var.

   Böyle zamanlarda başkalarının harcamaları, aldıkları, yaptıkları insanın gözüne daha çok geliyor. İnceden içini titretiyor. Kendi iç dünyasında sessizce, dertli dertli düşünürken;

   “Ahmet, hadi yeter oturduğun camın kenarında. Gel, biraz temiz hava alırsın.”

diye gülümseyerek bağırıyordu Ahmet Bey’in alt komşusu Ercan.

   Hiç yerinde durmayan bir tip, her an hareket halinde. Ahmet Bey, Ercan’ı görünce “Bu adam hep dört ayağının üzerine düşer, dokuz canlı kedi gibi.” diye geçirirdi içinden. Bir adam bu kadar şanslı olabilir mi?

   Hanımı Leyla yanına geldi.

   “Ne oluyor Ahmet? Ercan ne diyor?”

diye soruverdi. Leyla, şu Ercan’a baksana! İnsan gerçekten de şanslı olacak. Ercan’ın evde durduğu yok, çocukları kendiliğinden büyüdü. Bir de aslan gibi çocuklar oldu. Eğitimlerinde bile çok güzel öğretmenlere denk geldiler. Bir insanın her şeyi rast gider mi? Ev sahibi, kirasına zam bile yapmıyor. Aldığı şeyler kıymetli, değerli oluyor. Bir de bizim halimize bak! Elimizi hangi dala atsak kuruyor. 

   Ercan yine seslendi;

   “Hadi, gel gel. Biraz hareket edelim.”

Ahmet bey zaten evde sıkılmıştı. “Gideyim bari şununla, biraz takılayım açılırım.” diye düşündü. Arabanın kapısını kapattı, Ercan’a döndü;

   “Yolculuk nereye şimdi?

   “Abi önce bu çuvalları yetimhaneye bırakacağız. Sonrasında bizim şu Ayten Teyze var ya, onu fizik tedaviye bırakacağız. Sonra arabayı bizim Kenan’a vereceğim. Biliyorsun onun hanımı rahatsız, sürekli hastaneye gidip geliyor. Arabasını da sattı, onların arabaya ihtiyacı oluyor. Kalsın birkaç gün onda benim araba.”

   Ahmet Bey şaşkınlık ve hayretle;

   “Ercan, iyi de sen de arabayla bir yerlere gidip geliyorsun, sana da lazım değil mi? Hem yazık değil mi abi, araba verilir mi? Bugün bir yerini vursa dünyanın parası.”

   Ercan gülümseyerek;

   “Ah be Ahmet abiciğim! Biz ihtiyaç görelim, bizim de ihtiyacımızı birileri görecektir. Hem atalarımız ne güzel söylemiş. Başkasının derdiyle dertlenenin, derdi olmazmış.”

   Gerçekten de böyle değil mi? İçinde olduğumuz sıkıntılarımızla uğraşırken, başkalarının büyük dertlerini görmüyoruz. Ama belki de onların dertlerinin devası bizde. O zaman anlıyor insan, birileri neden küçük problemleri dağ gibi, birileri ise dağlar gibi problemleri düz ovalar gibi görüyor. Ahmet Bey, Ercan’ın bu sakin ve samimi tavrını görünce, “kendi derdiyle dertlenenin, dünya kadar derdi olurmuş dedikleri tam da benim halimmiş” diyerek iç çekti. Sonra Ercan’ın sesiyle kendine geldi.

   “Abi yorulduk. Gel bi çay içelim, kış çayı… İyi gelir...”